14
”دين....دين...... علي....علي..“ جا آواز آيا، جن کيس ڏڪائي وڌو، هو ٻاهر ڀڳو، سندس نظر ريزيڊنسي ڏانهن وڌڻ ٽولي تي پئي ، هو ڏڪي ويو ۽ رڙ ڪري ورانڊي ڏانهن ڀڄڻ لڳو:
”سنڌين حملو ڪيو آهي.... سنڌين حملو ڪيو آهي.....“ مختلف ڪمرن ۾ ويٺل افسر ۽ سپاهي هٿيار سنڀالڻ لڳا، هو اچي پڌر جايون سنڀالي بيٺا، ۽ پوءِ ڄڻ سندن ڪنن تي ڪنهن چيتي جي چنگار ڪري هئي، هوا کي چيري ايندڙ هڪ رڙ:
”مرويسون مرويسون، پر سنڌ نه ڏيسون،“ چوڙي سيني وارو هڪ قداوار مڙس مٿي تي اڇو پٽڪو ٻڌل، ٻنهي هٿن ۾ تلوارون، مڇين جا شهپر اڀا، سڀني کان اڳيان ٿي آيو، منشي نائيڪ، آٽورام جي ڪمري ڏانهن ڀڳو ۽ در وٽ بيهي رڙ ڪيائين:
”سر هوش محمد ساٿين سميت ريزيڊنسي تي حملو ڪيو آهي.“ اهو ٻڌي آٽورام جي اکين آڏو اوندهه اچي وئي.
”سپاهيو تيار ٿيو، اسان تي حملو ٿيو آهي،“ آٽورام ورانڊي ۾ ايندي رڙ ڪئي. 5 ۽ 6 ڪمپنين جي سپاهين ميدان جو مورچو سنڀاليو، سنڌي ويڙهاڪ ٻن فوٽن جي ڀت ٽپي اندر داخل ٿيا.
”فائر......“ آٽورام رڙ ڪري حڪم ڏنو، هوش محمد ۽ سندس ساٿين ميدان ۾ بيٺل سپاهين تي وار ڪيا، ٻن ڄڻن ورانڊي ڏانهن باهه لڳل ڏنڊا اڇلايا. آٽورام جو منهن ڳاڙهو ٿي ويو ۽ هو اسٽوروم، جتي بارود وغيره رکيل هو، ان طرف ڀڳو، اسٽور روم کي بند ڪري آٽورام نيپئر جي ڪمري ڏانهن ڀڄندو ويو، هن در کڙڪائي نيپئر کي اطلاع ڏنو، چارليس نيپئر ڪمري کان ٻاهر آيو:
”سر پاڻ کي ترت ئي هي ريزيڊنسي ڇڏڻي پوندي، سنڌين حملو ڪيو آهي،“ آٽورام سهڪندي ٻڌايس، نيپئر جو منهن پڻ ڪاوڙ ۾ ڳاڙهو ٿي ويو، پر مصليت کان ڪم وٺي افسرن ۽ سپاهين سان پٺيان کان نڪري درياهه جي ڪپ تي بيٺل اسٽيمر ۾ مورچو سنڀاليائين. هوش محمد ۽ سندس ساٿين ريزيڊنسي تي موجود پنجٽيهه سپاهي ماري وڌا، هوش محمد اسٽور ڏانهن ويو، ڪجهه بندوقون ۽ بارود قبضي ۾ ڪري حڪم ڪيائين:
”هن کي باهه ڏيو،“ سندس ساٿين اسٽور روم کي باهه ڏني، بارود کي باهه لڳي ته وڏو ٽڪاءُ ٿيو ۽ پوءِ هر پاسي باهه جا اُلا هئا، سنڌي ڪامياب حملو ڪري نڪري ويا. اسٽيمر ۾ موجود نيپئر اهو منظر ڏٺو ته ڪاوڙ ۾ ڄڻ چريو ٿي پيو ۽ آٽورام کي حڪم ڏنائين:
”هفتي اندر هي سڀ باغي منهنجي سامهون هجن.“
”جي سر،“ آٽورام حيرت منجهان هن کي ڏسندي جواب ڏنو.