نِينهُن نه سُڃاڻن جي
”ڪير آ“. هُن پڇيو.
”مان آهيان.“ آصف جواب ڏنو.
”ڇو دروازو نه پئي کولين“ آصف تڪڙ ۾ پڇيو.
مون کي ننڊ اچي وئي هئي. سنڌوءَ ننڊاکڙيون اکيون ڪري ڪنڌ هيٺ ڪندي چيو ۽ اچي ڪمري ۾ ٻارن سان سُمهي پئي، آصف به ڪمري ۾ اچي سمهي پيو ۽ سنڌو به اکيون بند ڪري سمهڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي، پر هُن جي اکين مان ننڊ ڄڻ موڪلائي وئي آهي. بس مُنهن ٻئي پاسي ڪري اکيون بند ڪري روز جيان آصف جي مُنهن کي ڏسندي سوچڻ لڳي ته اِهوئي آصف آ جنهن جي ڪري هوءَ مائٽن جي سامهون ٿي هئي. پنهنجي ماسات سان مڱڻو ٿيل هُئس، پر مائٽن سندس خوشيءَ کي ڏسندي آصف سان شادي ڪرائي هئي ۽ اهوئي آصف ڪيڏو نه جلدي بدليو هو. هُن جي اکين ۾ پاڻي ڀرجي آيو ۽ آصف تي وري هڪ نِهار وڌائين. هُو بي سُڌ سُتو پيو هو، پر هن جون اکيون ٿڪل ته هيون، پر ننڊ نه ٿي ڪري سگهي.
سنڌو اُٿي گيلريءَ ۾ اچي بيٺي ۽ آسمان ۾ نهاري ڄڻ خدا کان پُڇي رهي هُئي ته يا خدا مون کان ڪهڙي خطا ٿي، جنهن جي سزا هن صورت ۾ ملي آهي. هن ته آصف جي هر خوشيءَ جو خيال ڪيو، پوءِ هُو ڇو بدليو آ. هُن جي نِڙيءَ ۾ ڳوڙها ڄڻ اٽڪي پيا هئا. دل چيس ته اڄ دل کولي روئي. هوءَ آصف جي محبت پائڻ لاءِ سنڌوءَ مان ڪيئن سلميٰ ٿي آهي. هوءَ ائين ڇو ڪري رهي آهي، پاڻ کان سوال ڪرڻ لڳي. هُو ته هاڻ ساڻس پيار ڀريون موبائيل تي ڳالهيون ڪونه ٿو ڪري. هُو ته سلميٰ سان ٿو ڳالهائي. جنهن جي آواز هن کي مدهوش ڪري ڇڏيو آهي.
جڏهن سنڌوءَ کي خبر پئي هئي ته آصف ڪنهن ڇوڪريءَ جي چڪر ۾ آهي ته ڪيڏو نه ڏک ٿيو هئس، ۽ ڪيترا دفعا هوءَ آصف سان اِن ڳالهه تي وڙهي به هئي پر آصف اِهوئي چيو هئس ته توکي غلط فهمي ٿي آهي. پر موبائيل تي هن کوڙ دفعا مختلف ڇوڪرين جا ميسيج پڙهيا ته پوءِ هوءَ ڪيئن نه يقين ڪري.
ٻه ٽي دفعا هوءَ گهر ڇڏي پنهنجي دوست جي گهر هلي وئي هئي. مائٽن ڏي هوءَ ڪهڙي منهن سان وڃي، پر وري ٻارن جي ڪري هوءَ گهر موٽي آئي هئي. هوءَ آصف کان نفرت به نه ٿئي ڪري سگهي. ڇو ته هُن پيار ڪيو هو. پيار ته آصف به ڪيو هو، پر هن جي پيار ۾ هُن جي پيار ۾ ڪيڏو نه فرق هو. هوءَ چاهيندي به نفرت نه ٿي ڪري سگهي. هُن جي دل محبت لاءِ تڙپي پوندي هئي.
هن پوءِ سلميٰ ٿي آصف سان ڳالهائڻ شروع ڪيو هو ۽ اِهوئي آصف هن کي ڏسڻ لاءِ وس ڪندو هو، پر هوءَ ته صرف فون تي ڪلاڪن جا ڪلاڪ ڳالهائيندي هئي. ۽ هُن کي موبائيل فون تي ئي ڳالهائڻو هو. آصف پنهنجي سونهن مان ناجائز فائدو وٺي رهيو هو. هن کي ته انهن ڇوڪرين تي جکَ ايندا هئا، پر شايد ڇوڪريون به اڄڪلهه ٽائيم پاس ڪرڻ جي چڪر ۾ آهن. هُو هر ڪنهن سان موبائيل تي ڪچهريون ڪن ٿيون، ڪمپني ڪن ٿيون. ڇوڪرن کي بيوقوف بڻائين ٿيون ۽ آصف جهڙا مرد به ٽائيم پاس ڪرڻ جي چڪر ۾ گهر- ٻار وساري ٿا ويهن. هوءَ سوچڻ لڳي هئي، ۽ پوءِ هِن کي اها خبر نه هئي ته اڳتي هلي هِن جو نتيجو ڇا نڪرندو، بس سنڌوءَ کي اهوئي سمجهه ۾ آيو هو آصف کي بيوقوف ڪري هُن سان ڳالهائڻ. جيڪو هن جو هاڻ رهيوئي نه هو. ۽ اهوئي آصف سلميٰ سان هر وقت ڳالهائڻ لاءِ تيار هو.
”آصف اڄ شام جو به اهوئي چئي رهيو هئس ته سلميٰ، تنهنجو آواز ڪيڏو نه سٺو آ.“
هن سلميٰ کي اهو به ڪوڙ هڻي ٻڌايو هو ته منهنجي شادي ته ٿيل آ، پر زال منهنجي پسند جي نه آهي. منهنجا ٻار به آهن. جيڪي مون کي ڏاڍا پيارا آهن. باقي زال جي باري ۾ مون کان ڪجهه به نه پڇو ته بهتر آ.
هن کي ڪيڏو نه ڏک ٿيو، پر ڇا ٿئي ڪري سگهي. پر هن به اهوئي فيصلو ڪيو هو ته آصف کي هوءَ چڱيءَ ريت بيوقوف بڻائيندي. ۽ هن مجبور ٿي اهو موبائيل جو سلسلو جاري رکيو هو.
جيئن اڄ آصف، سنڌوءَ کي چيو ته ”توهان جو آواز سٺو آ ته توهان به ڪيڏا نه خوبصورت هوندؤ.“
”ڇا آواز سان گڏ سهڻو هجڻ ضُروري آ.“ سنڌوءَ چيو هُئس.
”ها مان ائين سمجهان ٿو.“ آصف کيس چيو هو.
هن کي دل ۾ کِل ته ڏاڍي آئي هئي.
”پوءِ جيڪڏهن سهڻي نه هوندم ته ڇا توهان ڳالهائڻ ڇڏي ڏيندؤ مون سان“؟
”نه نه. مون ته ائين ئي چيو. توهان ته الاهي سيريس ٿي ويو.“ آصف ڦڪِائيءَ مان چيو.
”هڪ ڳالهه مان به توهان کي ٻڌايان ته سونهن سڀ ڪجهه نه هوندي آ. اصل سيرت هوندي آ.“ هن کي ڄڻ دليل ڏئي رهي هئي.
هوءَ هاڻ اهو ڊرامو ڪري ٿڪجي به پئي هئي، پر هن کي ثابت ڪرڻو هو. ڇو ته هِن جڏهن پنهنجي سَسُ، سُهري ۽ ڏيرن کي آصف جي باري ۾ شڪايت ڪئي هئي ته ڪنهن به ته نه مڃيو هو. سڀني اهوئي چيو هُئس ”نه نه آصف اهڙو آهي ئي ڪونه. تون هروڀرو ٿي شڪ ڪرين. تون جذباتي آهين. تون پاڻ گهر ٻه دفعا ڇڏي ٻار ڇڏي هلي وئي آهين.“ ۽ ڏيرياڻيون به اهوئي چونس ته تون ٿوري ڳالهه تي هروڀرو ٿي شڪ ڪرين.“
ڏير، ڏيرياڻين جون ڳالهيون ٻڌندي رهندي هئي پر هاڻ هن پاڻ اهو ڊرامو چاهيو ٿي ته ختم ئي نه ٿئي، ڀلا هونءَ پيار جا ٻه ٻول نٿو ڳالهائي ته سلميٰ سمجهي ڳالهائي ته ٿو. هن کي پاڻ تي ڪيڏو ناز آهي ته مان سُهڻو آهيان. ۽ هُن کي چيو هئائين ته: ”ڪڏهن توهان مون سان ملنديون. ڀلا موبائيل تي پنهنجي تصوير ته ڏياري موڪليو!“ پر هن ڪو نه ڪو بهانو ڪري هميشه انڪار ڪيو هو. ۽ هن اهو پڪوپهه ڪيو هو ته هوءَ پنهنجي ساهرن کي ثابت ڪري ڏيکاريندي ته اهو اٿوَ آصف، جنهن جي شرافت جا ڍڪ ٿا پيئو. بس ائين سلسلو هن موبائيل تي وڌائي ڇڏيو هو. هوءَ ڪڏهن ڪڏهن دل ئي دل ۾ انهيءَ مرد کي بيوقوف سمجهي کِلي پوندي هئي ته ڪڏهن وري هُوءَ پاڻ کي بيوقوف سمجهندي هئي. هُو سنڌوءَ سان ته ڪونه ٿو ڳالهائي، هُو ته سلميٰ سمجهي ٿو ڳالهائي. هُوءَ ڇو ٿي خوش ٿئي. وري پاڻ کي مطمئن ڪندي هئي ته ڀلا مون سان ئي ٿو ڳالهائي ٻي ڪنهن عورت سان ته نه ٿو ڳالهائي. هاڻ ته هن کي سڄي خبر هوندي هئي ته هُو ڪنهن مهل ڪٿي آهي.
ڪجهه ڏينهنِ لاءِ هُو ڳوٺ ويو هو، مائٽن ۾ ڪا شادي هئس. سنڌوءَ کي به چيو هئائين ته توکي به هلڻو آهي، پر هوءَ آصف سان ڳالهائي ڪيئن سگهندي ۽ وري هن به سنڌوءَ کي ايڏي منٿ ڪانه ڪئي ڇو ته ان کي واندڪائيءَ ۾ سلميٰ سان ڪچهري ڪرڻي هئي. ۽ جڏهن آصف هن کان موڪلائي بس ۾ چڙهيو هو ته سلميٰ سان ڳالهائي ٻڌايو هو ته آءٌ ڳوٺ پيو وڃان. توهان سان رات جو اُتي ڳالهائيندس.
”ته ڇا پنهنجي زال کي توهان نه پيا وٺي وڃو.“ سلميٰ پڇيو هو.
”نه اها مون سان گڏ نه آئي آهي.“ آصف چيو.
”توهان اهو ته صحيح نه ڪيو پنهنجي عزيزن جي شاديءَ ۾ هن کي وٺي نه پيا وڃو.“
هُو جواب ڪهڙو ڏئي بس اهوئي چيو ته: ”پوءِ توهان سان ڪچهري ڪيئن ڪري سگهجي ها. توهان سان اُتان رات جو ڳالهائيندس.“
سلميٰ به چيو ته: ”ٺيڪ آ، پر اهو توهان صحيح نه ڪيو آ. ڳالهائي ته ڪنهن مهل به سگهجي پيو. توهان منهنجي ڪري پنهنجي زال کي ۽ ٻارن کي پاڻ کان پري ڪري رهيا آهيو. انهن جو حق آهي توهان تي. توهان ڳوٺ پهچو مان توهان سان موبائيل تي پوءِ ڳالهايان ٿي“.
”پر! توهان ته مورڳوئي ناراض ٿي ويا. ٺيڪ آ، آئينده ائين ڪونه ڪندس. مهرباني ڪري اڄ مون سان توهان موبائيل تي ڳالهائجو، توهان کي خبر آ مان ڏينهن ۾ توهان سان نه ڳالهايان ته اُهو ڏينهن منهنجو الائي ڪيئن ٿو گذري. توهان جو ايڏو مِٺو آواز آهي.“ آصف وڌيڪ ڊائلاگ هڻڻ لڳو.
سلميٰ کي پهرئين ته ڏاڍي ڪاوڙ به آئي پر چيائين: ”ٺيڪ آ توهان هاڻ پنهنجي گهرواريءَ سان ڪڏهن به منهنجي ڪري ائين نه ڪجو. ائين چئي هن خدا حافظ چيو.
سنڌوءَ فون بند ڪئي ۽ ٻارن کي تڪڙ ۾ ماني کارائي سمهارڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي ڇو ته هُو ڪلاڪ ۾ ڳوٺ پُڄڻ وارو هو ۽ وري آصف سان ڳالهائڻو هئس. دل ۾ سوچڻ لڳي هيءُ اهوئي آصف آهي جيڪو اچي ٿڪجڻ جو چئي سمهي رهندو هو ۽ هينئر رات جو ٿو سلميٰ سان ڪچهري ڪري. هوءَ دل ئي دل ۾ آصف کي بيوقوف ڪرڻ تي کلڻ لڳي، پر ڪنهن مهل پاڻ تي ٿئي رحم آيس ته هوءَ سنڌو آهي. آصف ته سلميٰ سمجهي ٿو ڳالهائي مان ته هن کي وَڻان ئي نه ٿي. مان جيڪي ڳالهيون چوانس انهن تي عمل ئي ڪونه ڪري. گهر ۾ نه خرچ صحيح طرح سان ڏئي ۽ نه ئي ٻارن کي ڪيڏانهن گهمائڻ ڦيرائڻ وٺي وڃي. سڄو ڏينهن ٿڪجي پوان ٿي، پر هن کي پرواهه ئي ناهي. جڏهن ڳالهه ڪندي آهيانس ته اهوئي چوندو آ ته: ”ڀلا گهر جو ڪم عورت نه ڪندي ته پوءِ ڪير ڪندو، مان توهان لاءِ ڪمايان ٿو ۽ توکي گهر سنڀالڻو آهي.“
ها ڇو نه سنڀالڻو آهي، پر احساس ته ڪري، ڪڏهن پيار مان ٻه لفظ ئي ڳالهائي ته ها واقعي تون ٿڪجي پئي هوندينءَ ته منهنجو ٿڪ به انهن ٻن لفظن ۾ ئي لهي وڃي پر آصف چوي ڇو ٿو.
پوءِ اُها رات سڄي هن آصف سان ڳالهايو ۽ ان ڏينهن زال ۽ ٻارن لاءِ احساس ڏياريس. اِهو به چيائين ته جيڪڏهن هُو هنن جو خيال نه ڪندو ته هوءَ ڪڏهن به هُن سان نه ڳالهائيندي. انهيءَ ڳالهه تي هو ڪوڙ به نه ڳالهائيندو.
هُو جيئن ڳوٺان آيو ته صفا بدليل هو. گهر ۾ هر شيءِ اچڻ لڳي. فرج سڄي فروٽ سان ڀرجي وئي. گهر جو سامان جهجو اچي ويو. آخر ۾ آفيس ويندي مهل پيسا به ڏئي ويو. واهه ڙي منهنجي قسمت. هوءَ دل ئي دل ۾ کلڻ لڳي. رات جو آصف آيو ته چوڻ لڳو ”ماني کڻي آ ڏاڍي بک لڳي آ.“
”هان، ماني“ هوءَ حيرانيءَ مان تڪڻ لڳي.
مان احساس ڏياري ڏياري ڪيترا دفعا چيو هوندم ته مون کي ماني ائين تو بنا ڪونه ٿي وڻي ته هڪ ٻه دفعا دڙڪا ڏئي چيو هئائين ته: ”توکي خبر آ ته آفيس ۾ اوور ٽائم ڪيان ٿو، اتي دير ٿي وڃي ٿي. ۽ مون کي بک به لڳي ٿي ۽ تون به کائي ڇڏيندي ڪر.“
ڪجهه ڏينهن ته هوءَ بنا کائڻ جي سمهي رهندي هئي، پر آخر ڪيستائين! پوءِ هن به پاڻ کي پڪو ڪري ڇڏيو هو. ۽ هوءَ ماني ٻارن سان کائي سمهي پوندي هئي، پر سلميٰ جي چوڻ سان ايڏو بدلجي ويو. صرف هن جي نه ڳالهائڻ ڪري هُو سڀ ڪجهه ڪرڻ لاءِ تيار آ. هوءَ دل ئي دل ۾ کلڻ لڳي ۽ ماني کائڻ لڳي.
”سنڌو سڀاڻي موڪل آهي. توهان سڀ تيار رهجو پاڻ گهمڻ هلنداسين. ٻارن کي به الاهي ڏينهن ٿيا آهن گهُمايو ناهي“.
”هان.“ هوءَ ڄڻ ڇرڪي پئي.
”سنڌو مان توسان آهيان.“
”ها ها مان ٻڌان پئي. تو ماني کائي ڇڏي آهي ڇا؟“
”ها مون ٻارن سان ماني کائي ڇڏي آ.“
هوءَ ٿانوَ کڻي رڌڻي ۾ آئي. ٿوري دير لاءِ کل ٿي آيس. پر وري اکين ۾ پاڻي ڀرجي آيس ته هُو صرف سلميٰ جي چوڻ ڪري، سڀ ڪجهه ڪري رهيو آهي. مون سان هن جي محبت ته ڪانهي صرف هن جي آواز تي هُو سڀ ڪجهه ڪري رهيو آهي.
هن جي اندر ۾ سنڌوءَ لاءِ اها محبت ته ڪانهي، وري به هوءَ پاڻ کي مطمئن ڪرڻ لڳي ته ڇا ٿيو ڀلا مان ئي ته سلميٰ آهيان. منهنجو بدلايل آواز ئي ته آهي، جنهن لاءِ هُو سڀ ڪجهه ڪرڻ لاءِ تيار آهي.
سڄي رات هوءَ ننڊ نه ڪري سگهي. ڪنهن مهل پاڻ کي سنڌو پيئي سمجهي ڪنهن مهل سلميٰ.
”سنڌو پاڻ رات جي ماني ٻاهر کائينداسين ٺيڪ آ نه.“ هوءَ هيٺ ڪنڌ ڪري کلڻ لڳي ۽ رڌڻي ۾ آئي. ان مهل ئي هن کي خبر هئي ته اها خبر ضرور آصف سلميٰ کي ٻڌائيندو ۽ هُن پنهنجي موبائيل مان سمِ بدلائي ٻي لڳائي ۽ هُو به ڪمري مان اُٿي گهر کان ٻاهر نڪري آيو. کيس سلميٰ سان ڳالهائڻو هو.
”اڄ توهان کي ياد آهي نه، توهان ٻار ۽ پنهنجي زال وٺي ايندا. ۽ مان توهان جي زال ۽ ٻار ڏسڻ چاهيان ٿي.“
”توهان اتي مون کي ڪيئن سڃاڻيندا.“ آصف پڇيو.
”توهان پنهنجي ٻارن جون تصويرون موبائيل ۾ موڪليو. مان توهان کي پري کان ڏسي وٺنديس.“
”مان پنهنجي پپا مما سان گڏ اينديس. توهان سان ٻار گڏ هوندا، مان سڃاڻي وٺنديس. ۽ توهان ناسي ڪلر جا ڪپڙا پائجو.
”چڱو ٺيڪ آ، پر مان به ته توهان کي ڏسڻ چاهيان ٿو.“
”اُن مهل توهان کي ڪال ڪري ٻڌائينديس ته مان ڪٿي ويٺل آهيان.“
”اهو به صحيح آ.“ سنڌوءَ موبائيل بند ڪئي.
اڄ ته هن کي پاڻ تي چِڙ ٿي آئي ته آخر هوءَ ڪيستائين سلميٰ ٿي آصف کي بيوقوف بڻائيندي ۽ پاڻ به سلميٰ ٿي آصف جو پيار پئي گهُرندي.
اڄ منجهند کان آصف ڏاڍو خوش هو. ۽ شام جو بي صبريءَ سان انتظار ڪرڻ لڳو. هوءَ آصف کي ڏسي خوش ٿي رهي هئي ۽ ائين ئي شام جو تيار ٿي انهيءَ هوٽل تي پهتا جتي سلميٰ هن کي چيو هو ۽ گهڙندي ئي ڪرسين کي ڏسڻ لڳو ته سلميٰ اچي ته نه وئي آهي.
هوءَ آصف جي حال کي ڏسي ڪنهن مهل رحم پئي کائي ته ڪيڏو نه اتاولو آهي سلميٰ جي جهلڪ ڏسڻ لاءِ، آصف سنڌوءَ ۽ ٻارن جي پسند جي ماني گهرائي.
سنڌو ماني کائي هُتان واش روم جو بهانو ڪري اُٿي وئي. انهيءَ مهل ئي فون آيو، هُو پريشان ٿي ويو. ڏٺائين ته سلميٰ جو فون آهي.
”هيلو سلميٰ توهان ڪٿي آهيو؟ هتي ته سڀ ڪُرسيون ڀريون پيون آهن، پر توهان الائي ڪٿي آهيو؟ “
”مون توهان کي اهوئي ٻڌائڻ لاءِ ته فون ڪيو آهي ته مان اڄ نه اچي سگهنديس. منهنجي گهر ۾ اوچتو مهمان اچي ويا آهن. مما ۽ پپا گهر ۾ آهن ئي ڪونه.“
”ڀلا اهو ته ٻڌايو ته ڇا توهان پنهنجا ٻار وٺي آيا آهيو؟“
”ها ها مان ٻار وٺي آيو آهيان.“
”پوءِ توهان ضرور انجواءِ ڪندا هوندا.“
”ها ها آءٌ ٻارن سان گڏ واقعي انجواءِ ڪري رهيو آهيان، پر توهان جو انتظار به ڪري رهيو هئس.“
”ٺيڪ آ وري ڪنهن ٻئي دفعي ضرور ملاقات ڪبي.“ هن تڪڙ ۾ موبائيل بند ڪئي.
آصف جا ته تاڪ ئي لڳي ويا. هُو سوچڻ لڳو، سڄو ڏينهن ڪيئن نه انتظار ڪيو هئم ته اڄ درشن ڪبو. مان به ڏسان ته جنهن جو آواز ايڏو سٺو آهي، اُها ڪهڙي آهي. ها ضرور سهڻي هوندي.
وري پاڻ کان ئي پڇڻ لڳو ته جيڪڏهن سُهڻي نه به هوندي ته ڀلا آواز ته هن جو سٺو آهي.
آصف، موبائيل تي ڳالهائي بس ڪيو. سنڌو اڃا موٽي نه هئي. هو پاڻ کي ٻارن سان بهلائي رهيو هو. ٿوري دير ۾ سنڌو به اچي ويٺي.
”هاڻ هلڻ گهرجي“ سنڌوءَ، آصف کي چيو.
”ها بس هلون ٿا.“
آصف ڏاڍو مُنجهيل هو. ۽ سنڌو هن جي مُنهن کي تڪي اندر ئي اندر ۾ کِلي رهي هئي.
انهيءَ بهاني هُو هوٽل تي ٻارن کي وٺي ته آيو. هاڻ جيئن سلميٰ چوندي تيئن آصف ڪندو ۽ ائين سلسلو هلندو رهيو ۽ هوءَ هاڻ سلميٰ ئي پاڻ کي سمجهڻ لڳي ڪڏهن ته پاڻ تي رحم ايندو هئس ته هوءَ ڇا ڪري رهي آهي. سلميٰ ٿي ڪري هوءَ آصف کان زبردستي پيار گهري رهي آهي. زبردستي همدرديون حاصل ڪري رهي آهي، پر آصف سنڌوءَ سان ته پيار ئي نٿو ڪري. هوءَ عادي ٿي ويئي هئي سلميٰ جو ڪردار ڪري ۽ هِن چاهيو هو اِهو سلسلو هاڻ هلندو ئي رهي.
پر اڄ هوءَ جيئن ننڊ مان اُٿي ته آصف کي پريشان ڏٺائين. هوءَ پاڻ به پريشان ٿي وئي ته ڪٿي موبائيل جي سِم آصف جي هٿ ته نه چڙهي آهي، ائين نه هوندو. هوءَ تڪڙ ۾ ڪمري ۾ آئي ۽ در اندران بند ڪري. موبائيل جي سِم ڳولڻ لڳي.
اُها ته واقعي ڪونه هئي. هن سڄي الماري ڳولي، پر سِم نظر ڪونه آيس. ڪٿي آصف ته موبائيل جي سِم نه کنئي آهي. ۽ هن کي سڄي خبر ته نه پئي آهي!
هوءَ ڏاڍي پريشان ٿي ڪمرو کولي ٻاهر نڪتي ته آصف کي سامهون بيٺل ڏٺائين، هوءَ آصف جي اکين ۾ نهاري نٿي سگهي. هن کي پڪ ٿي ته آصف ئي سِم کڻي ورتي آهي.
هاڻ هُو الائي ڇا ڪندو. ڪٿي مون کي گهر مان ته نه ڪڍي ڇڏيندو اهڙي حرڪت ڪرڻ تي ۽ پوءِ ضرور مون کان نفرت ڪندو، ڀلا ڇو نفرت ڪندو، مون به ته هن سان ئي ڳالهايو آهي. هن جي پيار کي حاصل ڪرڻ لاءِ مون ڪو ڏوهه ته نه ڪيو؟ هوءَ اندر ئي اندر ۾ سوال جواب سوچڻ لڳي.
جڏهن هوءَ آڳر ۾ آئي ته آصف هن جي موبائيل ۾ اُها سِم لڳائي ڇڏي هئي ۽ پنهنجي نمبر تان رنگ ڏني. هن اڻڄاڻائيءَ مان هميشه جيان موبائيل کڻي ڪن تي رکيو. ۽ هيلو ڪيو ۽ ڊپ مان ڪمري ۾ آئي. انهيءَ مهل آصف ڪمري ۾ آيو. سنڌو سمجهي وئي ته آصف کي سڄي خبر پئجي چڪي آهي. هوءَ ٻڏتر ۾ هئي، هُوءَ آصف جي منهن ۾ نهاري نه ٿي سگهي ۽ ڪمري کان ٻاهر نڪرڻ لڳي، پر آصف هن کي در تي ئي روڪي ورتو ۽ هٿن کي مضبوطيءَ سان پڪڙي بيهي رهيو. انهيءَ وقت سنڌوءَ ڊپ ۾ ڪنڌ هيٺ ڪري ڇڏيو. اندر جي ڪيفيت عجيب ٿي ويس ۽ سوچڻ لڳي هاڻ آصف الائي ڇا ڪندو، پر جڏهن هن ڪنڌ مٿي کڻي آصف جي اکين ۾ ڏٺو ته هوءَ حيران ٿي وئي. آصف جي اکين ۾ ندامت جا ڳوڙها هئا جيڪي هن جي هٿن کي پُسائيندا رهيا. آصف اکيون هيٺ ڪري ڇڏيون هيون. ان وقت سنڌوءَ جي اکين ۾ به ڳوڙها اچي ويا هئا.