منظوم ڪهاڻي
هات پرديسي!
ڀلي آئين........
هائو، واليڪم سلام!
تون ته خوش آن ني؟
هائو، بس گذري پئي.
تون ٻڌاٰءِ............
ڪهڙيون ڳالهيون ٿو پڇين؟
مڙس ويچارو رڳو پَٽ کوهه ۾
اڌرات جو آ موٽڻدو
ڳوٺ هوندو هو
ته سومهڻي نه ٿي
۽ اچي کٽ تي ڪريو.
کونگهرا، ٻرڙاٽ پيا پوندا هيس.
۽ هتي...........؟
مڙس ٿڪجي، چور ٿي آ موٽندو.
هونئن ئي اڌرات
ويتر ٿڪ ۽ بُک کان نٻل
آهلي پوندو ته ڄڻ آهي ئي ڪونه،
مان اڪيلي پئي اجايو جاڳندس،
(بس مڙيو ئي ڇا ڪجي)
هاڻ موڪل ڀي جمعي جي ڏينهن ٿئي
(پاڪ پوتر ڏينهن.........هنهه)
يارهين تائين سمهيا پيا آهيون.
نيرنيون پاڻي به ڪهڙا ٿو پڇين..........
ڪائي موڪل
۽ نه ڪا تفريح آ.
تون ڀلا-
ڇو دير سان آن سنڀرندو.........؟
دير سان آفيس ٿئي؟
زال ڪانهئي؟
هان، اٿئي؟
ڇونه ٿو آڻيس هت،
جاءِ ڪانهئي.............؟
ها، برابر...............
پر، چڱو جو ڳوٺ آ
هت نه ڪا پاڙيسرڻ
۽ نه ماميون، ماسيون
(سؤٽ ۽ ماسات ڀي ناهن هتي)
سامهون وارن فلئٽن ۾
ڪڏهن ڀنگوڙ ۽ چرسي
ڪڏهن آواره
ڦاٿل ڇوڪريون............
ڪيهاٽ، منٿون، خنجرن جا ڊپ
سُڏڪا، بي وسي...............!
۽ ڳوٺڙا............!
بجلي نه هوندي
تڏهن ڀي ڪا مونجهه ڪانه.........
رات جي ماٺار
لارين جو، نه رڪشائن جو گوڙ
ڌپ، نه ڪو دونهون-
گهگهه اوندهه
پوءِ به
تارن سان جهنجهيل
سارو سڄو هي آسمان
کٽ جي پاون تي ڄڻ
ٽيڪيل پيو آ ڀاسندو!
۽ جي ٻارن جي رڙين ريهن
وڏن جي دانهه ڪُوڪارن کان پوءِ
ڏيهه پنهنجي جو ڏکڻ
ڍنڍ ڍورن، کيت، مَنهن تان
قلابازيون هڻي
ننڊ جي ڪئونروءَ جو جادو کنيون
جي اچي آنڪرندو
سڀ لِيلائون
ڏکڻ جي ٿڌ هاڻي جهول ۾
آهن ڪري پونديون
۽ جوڀن رات
سپنن ۾ ئي ويندي آ وهي.“
”ڇا هي،
هر هر واچ کي پيو ٿو ڏسين؟
ٺيڪ آهي.
دير ٿيندي هوندئي.........
بس وَس جي پڄندو هجي،
نيرنيون پاڻي ڪرائي موڪليانءِ
ديس جو آهين.
دعا ڪيڏي ڪندين........!
بس، چڱو وڃ
هائو، واليڪم سلام...........!