زندگي وايو منڊل ۾ واڙيل
ڍير ڪاڳر، جِند ان ۾ پوريل.
ڄڀ هوندي سڀ ئي گونگا بڻيل،
جند ويريءَ جي وڙان چيٿاڙيل.
جيل مان نياپو وريتيءَ ڏي مڪل،
بس، اجهو نڪتس، اڃا ڪو پل ٻه پل.
چنڊ ڀڳي ٺوڙهي جي ٽڪرين ۾ لڙيل،
۽ اسان جي سيٽ اڳيان هوءَ ستل.
آهه مڇرن جو بهانو بس بڻيل،
وصل ساجهر ڪان مهارو آ ٽنگيل.
وار مينديءَ لاس ۾ تنهنجا ڳُتيل،
۽ سڄي پاڙي ۾ خوشبوءِ واسيل.
ٻک تنهنجا ٻاڙ جا ٻاتاڙيل،
۽ اسان جا لڱ لاڳيل، تاڻيل.
ٻن مهينن جي جدائيءَ جا ڏڌيل،
ور وريتي، ساهه ساهن ۾ ٻکيل.
پرهه پونير ۽ اسين ٻيئي ٿڪل،
رات جون لاتيون ائين ننڊا کيل.