ڪُڙم جو ويري
حليم بروهي، وڪيل جي حيثيت ۾، اڪثر ڪري شنواين تي، هاءِ ڪورٽ ۾ ايندو رهندو آهي. عدالت ۾ دليل بازيءَ واري تقرير ڪرڻ کانپوءِ، بُک جڏهن حليم بروهيءَ تي حملو ڪندي آهي ته هو چاچي صديق جي ”المهراڻ“ ڪينٽين تي اچي ٽُٽندو آهي. ڪينٽين ۾ گھڙڻ شرط وڪيلڪو ڪارو ڪوٽ، ڪُرسيءَ کي پارائي، باٿ روڳم مان منهن هٿ ڌوئي، تازو توانو ٿي، اچي بالم بڻجي ويهندو:
”چاچا! اڄُ مانيءَ ۾ ڇا آهي؟“
”اڄُ سائين، مٽن چاپ، مڇي ۽ سبزي آهي.“
”هڪ مٽن مصالحو کڻي آ، پر جلدي.“
پوءِ ماني کائي حليم بروهي گُم ٿي ويندو.
هڪ ڏينهن ڪجھه دير سان پهتو. بُک به کيس ڏاڍي لڳي هُجي. معمول مطابق ڪارو ڪوٽ ڪرسيءَ کي پارائي، باٿ روم ۾ گھڙي ويو. باٿ روم مان ٿي ٺهي جُڙي اچي ويٺو.
”چاچا! مانيءَ ۾ ڇا آهي؟“
”اڄُ ته سائين“ چاچي صديق ٿوري دير رُڪندي وراڻيو.
”اڄُ ته سائين فقط دال وڃي بچي آهي“
دال جي نالي ٻڌڻ سان حليم بروهيءَ جي چهري جو رنگ ڦري ويو.
”مان پاڻ حليم....... کانوان دال، ناممڪن(Impossible) ائين هرگز نه ٿيندو. ڪُڙ م جو ويري ڪڏهن ڪونه بڻبو بابا!“
ائين چئي حليم بروهي تڪڙو تڪڙو ”المهراڻ“ ڪينٽين مان نڪري ويو.