سُکُ مون سِين ڪينَ
”امان ڇا ٿيو آهي؟“
امان پنهنجن ڳوڙهن کي روڪي نه سگهي ۽ هن جا لُڙڪ ڳلن تائين وڃي پهتا ۽ امان روئيندي منهنجي ويجهو اچي دٻيل دٻيل لفظن ۾ چيو: ”ڌيءُ سورٺ، تنهنجي دوست رابيل خودڪشي ڪري ڇڏي، تنهنجي وڃڻ کان پوءِ فون آيو هو. “
”هان“ مون کان وڏي رڙ نڪري وئي.
نه نه ائين نه ٿو ٿي سگهي.
امان منهنجي اِها حالت ڏٺي ته وڌيڪ پريشان ٿي وئي ۽ مون کي کڻي ڀاڪر ۾ ڀريو ۽ مان ويتر اوڇنگارون ڏئي روئڻ لڳس، امان پڻ روئيندي رهي.
ٿوري دير کان پوءِ مان ڪمري ڏانهن آيس، پلنگ تي پاڻ کي ڇڏي ڏنم سمجهه ۾ ڪجهه به نه پيو اچي ته هاڻ ڇا ٿيندو. مون کي رابيل جي امڙ جو خيال آيو ته هُن جي ڪهڙي حالت ٿي هوندي. هوءَ وري هاڻ رابيل جو ڏک برداشت ڪيئن ڪري سگهندي.
الله سان شڪايت ڪرڻ لڳس ته آخر هن گهر تي ايڏي تنهنجي آزمائش ڇو آهي، سورٺ پاڻ سان ڳالهائڻ لڳي.
سورٺ جا سُڏڪا ويتر وڌندا ويا، هُوءَ ڊائري ڪڍي رابيل جو آخري لکيل خط کڻي ڪرسيءَ تي ويهي رهي ۽ خط کي وري وري ڏسڻ لڳي، پر اکين اڳيان تِروِرا اچي ويس ۽ اکيون بند ڪري ڇڏيائين ۽ ائين ئي هوءَ ننڍپڻ جي يادن ۾ گُم ٿيندي ويئي.
جڏهن سورٺ جي سڄي فئملي ڳوٺ کان سندس ڀائرن جي ٽرانسفر جي ڪري ڪراچيءَ شفٽ ٿي هئي. هُن نئين اسڪول ۾ داخلا ورتي هئي ته پهرين ڏينهن ڪلاس ۾ ڪنهن به ڇوڪريءَ سورٺ کي بئنچ تي ويهڻ نه ڏنو هو، پر رابيل هن کي سڏي پاڻ سان ويهاريو هو. هوءَ ڪيڏو نه خوش ٿي هئي. ان ڏينهن کان پوءِ هُو ٻئي سُٺيون دوست ٿي ويون هيون ۽ ائين ننڍيون ٿي وڏيون ٿيون هيون.
رابيل جو گهر اسڪول جي اندر ئي هو، ڇو ته رابيل جو پيءُ انهيءَ اسڪول ۾ ماستر هو، پر رابيل اڃا ننڍڙي ئي هئي ته هُن جو پيءُ گذاري ويو هو. هُن جي ڀيڻ هن کان ٻه سال وڏي هئي ۽ ڀائر پڻ هن کان وڏا هئا.
پيءُ جي گذاري وڃڻ کان پوءِ رابيل جي ماءُ ڪنهن گارمينٽس فئڪٽري ۾ ڪم ڪرڻ لڳي هئي، هوءَ صبح جو ويندي هئي ته رات جو موٽندي هئي. گهر ۾ توجهه نه ملڻ سبب وقت کان رابيل جا ٻئي ڀائر غلط صحبت ۾ اچي نشو واپرائڻ لڳا هئا ۽ نشي واپرائڻ جي ڪري ننڍي عمر ۾ ئي گذاري ويا. اهو صدمو رابيل جي ماءُ لاءِ وڏو هو، پوءِ ته هوءَ هڪ خاموش بُت جيان هئي، بس نوڪري پئي ڪندي هئي.
ڪڏهن ڪڏهن سورٺ موڪل واري ڏينهن رابيل جي گهر ويندي هئي ته سندس ماءُ هر وقت هنن سان ڪنهن نه ڪنهن ڳالهه تي پئي وڙهندي هئي، بس هوءَ ايڏا وڏا صدما سهي سهي ائين ٿي وئي هئي. سورٺ به ڊڄي ويندي هئي، ۽ ڪڏهن ڪڏهن رابيل به پنهنجي گهر جي ماحول کان بيزار ٿي پوندي هئي، ۽ سورٺ کي چوندي هئي ته ”امان جي هيءَ حالت مون کان ڏٺي نه ٿي ٿئي.“
هوءَ روز جون ڳالهيون اسڪول ۾ رسيس مهل ٻڌائيندي هئي ۽ سورٺ رابيل کي آٿت ڏيندي هئي ۽ ائين هُو هاڻ ڪاليج تائين پهتيون هيون.
هڪ ڀيري اوچتو رابيل سورٺ کي سليم جي باري ۾ ٻڌايو ته هُو هن ۾ دلچسپي وٺي رهيو آهي، جيڪو هن جي پاڙي ۾ رهندو هو، پهرين ته سورٺ کي ڪاوڙ لڳي هئي، پر هوءَ الاهي حساس هئي. هن کي گهر ۾ پيءُ، ڀاءُ ڀيڻ ۽ ماءُ طرفان پيار مليوئي نه هو، بس سليم هن کي مٺن ٻولن ۾ پنهنجو ڪري ورتو هو ۽ هوءَ سليم تي انڌو اعتماد ڪرڻ لڳي.
هڪ دفعي ته سليم موٽر سائيڪل تي ڪاليج مان رابيل کي وٺڻ آيو. سورٺ کي خبر پئي هئي ته الاهي سمجهايو هئس ته تون جيڪو ڪري رهي آهين، اهو غلط آهي. پر هوءَ سليم جي مِٺن ٻولن ۾ هُن جي ويجهو ٿيندي وئي ۽ هاڻ ته سليم هن کي روز ڪاليج مان وٺڻ ايندو هو.
سورٺ کي ڪڏهن ڪڏهن چڙ لڳندي هئي ۽ ائين کوڙ دفعا رابيل سان ڳالهائڻ به ڇڏي ڏنو هئائين، پر سليم جي انڌي پيار ڪري ڪڏهن ڪڏهن هوءَ پرواهه به نه ڪندي هئي، پر سورٺ چِڙ ۾ اهو ضرور چوندي هئس، ته رابيل جيڪڏهن هُو توسان سچو آهي ته تنهنجي ماءُ کان سَڱُ گهري باقي هيءُ روزاني جو گهمڻ ڦرڻ صحيح نه آهي. اها ڳالهه رابيل سمجهي هئي ۽ سليم کي چيو به هئائين ۽ هُن يقين ڏياريو هئس ته هُو ضرور پنهنجي ماءُ کي گهر موڪليندو ۽ هوءَ ان ڏينهن خوش ٿي ويئي هئي، سورٺ به دل ئي دل ۾ خوش ٿي هئي ڀلا سليم ته هِن سان سچو آهي.
هوءَ انهن ڏينهنِ ۾ الاهي خوش هوندي هئي، پر اهي خوشيون به عارضي هيون، سليم جو مڱڻو سندس ماسات سان ٿيل هئو ۽ هن رابيل کي ڪڏهن به ڪونه ٻڌايو هو ۽ ائين سليم جي به شادي ٿي وئي، سليم هن کي وڏو دوکو ڏنو. ان کان پوءِ ڪجهه وقت رابيل ڳالهائڻ ٻولهائڻ ڇڏي ڏنو هو، بس پنهنجي ڪمري ۾ سوچن ۾ گُم هوندي هئي، ۽ رابيل جي ماءُ کي به کڙڪ پئجي چڪي هئي ۽ انهيءَ ڳالهه کان پوءِ ته هُن جي ماءُ هُن کي ڪاليج کان به ويهاري ڇڏيو، جنهن جو ڏک سورٺ کي ڏاڍو ٿيو هو، هاڻ ته ڪير به هن جو نه هئو، سورٺ ڪڏهن ڪڏهن هُن جي گهر ويندي هئي ته روئي چوندي هئس ته ”سورٺ آخر، مون ڪنهن جو ڪهڙو ڏوهه ڪيو آهي، سليم به مون سان دوکو ڪيو ۽ امان ۽ ڀيڻ به مون سان ڌارين وارو سلوڪ ٿيون ڪن، آخر هيءُ آزمائشون مون لاءِ ڇو آهن؟ ننڍي هوندي کان هر رشتي لاءِ ترسندي رهي آهيان، ڪير به منهنجو ڪونهي.“
سورٺ هُن کي سمجهائيندي هئي ته مان جو تنهنجي دوست آهيان ڇا! مان تنهنجي ناهيان بس ڀاڪر پائي روئي پوندي هئي.
پر… سورٺ جو ساٿ به شايد ايستائين هو. جڏهن رابيل کي سورٺ جي ضرورت هئي ته اوچتو سورٺ جي وڏي ڀاءُ جو ٽرانسفر حيدرآباد ۾ ٿيو. جڏهن رابيل کي خبر پئي هئي ته ڪيڏو رُني هئي، پر چئي ڪجهه به سگهي هئي. سورٺ به رُنو هو، گهرڀاتين کان لڪي رابيل جي قسمت تي پهريون دفعو. هن الله کان شڪايت ڪئي هئي ته آخر هن سان ئي ڇو ٿو ٿئي، جيڪو به هن جي ويجهو اچي ٿو، هوءَ ان جي پيار کان محروم ٿي وڃي ٿي.
حيدرآباد اچڻ کان پوءِ سورٺ کي يونيورسٽيءَ ۾ داخلا ملي ويئي، پر رابيل کان سواءِ بلڪل مزو ڪونه پئي آيس، پر آهستي آهستي پاڻ کي سيٽ ڪري وئي هئي.
ڪڏهن ڪڏهن سورٺ رابيل کي خط لکندي هئي. پاڻ ته مهيني ۾ ٻه- ٽي دفعا لکندي هئس، ۽ ائين هڪٻئي سان خطن جو سلسلو جاري رهندو هو. پر…
هيءُ اوچتو ڇا ٿي ويو، سورٺ جهٽ ۾ اکيون کوليون، ڄڻ ڪنهن سپني مان جاڳي پئي.
نه نه ائين نه ٿو سگهي، رابيل منهنجي دوست مون کان وڇڙي نه ٿي سگهي ۽ هُن جي هٿن ۾ ڀڪوڙيل خط هو، جنهن کي وري پڙهڻ لڳي جيڪو اڳئين هفتي لکيو هئائين.
”سورٺ تون ڏاڍو ياد ٿي اچين، دل ٿي چوي ته هڪ دفعو توسان ملان، پوءِ تون ڪڏهن ٿي اچين، مون سان ملڻ. مون کي تنهنجو انتظار رهندو.“
رابيل جي درد ڀرئي خط سورٺ کي وڌيڪ تڙپائي ڇڏيو ۽ هن جي مٿان ڄڻ وڏو پهاڙ ٽُٽو هو هُن جا هٿ ازخود اٿن ٿا آسمان طرف ۽ زبان تي اچيس ٿي دعا ياخدا! منهنجي معصوم دوست رابيل تي تون رحم ڪجانءِ، هتي ته هُن کي لُڙڪن کان سواءِ ڪجهه نه مليو، تون ته خوشي ۽ سڪون به ڏيئي سگهين ٿو .
رابيل جي دکدائڪ موت تي سورٺ جا لُڙڪ هئا، سڏڪا هئا جيڪي ڪمري ۾ پڙاڏو بڻجي ٽڪرائيندا رهيا.