وَسُ، ته ورن سپرين
”ڪتي باهوڙ کڻي ٻڌي آ. الائي پاڻ آيو آ الائي ڪو مئو گهر ۾ گهڙڻ جي پيو ڪري. پسٽول مئو مان هلائي ڄاڻان ڪان. جي ڪو ڌاريو هجي ته ڇا ڪنديمانس. کڻي ته ويهان. پاڻ هجي هان ته ڪتو ايڏو ڇو باهي هان!“
”ڇن تي ڦڙ ڦڙ پئي پئي. چوٿون ڏينهاڪون مَليون بيٺو آهي. وسي ته ڪونه ٿو. چوندو آهي، مينهن وسي ته ٻيلي ۾ ترڪڻ ٿيو پوي. گپ ۾ پوليس جون گاڏيون هلن ڪونه ۽ هي ٻيڙين ۾ چڙهيو اچي ڳوٺ نڪرن. ٽي چار راتيون ٽڪندو به مينهن ۾ آهي، باقي ته جهڙو آيو تهڙو نه آيو. جيڪر اڄ ته ڳڙو وسي. ڍنگهر ڍورا سڀ تار ٿين ته ڪو اچي ۽ اوسيئڙو لهي. ڪڻ ڪڻ ته شروع ٿي آهي. مئو من ائين هارجي لهي پئي. اي منهنجا مالڪ! جي وسائڻو اٿئي ته هٿ کي ٿورو ڍرو ڪر“.