کوهنڀي جي ڦلڙين جهڙو شاعر
زندگيءَ جون 38 بهارون ماڻيندڙ کلمُک، سهڻو سپاٽو نوجوان ۽ ڀريل بُت جو مالڪ، دلبرن جو دلبر، کلڻهار ۽ ملڻهار، محبتن جو متوالو ۽ چاهتن جو رکوالو، اسان سڀني جو پيارو، پيارو شواڻي جيڪو پنهنجي ظاهري مزاج ۾ خوش اخلاق، خوش طبيعت، خوش مزاج من جو مالڪ آهي. ته وري پنهنجي اندر جي دنيا ۾ پيڙائن جو پوڄاري، درديلو ۽ حساس طبيعت جو مالڪ آهي. کيس درد ايڏو ته دادلو اٿس جو هو جڏهن به ان جي اُپٽار ڪندو آهي. يا پنهنجي اندر جي اُڻ تُڻ ۽ دل جي ڪيفيت جو اظهار ڪرڻ جي ڪوشش ڪندو آهي. ته لفظ جذبن جي زبان بڻجي شاعري جو روپ اختيار ڪندا آهن. ۽ هونئن به شاعري داخلي ۽ خارجي ڪيفيتن جو عڪس هوندي آهي.
پيارو جيئن پيار جو پُختو ۽ دوستي ۾ نباهه ڪندڙ آهي تيئن ئي سندس شاعري فطري حُسن، احساسن سان ٽمٽار، وڻندڙ ۽ دلڪش هئڻ سان گڏوگڏ سندس پُختي خيال جي اڏار ۽ ٻولي جو حسن ڪمال جو رهيو آهي. پيارو جيڪو شهرن ۾ هوندي پڻ پنهنجي دل جي ڌرتيءَ تي ٻهراڙين جا خوبصورت منظر ۽ عڪس سدائين چٽيل رکي ٿو . تڏهن ئي ته سندس شاعري جي ڪئنواس تي ٻهراڙي جي خوبصورت ماحول جي دلڪشيءِ ۽ دلبريءَ جو رنگ ڀريل آهي.
نديءِ تي نينگريون وهنجي، کڻي وييون مٽ پاڻيءَ جا،
نديءِ پئي هيڪلي روئي، ڏسي ڪو ڦٽ پاڻيءَ جا،
پرديس ۾ هجڻ جي ناتي پياري جي شاعري ۾ وڇوڙي جو درد پڻ ڪجهه سوايو رهيو آهي. سندس ئي غزل جي هڪ سِٽ هن ريت آهي.
جتي ڀي مران ۽ جڏهن ڀي مران
وري جي ڄمان ته، سنڌ ۾ جنم ٿي.
يا وري
پکي ديس واپس، اُڏامي اچي پر،
نوان هي نشانا، ڪٿي راس ايندا.
پياري جي شاعري ۾ نج خيال جي اُڏار ۽ فطري حسن جا جلوا هڪ غزل جي هيٺئين بند ۾ پڻ پسي سگھجن ٿا.
مور من جو روئي، روز کيڙا ڪري،
ڊيل ڪائي هجي، جيڪا آنسو پيئي.
ڪوملتا، معصوميت، ٻاروتڻ کي جيڪڏهن پسجي ته پياري جي شاعري ۾ ئي پسي سگھجي ٿو. هن جي اندر ۾ ويٺل ٻالڪ کي ڏسي ۽ ٻالڪپڻ تي لکيل شاعري پڙهندي مونکي اڄ به ائين لڳندو آهي. ته اڄ به اسين گڏجي لڪ لڪوٽي، آکو پايو يا انڌلو ڀوپو رمي رهيا آهيون. جيڪو ٽيهارو سال اڳ ۾ اسان گڏجي رميا هئاسين.
او ڦر ڦر سونٽو، اوٽي تي،
او انڌلو ڀوپو، ڀونگيءِ ۾،
او نرسا ڀايا، ڪيڻ گيا،
او آکا پايا، ڪيڻ گيا،
وقت نان کائي وقت گيو،
ڪيڻ اسان جو، بخت گيو،
يا وري
اونهاڙي ري وئڪيشن ۾،
لڪ لڪوٽي، روج رميا تي،
آکو پايو، ميهه رو سايو،
گھر گھر ڏاڻا ڪين پنيا تي؟
پياري شواڻي جي شاعريءِ جو هي ڪتاب ادب جي ڳاڙهي کوهنڀي تي ڦلڙين جيان نروار ٿي بيهندو ۽ اها اُميد رکي سگھجي ٿي ته پيار انهيءَ جذبي سان هند ۾ هوندي به سنڌ لاءِ لکندو رهندو.
نرسنگهه سوڍو
مٺي، ٿرپارڪر،سنڌ