نيڻ جڏهن اٽڪيا، روح ٻئي ڦٿڪيا.
روح ٻئي ڦٿڪيا.
منهنجو ديس الا،
سومل جا دوکا.
چنڊ به گُهوريو آ،
ڇاتيون هاڻ لڪاءِ.
پوپٽ رنگ هئا،
مومل جا ماڻا.
اسان ٻئي قبوليا،
مڌ وٽي، ڦٽڪا.
مينديءَ لاس الا!
شايد آئي آ!
ٿر بر آهي وٺو،
ڇوڙي آ ڇيلا!
ڪھاڻيون
هاريا ويڄ مُياس!
هدايت منگي سنڌي ادب ۽ صحافت جو اهو چمڪندڙ ستارو آهي، جنهن جديد صحافت جا نه صرف بنياد رکيا پر صحافت جي تاريخ جا رخ ئي موڙي ڇڏيا. هن جون سنڌي ادب ۾ ترقي پسند ۽ عوام دوست لکڻيون پڻ املهه اثاثو آهن. هدايت منگي اهڙو بيباڪ لکاري هو، جنهن هميشه سچ تي اٽل تي بيهڻ کي ترجيح ڏني. هن جو قلم ڪڏهن درٻاري نه رهيو. هن پنهنجي شعور کي عوام ۽ عوامي مفادن اڳيان ذميوار سمجهيو.
- 4.5/5.0
- 1795
- 559
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- هدايت منگي
- ڇاپو پھريون
روح ٻئي ڦٿڪيا.
منهنجو ديس الا،
سومل جا دوکا.
چنڊ به گُهوريو آ،
ڇاتيون هاڻ لڪاءِ.
پوپٽ رنگ هئا،
مومل جا ماڻا.
اسان ٻئي قبوليا،
مڌ وٽي، ڦٽڪا.
مينديءَ لاس الا!
شايد آئي آ!
ٿر بر آهي وٺو،
ڇوڙي آ ڇيلا!