وِسري وڃيئي شال!
ماڻس جو کيس ڪجهه ڏينهن کان ائين مُنجهيل، چپ چپ ۽ گُم سُم ڏٺو پئي، وڌي آئي ۽ پڇيائينس ته ڌيءَ تون ايڏي پريشان ڇو آهين!
کيس ڌيءَ جي کل ڀوڳ واري طبيعت جي ڄاڻ هئي. هوءَ جڏهن به يونيورسٽيءَ کان ڳوٺ موٽندي هئي ته سڄي گهر کي آسمان تي کڻي ڇڏيندي هئي، سندس ٽهڪ سڄي گهر ۾ پکڙجي ويندا هئا. سندس ساهيڙيون کيس وڪوڙي وينديون هيون، ۽ پوءِ راز نياز جون ڳالهيون ٿينديون هيون ننڍپڻ جون چلولايون هڪ هڪ ٿي ياد اينديون وينديون هيون ۽ پوءِ ٽهڪ مٿان ٽهڪ هوندا هئا.
پر هن ڀيري هوءَ جيئن ئي شهر کان موٽي هئي، سندس اهي ارڏيون الائي ڪاڏي گم ٿي ويون هيون. سندس ٽهڪ به سڏڪي جيان ٿي ڀاسيا. سندس ساهيڙين به سندس انهي چپ کان بيزار ٿي اچڻ گهٽائي ڇڏيو هو.
ماڻس جي سوال تي صدف ڇرڪي پئي هئي. ڄڻ ڪنهن کيس چوري ڪندي سڳ سوڌو پڪڙي ورتو هو.
پاڻ سنڀاليندي چيائين: ”ڪابه ڳالهه ڪانهي.“ امان! بس مون کي پنهنجي يونيورسٽيءَ جون ساهيڙيون ياد ٿيون اچن ۽ ها هوءَ فرزانه آهي نه جيڪا اڳئين ڀيري مون سان ڳوٺ آئي هئي، ٿُلهي چشمي واري، اها ڏاڍي بيمار هئي هاڻي الائي ڪيئن هوندي.
هن ڪوڙ ڳالهايو. ماڻس ويچاري ٻهراڙي جي عورت تنهن سندس ڳالهه تي اعتبار ڪري ورتو.
هن کي لڳو ڄڻ هوءَ ماءُ جي عدالت مان باعزت بَري ٿي وئي آهي. هن هڪ وڏو ساهه کنيو.
”امان صدف ماسي زليخان آهي نه اُها بيمار آهي ان کي ڏسڻ لاءِ ٿي وڃان.“ سندس ماءُ چادري پائيندي چيو.
”ٺيڪ آهي امان.“
صدف جي ماءُ وئي ته هوءَ ڪمري ۾ آئي. ذهن تي يونيورسٽيءَ جون يادون ڪنهن ٽي- وي پلي جيان هلي رهيون هئس، صدف ڊائري ڪڍي ملهار جي خط کي ٻيهر پڙهڻ لڳي. جنهن کي هن گذريل ڪجهه ڏينهنِ اندر ڪيترا ڀيرا پڙهيو هو ۽ هاڻي ته هن کي ملهار جو خط سڄو ڄڻ ياد ٿي ويو هو.
کيس خط پڙهڻ ويل يونيورسٽيءَ ۾ آخري ڏينهن ياد آيو، جڏهن نوٽس ڏيڻ جي بهاني ڪاپيءَ ۾ ملهار هيءُ خط وجهي ورتو هو، ۽ هُن ڏسي ورتو هو، هوءَ ڏڪي ويئي هئي ۽ سخت سيءَ ۾ به کيس لڳو ته ڄڻ سندس نرڙ تي پگهر جا ڦڙا تري آيا هجن. هن جو ڳلو ڄڻ ڀرجي آيو هو ۽ هوءَ هڪ اکر به ڳالهائي نه سگهي هئي ۽ هاسٽل جي ڪمري ۾ اچي هن خط کولي پڙهيو هو:
”صدف اڄ اسان جو يونيورسٽيءَ ۾ آخري ڏينهن آهي ۽ سڀاڻي جي ڪهڙي خبر ته ڪير ڪٿي هجي، دل گهڻو چاهيو ته آخري ڏينهن توسان ويهي پنهنجي پيار جو اعتراف ڪيان جنهن کي مان تو آڏو اڃا بيان نه ڪري سگهيو آهيان، پر وري به همت ساري نه ٿو سگهان ۽ قلم جو سهارو وٺڻو پيو اٿم.
تون ڄاڻين به ٿي ته مان توکي چاهيان ٿو. صدف پيار اظهار جو محتاج نه هوندو آهي، اکين ۾ ئي اظهار ڪبو آ ۽ منهنجن اکين کي تنهنجن نيڻن مان پنهنجي پيار جي موٽ ملي آهي ۽ اڄ جڏهن اسان يونيورسٽيءَ مان وڃي رهيا آهيون ته منهنجو اندر به اڌ ٿي پيو آهي ۽ مان توکي ٻڌايان صدف ته مون کي پنهنجي بابا پسند جي شادي جي اجازت به ڏئي ڇڏي آهي، پر مان ايڏو بزدل جو پسند جو اظهار به نه ڪري سگهيو آهيان بابا سان، ۽ وري توکان سواءِ ڪنهن به ڇوڪريءَ جو تصور مون لاءِ پاپ آهي. هاڻ جڏهن اسان موڪلايون پيا ته تون ئي ٻڌاءِ صدف مان ڇا ڪريان. تنهنجي خط جو انتظار رهندو. ملهار.
اڄ ته وري صدف خط پڙهي هڪ ڀيرو وري سڪتي ۾ اچي وئي هئي ماڻس به پاڙي مان موٽي آئي هئي، پر هوءَ اڃا پنهنجي خيالن کي نه موٽائي سگهي هئي.
رات جا ٻه ٿي چڪا هئا، پر هن جي ذهن تي ڄڻ ڪو هٿوڙا هڻي رهيو هو، ننڊ اکين کان ڪوهين ڏور هئس ۽ هن ان مهل ئي فيصلو ڪيو ته جيسين هوءَ ملهار کي هر ڳالهه کان آگاهه نه ڪندي، تيسين هُن جي اندر جي آنڌ مانڌ نه هٽندي. پاڻ به ته ملهار کي چاهيو هئائين. هن ڪاغذ قلم کڻي لکڻ شروع ڪيو:
” ملهار تنهنجي خط پڙهڻ کان پوءِ مان پاڻ الائي ڪهڙي جهان ۾ پهچي وئي آهيان، ان خط لکڻ ۾ توسان گڏ مان ذميوار آهيان ڇو ته اسان هڪ ٻئي کي ڏسندا ئي ائين هئاسين، پر نه تون اظهار ڪري سگهئين ۽ نه مان. مون به توکي چاهيو آهي پنهنجي دل جي سچائين سان، پر ملهار منهنجي اظهار نه ڪرڻ جو سبب توکان بنهه جدا آهي، تون نٿو ڄاڻين ته اسان جي خاندان ۾ ڌارين ۾ ڇوڪريون ناهن ڏيندا. منهنجي ڀيڻ جيڪا مون کان ٻه سال وڏي آهي ان به ڪنهن کي چاهيو هو، جنهن تي بابا وارا سڀ ناراض ٿيا، پر منهنجي ڀيڻ ضد جي پڪي نڪتي ۽ هن چوريءَ وڃي ڪورٽ ۾ شادي ڪئي.
ان ڏينهن کان پوءِ ته بابا ڪنهن کي منهن ڏيکارڻ جي قابل نه رهيو ۽ نه ڪو اسان سان ملڻ گوارا ڪندو هو. مٽ مائٽ منهنجي پڙهائيءَ تان به ناراض هئا، پر بابا وري به مون کي پڙهايو آهي ۽ هاڻي آئون سندس اعتماد کي ڇيهو نه ٿي رسائي سگهان. مان پنهنجي پيار کي ته قربان ڪري سگهان ٿي، پر پنهنجي پيءُ جي اعتماد کي نه، ۽ هاڻي ملهار تو ڄاڻي ورتو هوندو ته مان توسان ڪڏهن اظهار ڇو نه ڪيو. بس مون کي صرف هڪ عرض ڪرڻو آهي ته تون شادي ضرور ڪجانءِ منهنجو چوڻ ڪري. اميد ته منهنجي دل جو بار هلڪو ڪندين.
صرف صدف
هن خط لکي بس ڪيو ۽ ملهار جي خط ۾ ڄاڻايل ائڊريس نوٽ ڪري پنهنجي خط کي لفافي ۾ بند ڪيائين، کيس لڳو ته ڄڻ سندس اکيون آليون ٿي ويون هجن. هن اکين کي ڇُهيو ته ڇپرن ۾ اٽڪيل لڙڪ سندس ڳلن کي ڇُهندا ڌرتيءَ ۾ جذب ٿي ويا.