وطن تان گهورجندڙ رت
۽ جي بدن ۾ گهمي،
تازگي، تندرستي تواني، تنومند
حيوان، انسان، پک پکيئڙي کي
هلچل جي شڪتي ڏئي.
۽ جڏهن خشڪ ٿئي،
منجمد ٿي وڃي
۽ رڳن ۾ ئي گم ٿي وڃي
سڀ حياتيءَ جا اهڃاڻ
لوڙهي وجهي موت جي وات ۾.
رت، سوڀيا، حُسن، عزم، غيرت
۽ اتساهه جو هڪ مسلسل
۽ اڻ کٽ ذريعو به ٿئي
جيستائين تحرڪ جو موجب هجي
تيستائين تمدن ۽ تهذيب تعمير ٿئي.
رت، ساڳيءَ گهڙيءَ
ڪنهن به غيرت کان وانجهيل بدن ۾ ڊڪي
تنهن ئي ويرم اُهو ويرين ور چڙهي
زندگيءَ جي سموري ئي مانڊاڻ کي
ڏوجهرن ۾ وجهي.
پر اهو رت،
پختي ارادي، عزم، اُتساهه سان
وطن تان گهورجي،
تنهن مهل
عظمتن جي بُلندين جون
سڀ سرحدون پار اُڪري
اُتي ٿو نيئي
جت وطن جي شهيدن جا سر
زمان و مڪان جي فرق کان سواءِ
تا ابد ڳاٽ اوچا ڪري
زندگيءَ کي امرتا ٿا بخشي ڇڏن.
رت حياتيءَ جو،
ابدي حياتيءَ
وطن جي حفاظت جو
هڪ بيمثل، بي بها، اَمَرُ
اهڃاڻ ڀي،
۽ ماءُ ڌرتيءَ لاءِ
ابدي سُرهاڻ ڀي.