دل چوي ٿي هاڻ يارا،
ڳوٺ سڄي کي هڙ ۾ ويڙهي
رکجي راجستان سڄي ۾،
جنهن ۾ جوڌاڻو ٿو جرڪي،
جنهن ۾ پاراڻو ٿو پَسجي،
جنهن ۾ ڏُونگر ڌورا آهن
تنهن ۾ مُحب گُهرائي پنهنجو،
چونئرو اَڏجي ، لانڍِي اَڏجي،
جن جي چوٽين چنڊ اُهو ئي،
پنهنجو پيارو روپ ڏيکاري،
تڏهن پنهنجو ڳوٺ سنڀاري
مُحب مٺَي کي مالهاڻي جيان
ڇاتيءَ لائي مور ڏيکاريان،
هِت ئي پنهنجو ڳوٺ سنواريان
جنهن جي هر ڪنهن کيت ڪناري
هرڻ هزارين ڇالُون آهن
تنهن ۾ پنهنجا چونئرا ڇاڄيان،
مالهاڻي کي تنهن ۾ آڻيان،
سڀني ساٿين سان پوءِ گڏجي،
ننگر جهڙو ڇوهوٽڻ گُهمجي
جنهن جي بازارن ۾ سُهاڳڻ،
ڍاٽياڻين کي هُرمچ سُونهي
ماڻهو ماڻهو مُڇ مروڙي
ڦينٽا ، تريٽا ، ساڳيا پائين
تن سان ويهي جهوني ٿر ۾
صادق ٻُڌجي ، حيدر ٻُڌجي
دل چوي ٿي ڳوٺ اُهوئي
رکجي راجستان سڄي ۾
رهجي راجستان سڄي ۾
ويهجي راجستان سڄي ۾
❖