پنهنجي پاران
ڍئو بنا ڍولا ، ساڃاھ ناهي سونهن جي .
جڏهن اسين سڀ ( اڪثريت ) پيڙائن ، دردن ۾ گهاريندا هُجون جڏهن اعليٰ ۽ ارفع نظريا يرغمال بڻجي چُڪا هُجن ، جت قانون اميرن جي ٻانهي بڻيو بيٺو هُجي ته اُتي پوءِ پڙهيل لکيل هوندي ، مُنهن تي ٻوٿاڙا ٻڌيو ، خاموش تماشائي بڻيو ويٺا هجون ته پوءِ اسين پاڻ سڀ کان وڏا ڏوهاري آهيون هن سماج جا ، هن سماج جي ماڻهن جا ۽ انهن ماڻهن جا به جن دُنيا ۾ امن ۽ انصاف لاءِ لکين درد سَٺا ، تڪليفن مان گُذريا ۽ سماج اندر صحتمند رويا پيدا ڪيا ، هنن جيڪي ٻوٽا لڳايا آهن تن جا اسين رکوالا آهيون ۽ اسين انهن جي لڳايل انهن ٻوٽن کي پنهنجن ذهنن مان سرجيل لفظن جا پاڻي ڏيئي آبياري ڪندا رهنداسون ۽ ڪو وقت اهڙو ايندو جو هن ڪائنات ۾ امن ، سڪون ، مُحبت ۽ سچائي جو بول بالا هوندو ان اُميد سان اسان پنهنجي ايندڙ نسل لاءِ اهڙو ادب تخليق ڪري وڃون جيڪو خيالي پُلائُن کان آجو ، حقيقي نظرسان سامهون نظر ايندڙ منزلن جا ڏس ڏي ، مُنهنجي هيءَ پهرين ڪوشش آهي تنهنڪري لازمي آهي ته هن تمام گهڻيون ڪميون ۽ ڪوتاهيون هونديون جن جي اُميد اٿم ته دوست ۽ پڙهندڙ ضرور نشاندهي ڪندا جئين آئنده وري اهڙين غلطين کان بچي سگهان ۽ پنهنجي قلم کي اوهان جي مدد سان اهڙي سگھ ڏيئي سگهان جنهن سان آئون پنهنجي وطن جي ماروءَ ماڻُهن لاءِ ڪُجھ ڪري سگهان
اوهانجو پنهنجو
سجاد اختر ٽالپُر
ڳوٺ مير يار مُحمد ٽالپُر
تعلقه ڊگهڙي