ورڪ ۽ وهڪ
”خبر آهي........“ نجما ويهارو کن وکن تي بيٺل ڇوڪريءَ وٽان نهار موٽائيندي، ڦڪائيءَ سان چيو.
”اها ساڳي نرس ته آهي جنهن بابت اخبار لکيو هو ته پوئين اليڪشن ۾، قتل ٿي ويل اميدوار فياض عليءَ لاءِ اسپتال جي مريضن جون سهڻيون مائٽياڻون ڦاسائي، کيس سپلاءِ ڪندي هئي.“
هن پيشورانه انداز ۾ نرس جو تعارف ڪرائيندي زيبيءَ کي معلومات ڏني.
” پر ڪالهه ته مولانا قريشيءَ جي ورڪ ڪندي پئي وتي.......“
” پوءِ توکي ڇو ٿو ساڙ ٿئي........مخالف پارٽيءَ جي ورڪر آهين، تڏهن؟“
” نه........ائين ته ناهي..........پر..............“
”پر ڇا.....سڌي سئين ڳالهه آهي. ٻئي پارٽيون ماڻهن کي جيڪا پڳ ٻڌائينديون، سابه خبر آهي.........هونهه.........لعنتي............پر تون مون کي ۽ هن نرس کي رڳو پيٽ ئي ته پالڻو آهي. پئيون ٿيون وهون.“
”پر“، زيبيءَ جي ذهن جي ڪنهن ڪنڊ مان ٿَڪَ ۽ بيزاريءَ جو روپ وٺي لفظ اٻڙڪي آيا. ”ڪيستائين...........آخر اسان کي ڪيستائين وَهڻو آهي.......؟“
”ايستائين، جيستائين پوڙهيون ٿي وڃون..........۽.............تيستائين شايد ڌيئون به سامائجي وينديون......“
”اهو تو پورو جواب ته ڪونه ڏنو.......“
”پورا جواب پيٽ جي آڳ ۾ سڙي ڀسم ٿي ويندا آهن......مسئلو قائم رهي ته پوءِ پورا جواب وري ڪهڙا..........؟“
.................. ٻئي ڄڻيون مولانا مهرآباديءَ جي بنگلي ۾ گهري ويئون ۽ پٺيان چوڪيدار مڇ تي هٿ هڻندي، مرڪي، دروازو بند ڪري ڇڏيو.