وِرِهه وڇوڙا
هيءُ سالن جون محبتون هڪ لحظي ۾ ختم ٿي ويون. هن جي مُنهن ۾ ڏسندي دل ۾ وڌيڪ ڌِڪار محسوس ٿيس. هوءَ انهيءَ ڪمري مان ئي ٻاهر نڪري آئي. دل چيس ته هوءَ پاڻ هينئر ڪو نه ڪو فيصلو ڪري. ڇا رهيو آهي هن جو گهر ۾. هيءُ سڄو گهر هن ڪيئن ٺاهيو هو. ذري ذري سان محبت هئس. هر شيءِ کي هُن دل سان ٺاهيو هو. هو شخص ئي هن جو پنهنجو نه رهيو ته پوءِ هي گهر ڇا آهي!؟ خوشي ڇا آهي!؟
پر هاڻ مان ڀلا ڇا ٿي ڪري سگهان؟ ڪيڏانهن وينديس، انهن مائٽن وٽ جن منهنجي خوشي سمجهي اِهو رشتو قبول ڪيو هو. ڪهڙي منهن سان وڃان انهن وٽ.
ٻي شاديءَ جي اجازت نه ڏيڻ سان مٿس ڪهڙو اثر ٿي سگهي ٿو. هن سوچيو. هن کي خبر هئي ته هو هن جو رهيو ئي نه آهي. هوءَ ڪيڏو نه فخر ڪرڻ لڳندي هئي سرتين جي وچ ۾ وڏي واڪي چوندي هئي ته خالد عام مرد نه آهي. هو منهنجي باري ۾ الاهي جذباتي آهي ۽ هو مون سان الاهي پيار ڪري ٿو، پر، هُن جي سرتين کي ته پهرئين ئي خبر هئي ته اسٽوڊنٽ لائيف ۾ ڇوڪرين کي فلرٽ ڪيئن ڪندو هو. جڏهن سِپَ پنهنجي جيڏين سرتين کي اهو ٻڌايو هو ته ”خالد مون کي پرپوز ڪيو آهي ۽ هو مون سان شادي ڪرڻ ٿو چاهي“ ته هن جي سرتين حيران ٿي سِپَ کي ڏٺو هو پر اهو ضرور چيو هئي ته ”هيءُ ماڻهو توسان سچو نه آهي.“ پر هن کي خالد جون ڳالهيون ايتريون ته فيڊ ٿيل هيون جو هن جي سرتين جي ڪا به ڳالهه هن اڳيان ڪا معنيٰ نه ٿي رَکي. سِپَ جي مائٽن کان جڏهن هُن رشتو گهُريو هو ته هُن جي مائٽن به سِپَ جو راضپو ڏسي رشتو منظور ڪيو هو. ڇو ته هن جا مائٽ لبرل هئا. هو انهيءَ ڳالهه ۾ ئي خوش هئا ته سِپَ خوش هئي. هن جي شادي ڌام ڌوم سان ٿي هئي. خالد جا مائٽ شاديءَ ۾ نه آيا هئا ۽ خالد اِهو ئي ٻڌايو هو ته هُن جو مڱڻو سندس سؤٽ سان ٿيل آهي، پر هو ڪرڻ نه ٿو چاهي. هڪ اڻ پڙهيل ڳوٺاڻي ڇوڪريءَ سان هو شادي ڪيئن ڪندو. جڏهن خالد جي مائٽن کي هن رشتي جي خبر پئي هئي ته هُنن خالد سان بائيڪاٽ ڪيو ۽ اهو ئي چيو ته ”تون جيڪڏهن شادي ڪرڻ چاهين ٿو ته وڃي ڪر. پر اسان مان ڪير به تنهنجي شاديءَ ۾ شريڪ نه ٿيندو.“
خالد اها سڄي ڳالهه سِپَ جي مائٽن کي ٻڌائي هئي ۽ اهو ئي چيو هو ته هُو ڪڏهن به پنهنجي سؤٽ سان شادي نه ڪندو ۽ سِپَ جي مائٽن به هن جي خوشيءَ کي قبول ڪندي رشتو منظور ڪيو ۽ خالد ڪجهه دوست وٺي سِپَ سان شادي ڪئي. سِپَ جي مائٽن وٽ پئسو هو. فليٽ به ڌيءَ کي ڏنو. جنهن ۾ هو ٻئي رهڻ لڳا هئا ۽ نوڪري به وٺي ڏني هئائون.
هوءَ ڪيڏي نه خوش هئي، پنهنجي زندگيءَ مان. هن کي لڳندو هو ته ڄڻ هوءَ ئي آهي، جيڪا ايڏي خوش آهي پنهنجي زندگيءَ ۾. ڀلا هوءَ خوش به ڇو نه هجي، هُن چاهيو هُو خالد کي، ۽ خالد به هن کي چاهيو هو.
هُن جون سرتيون جڏهن به ڪا ڳالهه پنهنجي مڙسن جي ڪنديون هيون ته هوءَ وڏي فخر سان چوندي هئي ته منهنجو خالد ته ائين نه ٿو ڪري. هُو ته منهنجو الاهي خيال ٿو ڪري. گهر کي وقت ڏئي ٿو، شام جو ڪيڏانهن نه ڪيڏانهن گهمائڻ ڦيرائڻ، شاپنگ ڪرائڻ وٺي وڃي ٿو. هن جون سرتيون ٻڌنديون هيون، پر وري جڏهن پاڻ ۾ ملنديون هيون ته اهو ضرور هڪٻئي کي چونديون هيون ته ”سِپَ جيترو انڌو اعتماد خالد ٿي ڪري ٿي، الله ڪري خالد به هُن جو اعتماد برقرار رکي. نه ته....“
ٻن سالن کان پوءِ سِپَ کي ڌيءَ ڄائي، هوءَ ڪيڏو نه خوش ٿي هئي. ڇٺي به ڀري ڪئي هئائين. هُن مِٽن مائٽن، سرتين کي سڏايو هو. پر ساهرا هن جا نه آيا هئا. هُن کوڙ دفعا خالد کي به چيو هو ته ”هُو هِن کي پنهنجي ساهرين وٺي هلي ۽ هلي معافي وٺي.“ پر خالد اهو چئي انڪار ڪندو رهيو ”ته ڪو به ضرور ڪونهي، جن مائٽن منهنجي پرواهه نه ڪئي، مان وري ڇو ڪريان.“ دل ئي دل ۾ هوءَ سوچيندي هئي ته اهو ٺيڪ ته ناهي ڇو ته هُن کي پنهنجا مائٽ ڪيڏا نه پيارا هئا، ڇا خالد کي مائٽ پيارا نه هوندا. پر خالد هميشه هن کي ماٺ ڪرائي ڇڏيندو هو. ننڍڙي ارم کي خالد ڪيترو نه پيار ڪندو هو. آفيس مان به فون ڪري پڇندو هو ته ”منهنجي مٺي ڌيءَ ارم ڪيئن آهي، مون سان ڳالهرائينس“
هوءَ خوشيءَ ۾ ارم کي رسيور ڏيندي هئي ته پپا سان ڳالهاءِ. پوءِ هوءَ پنهنجي ٻاتي ٻوليءَ ۾ جڏهن لفظ اُچاريندي هئي ته هن جو من خوشيءَ مان جهومي پوندو هو. ان ويلي هوءَ پاڻ کي هن دنيا جي خوشنصيب عورت سمجهڻ لڳندي هئي. پر ... پر شايد هوءَ نظرجي وئي هئي يا خالد وائکو ٿيڻ لڳو هو. هوءَ سمجهي نه سگهي هئي ته اِهو ئي خالد آهي جيڪو هن تان اول گهول ويندو هو. هاڻ اهو ئي ٿوري عرصي ۾ پاسيرو ٿي ويو هو.
هوءَ ڪڏهن شڪايت به ڪندي هئي پر اِهو چئي ماٺ ڪرائيندو هئس ته تون هروڀرو ٿي سوچين. هوءَ چُپ ٿي ويندي هئي، گهر ۾ ارم هن لاءِ رانديڪو هئي، سڄو ڏينهن گهر جي ڪم ۽ ارم کي سنڀاليندي گذري ويندو هوس.
خالد هاڻي گهر کان پري ٿيندو ويو. آخر هڪ ڀيري سِپَ پڇيس ته ڇا ڳالهه آهي، تون اڄڪلهه پريشان آهين. تنهن تي خالد ٻڌايو هئس ”ته بابا وارا چاهين ٿا ته هن شرط تي توسان راضي ٿينداسين ته آءٌ پنهنجي مَڱ سان نڪاح ڪريان!“
”ته پوءِ تو ڇا چيو؟“ هن جذباتي ٿيندي تڪڙ ۾ پڇيو.
”مون ڪو به فيصلو نه ڪيو آهي، سمجهه ۾ نه ٿو اچي ته آخر ڇا ڪجي؟“
”ڇا وري ڇا ڪجي، تون جواب موڪلين ته مون کي شادي ڪرڻي هجي ها ته مان پهرئين ڪيان ها.“
”ها ائين ئي ڪرڻو پوندو.“ ان ويلَ هن ڄاتو هو ته خالد ڪڏهن نه چاهيندو ته هُو وري پنهنجي مڱ سان شادي ڪندو، پر آهستي آهستي خالد هن کان پري ٿيندو ويو .
آخر هڪ ڏينهن اِهو ٻڌايائينس ته ”مان پنهنجي سؤٽ سان نڪاح ڪريان ٿو. تون اجازت ڏي.“ ان مهل سِپَ جي پيرن ۾ ڄڻ سَو مڻن جا پٿر ڪنهن ٻڌي ڇڏيا هئا.
”تون مون کان اجازت ٿو گهُرين!!؟ مان توکي ڪڏهن به اجازت نه ڏينديس. توکي خبر آهي ته مان پنهنجي زندگيءَ کي ڪنهن سان به شيئر نه ٿي ڪري سگهان. پوءِ تون ڪيئن ٿو چوين ته مان توکي اجازت ڏيان. ڇا مان توکي ان ڳالهه جي اجازت ڏيئي سگهان ٿي!؟“ سِپَ نهايت جذباتي ٿي وئي.
”ته پوءِ مون وٽ به ڪو حل ڪونهي. مون کي پنهنجي سؤٽ سان شادي ڪرڻي پوندي. آخر منهنجا ماءُ پيءُ آهن، مان ڪيستائين انهن کان پري رهندس. هي رشتا ٽُٽَڻ جا ته ناهن.“ خالد، سپ کي چيو.
”ته پوءِ ڇا هيءُ رشتو ٽُٽَڻَ جو آهي!“ سپ جذبات ۾ چيو. ”مان به اهو ئي چوان ٿو ته هيءُ رشتو به ٽُٽَڻ جو نه آهي. ڀلا آءٌ مائٽن جو اڪيلو وارث آهيان، ڌَنُ دولت هيءَ ڪنهن جي آهي. جيڪڏهن شادي نه ڪندس ته پوءِ هيءُ پئسو مون کي ڪيئن هٿ ايندو!“
سِپَ جي پيرن هيٺان زمين نڪري وئي.
”معنيٰ ته تون مائٽن سان ٺاهه صرف انهيءَ صورت ۾ ٿو ڪرين ته توکي دولت ملندي. دولت جي ڪري تون مون کي ٿو ڇڏين. ڇا دولت پيار کان وڌيڪ طاقت ٿي رکي، هان ٻڌاءِ نه، دولت توکي مون کان وڌيڪ آهي؟؟“ سپ انتهائي جذباتي ٿي وئي.
”ها ها، دولت مون کي وڌيڪ آهي.“ خالد جي وات مان آخر سچ نڪري ويو هو.