9
سرٽيفڪيٽن ورهائڻ کان پوءِ هڪ پُرتڪلف پارٽي، لائبريريءَ جو انتظام Celler (تهه خاني) ۾ ڪيو ويو هو. پارٽيءَ ۾ کائڻ ۽ پيئڻ جون ڪافي ويرائٽيون رکيل هيون. کاڌن جي پريزنٽيشن به سٺي هئي. آيان، ڳاڙهي وائين جي جام کي چپن سان لاتو ته لڳو ڄڻ هُو عائده کي اندر ۾ اوتي رهيو هو. عائده ان ڏينهن ڳاڙهو بلائوزر ۽ لانگ اسڪرٽ پائي آئي هئي. هرڪو ننڍن ننڍن گروپن جي صورت ۾ ڪچهري ڪري رهيو هو. پروفيسر توماش به عائده سميت ٻين ڇوڪرين جي ٽولي سان ڪچهري ڪري رهيو هو. چارلس يونيورسٽي جي ريڪٽر جي سيڪريٽري، پنهنجو وائين کڻي اچي آيان سان ڳالهائڻ لڳي. ڇو جو سڀني مهمانن مان رڳو آيان کي ئي چيڪ سمجھه ۾ پئي آئي ۽ هن کي وري انگريزي نه پئي آئي. هنن ٻنهي، ڪنهن ڳالهه تي ٽهڪ ڏنا ته عائده جي اکين ۾ حسد ظاهر ٿيو ۽ هوءَ اتان هنن ٻنهي وٽ آئي ۽ عائده، سيڪريٽريءَ کي چيو ته کيس پروفيسر سڏي رهيو آهي. هوءَ جيئن ئي وئي ته عائده، آيان کي ڌمڪي ڏيندي چيو:
”اهي پنهنجا اڇا ڏند سنڀالي رک ته هڪ ڌڪ سان ڪڍي نه ڏيانءِ هٿ ۾. ڇا ڏٺو ٿي ان کوڳ ڏائڻ ۾؟“.
آيان هن جي ڪاوڙ کي انجواءِ ڪندي چيو:
“She is not old, she is only in 30’s”
عائده، ڪاوڙ ۾ ڳاڙهي ٿي وئي هئي.
“It is o.k, take care of yourself honey”.
آيان، کيس هٿ کان پڪڙيندي چيو.
عائده به پُرسڪون ٿي وئي ۽ چيائين:
“I am sorry, I think I was jealous”
“You were not only jealous, but horrible too”
اهو ٻڌي، هوءَ پيلو راڳ واري سرگم ۾ کلي پئي هئي.
******
شام جو هنن جو گروپ، U fleka پب ۾ گڏ ٿيو هو. آيان هنن کي ٻڌايو ته هي پب وڏو آهي، هن جا ٻه ٽي هال آهن، ۽ ان کان علاوه آڳر ۾ ليپا جي وڻ هيٺان ٻه بينچون رکيل آهن. پب کي پراڻي اسٽائيل ۾ ئي رکيو ويو آهي. چوندا آهن ته هن پب ۾ نپولين به بيئر پيتو هو. ان گروپ به ٻن وڏين بينچن تي قبضو ڪيو هو. ويٽر، گول ٿالهه ۾ بيئر جا ڀريل گلاس سرو ڪندو رهيو. رومانيا واريون ڇوڪريون اداس هيون، ڇو جو اڄ رات هنن جي واپسي جي ٽرين هئي. ڊائنا ۽ ديلا جي اکين ۾ رکي رکي ڳوڙها پئي آيا.
ييٽي ۽ دميتري، لطيفا ٻڌائي رهيا هيا. پر ڪنهن کي به هنن جي لطيفن ۾ مزو نه پئي آيو. شايد جدائيءَ جي ڪري. ماحول کي ٺيڪ ڪرڻ لاءِ عائده هڪ رٿ ڏني ته هر ڪو ڄڻو سچائيءَ سان پنهنجا تاثرات ٻڌائي ته هت اچڻ کان اڳ، هت رهڻ دوران ۽ هاڻي وڃڻ وقت سندس احساس ۽ تاثُرَ ڪهڙا آهن. سڀني کيس چيو ته پهرين هوءَ شروعات ڪري، پر هوءَ نٽائي وئي ته هوءَ آخر ۾ ٻڌائيندي. ڪو ٻيو به رضاڪارانا طور تيار نه ٿيو. نيٺ سڀني جي صلاح اها بيٺي ته بيئر جي خالي بوتل ليٽائي ان کي ڦيرايون ٿا، جنهن جي سامهون ان جو منهن اچي اهو ٻڌائي. سڀني کي اها ڳالهه پسند آئي. بوتل ڦيرائڻ جو ذمو زدرواڪو کي ڏنو ويو، هن بوتل ڦيرائي ته اتفاق سان پهريون ئي هن جي طرف اشارو آيو، سڀئي کلڻ لڳا. زدراوڪو، بيئر جو ڍڪ ڀريندي چيو:
”مان هڪ قسم جو لابالي شخص آهيان. مان اسپورٽس مين آهيان. اسڪنگ ڪندو آهيان ۽ سيکاريندو آهيان. انڪري گروپن سان گڏ ڪڏهن ڪڏهن جبلن تي برف ۾ ٻه ٽي هفتا رهڻو پوندو آهي، جنهنڪري منهنجي لاءِ ڪنهن گروپ ۾ رهڻ ڪو نئون تجربو نه هو، پر پڙهائيءَ جي ڪري ايترو وقت رهڻ منهنجي لاءِ نئين ڳالهه هئي ۽ چيڪ ريپبلڪ ۾ اچڻ به پهريون ڀيرو آهي. پر سچي ڳالهه اها آهي ته جي مونکي هي گروپ نه ملي ها، ته ڪڏهوڪو مان هتان هليو ويو هجان ها، ڇاڪاڻ جو اسان جي پاڻ ۾ چرچي گھٻي ۽ گھمڻ ڦرڻ جي ڪري جيڪا هم خيالي ٿي، ان مونکي رهڻ لاءِ مجبور ڪيو. ها مان هڪ معافي به وٺندس ته ان ڏينهن جڏهن پوري ڪلاس سميت ڊسڪو تي ويا هياسي ته مان گھڻو پي ويو هيس، ان ڪري شايد مان سڀني ڇوڪرين کي پاڻ سان نچڻ لاءِ مجبور ڪري رهيو هيس“.
ان وچ ۾ ديلا ڳالهايو:
” “رڳو اها ڳالهه هجي ته به خير پر تون ته ان وقت سڀ ڪجھه ڪرڻ لاءِ تيار هئين، دوستو مطلب سڀ سمجھو ٿا نه“. سڀني ٽهڪ ڏنا.
آيان کين چيو:
”خير ان ڏينهن مان ان ڊسڪو ۾ نه هيس، برنو ويو هيس، پر جڏهن ويچارو معافي وٺي ٿو ته پوءِ ٺيڪ آهي نه“.
سڀني تائيد ۾ ڪنڌ ڌوڻيو. ييٽي، هن کان پڇيو: ”ڏي خبر ڀلا ڪا ڇوڪري وڻيئي؟“.
سڀ کلي ويٺا.
هن پنهنجي ساڄي هٿ کي کولي اڳيان ڪري ڄڻ قسم کڻندي چيو:
”مان قسم کڻان ٿو ته جنهن ڇوڪريءَ کي مون قريب پئي آڻڻ چاهيو، ان مونکي لفٽ ئي نه ڏني. پر گلاب جي پنهنجي خوشبو آهي“.
ان تي سڀني روزيءَ ڏانهن ڏٺو جنهن جا ڳل ڳاڙها ٿي ويا هيا ۽ مرڪي رهي هئي.
دميتري چيو، زدرواڪو شروعات ڪئي آهي، هاڻي سڀني کي اهي نقطا ٻڌائڻا پوندا.
بوتل کي ڦيراٽي ڏني وئي، هن ڀيري بوتل ديلا وٽ آئي.
”مونکي اچڻ ۾ ڪو عار نه ٿيو، جو اسان ٽي ڄڻيون هڪ ئي يونيورسٽيءَ جون..... ها ٽي نه پر چار، عائده ڀلي البانيا جي هجي، پر پڙهي ته بخارسٽ ۾ اسان جي يونيورسٽيءَ ۾ ٿي نه. سو اهو مسئلو منهنجي لاءِ نه هو. ٻيو وري هتي ڪمپني به سٺِي ملي وئي. باقي جي هالينڊ وارو پروفيسر نه هجي ها ته وڌيڪ سٺو“.
ان تي ييٽيءَ هن کان پڇيو:
”اهو ڀلا ڇو؟“.
”هڪ ته هو پڙهائي به سٺو نه پيو ٻيو ته تنگ به گھڻو پيو ڪري“.
سڀني رڙ ڪئي:
”ڪيئن پيو تنگ ڪري؟“.
”بس سمجھي وڃو نه“. ديلا کلندي چيو ته سڀ کلي ويٺا.
”ڀلا، ڇوڪرن مان؟“ روزيءَ پڇيو.
”پاڻ ڏسو ڇوڪرا ٿيا ڇهه، جن مان هڪ نور هادي انڊونِيشيا جو، جيڪو ٿو رڳو واڳن جي ڳالهه ڪري، ته اهي انڊونِيشيا ۾ روڊن تي نڪري ايندا آهن“.
سڀ کلڻ لڳا.
”ٻيو ٿيو اسان جو چائنيز ، جنهن کي لڳي ٿو ته ڪا ڳالهه سمجھه ۾ نه ٿي اچي. لطيفو ٻڌايونس ٿا ته اسان جي منهن ڏي ٿو ڏسي ته ان ۾ کل جي ڪهڙي ڳالهه آهي، باقي رهيا چار جيڪي هتي موجود آهن. هاڻي انهن جو مان نالو کڻي ڳالهه نه ڪنديس، پر ائين ٻڌائينديس. خير توهان پاڻ سمجھي ويندئو“.
سڀني کيس زور ڀريو پر هن چيو ته:
”نه نالا نه ٻڌائينديس جي ائين ڪندئو ته ڪجھه به نه ٻڌائينديس“. سڀني کيس چيو جيئن سندس مرضي. پر ٻڌاءِ ضرور.
”هڪ ته ٿيو ڪمپيوٽر ۽ انگلش گانن حوالي، هن کي لڳي پيو ته ڪنهن ٻي سان دلچسپي هئي ئي ڪونه، باقي رهيو اهو جنهن کي رڳو لطيفا ٻڌائڻ جو شوق ته انگلش نه اچڻ ڪري هو نڪري ويو لائين مان، هونئن به هن هم زبان ڳولهي لڌي. باقي رهيا ٻه جوان. ٻئي شڪاري“ .
ديلا جي جي ائين چوڻ تي سڀ کلڻ لڳا. هڪٻئي سان تاڙا ملائڻ لڳا. زدراوڪو ۽ آيان ڦڪي کل کلي رهيا هيا.
”انهن مان به وري هڪ تمام گھڻي ڪشادي دل وارو، ڏسي هڪڙيءَ کي، ڪافي ڪنهن ٻيءَ سان پيئي، ڪلاس ۾ مرڪي ڪنهن ٽئينءَ کي ڏسي، ته وري چور نگاهن سان چوٿينءَ کي ڏسي. سڀ خوش، اڃان سڀ خوش آهن انهن مان. آءُ به هڪ آهيان. پر لڳي ٿو ته جوان ڪنهن چنبي ۾ اچي ويو آهي، پر منهنجي دعا آهي ته ايئن نه هجي، گھٽ ۾ گھٽ دل ته خوش رهندي“.
سڀني تاڙيون وڄائي ديلا کي داد ڏنو، ڪجھه گھڙيون ته رڳو ٽهڪڙا هجن، تاڙا هجن.
سڀني وري هڪ ڀيرو گلاس مٿي ڪري ”نازردراويئي“ چيو.
بوتل ڦرڻ لڳي، هن ڀيري دميتريءَ جو وارو آيو ته هن کلندي ييٽيءَ کي ڏٺو، جيڪو سندس ڳالهه کي ترجمي ڪرڻ لاءِ تيار ٿي ويو. ته ان وقت سڀني هوڪرا لڳايا:
”لانگ لِو مولدووا، نيخ جيي مولدووا، مولدووا زندهه باد“.
دميتري کلڻ لڳو ۽ چوڻ لڳو:
”چڱو هڪ ڳالهه ته اوهان کي خبر پئجي وئي، باقي مون کي اچڻ کان اڳ اهو ئي مسئلو درپيش هو ته ڪورس انگريزيءَ ۾ آهي، منهنجو ڇا ٿيندو؟... ڳالهه سمجھه ۾ اچي ته پئي پر سمجھائڻ ڏکيو هو. پر ييٽيءَ جي مهرباني. شڪر اهو آهي جو رشين مادري زبان آهي ۽ مولدوويا وارن کي به رشين ايندي آهي نه ته ييٽي اتي الائي ڪهڙو ترجمو ڪري ها...پر..“.
ائين چئي دميتري روئڻ لڳو، سڀ حيران ٿي ويا ته هن هر وقت کلندڙ شخص کي ڇا ٿيو؟! ......
”مان توهان سڀني کي مس ڪندس. لو يو آل“.
هن کي دوست پرچائڻ لڳا، ماحول سنجيده ٿي ويو .ان وقت پب جو هڪ فنڪار وائلن وڄائيندو، هنن جي بينچ جي ڀرسان آيو، جنهن ڪا اداس ڌُن ڇيڙي ان ڪري سڄو گروپ وڏيڪ اداس ٿي ويو. پر، دميتريءَ اکيون اگھندي کيس پولڪا وڄائڻ لاءِ چيو ۽ سڀئي اٿي ڊانس ڪرڻ لڳا. ٻيا ويٺل مهمان به تاڙيون وڄائڻ لڳا. جيئن ئي ڊانس ختم ٿي سيٽيون ۽ تاڙيون وڄائي هنن کي داد ڏنو ويو. انڪري ماحول ڪجھه ٺيڪ ٿي ويو.
سڀ ڳالهين ۾ لڳي ويا ته ديلا رڙ ڪئي ته:
”اها نا انصافي آهي، ٻيا رهيل به پنهن جي ڳالهه ٻڌائن“.
بوتل ڦرڻ لڳي، رخ ڊائنا ڏي آيو. هن پنهنجي سونهري فريم واري چشمي کي صاف ڪندي چيو:
”مان پروفيشنل ڊيموگرافر ٿيڻ چاهيان ٿي. انڪري منهنجي هن پروگرام ۾ سنجيدگي به هئي، اهو توهان پاڻ به ڏٺو هوندو. مونکي اسان وارو گروپ پسند آيو انڪري ان کي چونڊيو، ڇو جو هن ڳوٺاڻي ماحول ۾ پڙهائي ۽ پوءِ وري ساڳيا ڪمرن ۾ بند هجون، اها ڳالهه مون کي مزو نه پئي ڏي، ها پهرين ڏينهنً ۾ ڍنڍ تي ويندي، سائيڪل تان ڪرڻ جي ڪري ٻانهن ۾ ڌڪ لڳو، جنهن ڪري ڪجھه گڙ ٻڙ ٿي ، پر سهيلين جي ساٿ ۽ آيان جي همدردي ۽ انڊين بام سان مساج ڪرڻ ڪري اها تڪليف جلد ئي ختم ٿي وئي“.
ان تي سڀني وڏي آواز سان چيو: ”اوووووه، وائو“.
زدرواڪي کلندي چيو: ”اها اسان کي خبر ئي نه هئي ته ٽريڊيشنل مساج ڄاڻيندڙ اسان ۾ موجود آهي، نه ته مون کي به مُري ۾ ڌڪ لڳو هو، مان به سندس خدمتون حاصل ڪيان ها“ .
ان تي ڊائنا ئي چيو” نه هن مون کي ٻڌايو هو ته هو اها خدمت رڳو ڇوڪرين کي ڏيندو آهي“. سڀئي وڏا وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳا.
”مان پنهنجي ڳالهه کي اهو چئي ختم ڪنديس ته مون وڏي غلطي ڪئي آهي، شروع ۾ جن نظرن ۾ منهنجي لاءِ پيار هوندو هو، مون ان کي محسوس ڪندي به لنوائي ڇڏيو ۽ اهو ڪنهن ٻي جي جھوليءَ ۾ اچي ويو...مان اهو ڏک سڄي زندگي محسوس ڪنديس ۽ اهو به سِکيو اٿم ته هڪ پل، هڪ گھڙي فيصلي واري هوندي آهي، نه ته پوءِ ماڻهو ان فيصلي، ان موقعي جي تاڙ ۾ زندگي آسري ۾ گذاري ڇڏي ٿو“. ڊائنا پنهنجو چشمو لاهي ڳوڙها اگھيا.
بوتل وري پنهنجو سفر شروع ڪيو، هن ڀيري ان جو رخ عائده ڏانهن هو. هن چيو:
”مان سڄو سچ نه ڳالهائي سگھنديس، ڇو جو ايئن ڪرڻ سان پنهنجو پاڻ کي اگھاڙو ڪري ڇڏينديس، جيڪو منهنجا دوست به نه چاهيندا. آءُ هتي اچڻ لاءِ بنهه راضي نه هيس، پر منهنجي والدين مون کي هتي موڪليو ته متان هتي مان مصروف ٿي پنهنجي ان ڏک کي وساري سگھان. جنهنڪري مان خودڪشي ڪرڻ واري هيس. شروع ۾ هي ڳوٺ، هيءَ رهائش مون کي ڊپريسنگ لڳي، مان چاهيان پئي هُل هنگامو هجي، جنهن ۾ مان گم ٿي وڃان پر هت اهڙو ڪجھه به نه هو. هونئن به رومانيا ۾ بخارسٽ جهڙي شهر ۾ رهان، ته وري البانيا جي گاديءَ واري هنڌتيرانا ۾، اهي مصروف شهر آهن، پر هتي سڃ، مون لاءِ اهي ڏينهن گھارڻ ڏکيا هيا. پر ڀلو ٿئي آرگنائزرن، جو جن پهرين ڏينهنً ۾ ئي بار بي ڪيو پارٽي رکي، اتي سڀني سان ملاقات ٿي. جيئن ته هڪ ٻن ڏينهن ۾ ڌار ٿيڻ وارا آهيون ، مان اوهان کي ٻڌايان ٿي ته اهو ڏينهن منهنجي زندگيءَ ۾ اهم ڏينهن آهي جو ان ڏينهن جي ڪري مون کي هڪ اهم دوست مليو، جنهن منهنجي زندگيءَ جي معنى ئي بدلائي ڇڏي، ان کي توهان ٻي معنى ۾ نه وٺجو. هو دوست آهي، محبوب نه . اها اجازت هوءَ مونکي نه ٿو ڏي ۽ مان به اڃان پڪ نه ٿي ڪري سگھان.
پر اهو يقين رکو ته هڪ مئل ڇوڪري هتي آئي هئي، ۽ هڪ نئون اتساهه ۽ جيئڻ جي سگھه هتان کڻي واپس وڃي رهي آهي. مان ديلا ۽ ڊائنا کان معافي ٿي وٺان جو مان هنن جو حق چورايو، مونکي خوشي آهي ته آيان منهنجو دوست آهي“.
هن آيان کي پيار ڪيو.
بوتل ڦري، ييٽيءَ جو وارو آيو.
”ڏسو مان توهان سڀني ۾ ننڍو آهيان، منهنجي دنيا ڪمپيوٽر آهي، ميوزڪ آهي، مان ان دنيا ۾ رهندو آهيان. ها گيم به کيڏندو آهيان ڪمپيوٽر تي، پر اهو توهان کي ٻڌايان ته هتان، سوچن ۾ بالغ ٿي گھر پيو وڃان. اهو سڀ ڪجھه اوهان جي ڪري ٿيو“.
بوتل ڦري، آيان جو وارو آيو.
”مونکي جيڪو ڳالهائڻو هو، اهو عائده چئي وئي، ديلا چئي وئي ۽ ڊائنا چئي وئي. اهو سڀ توهان ٻڌي چڪا آهيو. مان هتي آيو هيس رڳو ان ڪري ته هڪ ڀيرو ان ملڪ ۾ وڃان جتان مان پي ايڇ ڊي ڪئي آهي. منهنجي سپروائيزر اهو بندوبست ڪيو. پر هتي منهنجي دنيا ئي تبديل ٿي وئي. مون کي لڳي ٿو ته هي مختصر عرصو منهنجي پوري عمر تي محيط رهندو. مان توهان سڀني سان پيار ڪيان ٿو، اوهان جي ڪمي محسوس ٿيندي“.
”معنى توهان مڃو ٿا ته جيڪو به ڊائنا چيو، عائده چيو يا ديلا چيو اهو سڀ سچ آهي....“. ديتلينا چيو.
”ها. بلڪل سئو سيڪڙو سچ آهي“. آيان مرڪندي کيس جواب ڏنو.
بوتل نه ڦري، ڇو جو رڳو ديتلينا رهجي وئي هئي. هن چيو:
”توهان ڏٺو هوندو ته مان پنهنجي ڪم سان ڪم رکندي آهيان، بس توهان سان مزو آيو انڪري ته گڏ رهياسين. پر ان جو مطلب اهو ناهي ته توهان کي اهميت نه ٿي ڏيان. هي عرصو منهنجي زندگيءَ جو هڪ خوبصورت باب آهي. خير وڌيڪ خوبصورت ٿي پئي سگھيو؟“. ايئن چئي خاموش ٿي وئي.
عائده کانئنس پڇيو: ”ڪيئن وڌيڪ خوبصورت ٿئي ها؟“
”جي ڪجھه ڇوڪرا وڌيڪ هجن ها ته اسان کي به چانس ملي پئي ها...“. ايئن چئي ديتلينا کلڻ لڳي.
سڀني وري هڪ ڀيرو گلاس مٿي ڪري ”نازردراويئي“ چيو.
جيئن ته رومانيا جي ڇوڪرين جي ٽرين جو ٽائيم ٿيڻ وارو هو ۽ کين اڃان ڪمرن تان سامان به کڻڻو هو. انڪري انهن کي اٿڻو پيو. موڪلائڻ وقت ڊائنا، عائده کي ساري ڪندي، آيان کي ڪس ڪندي چنبڙي پئي ۽ ڳوڙها ڳاڙيندي هلي وئي. آيان کي اک ۾ ڊائنا جي چشمي جي ڪنڊ لڳي وئي جنهنڪري سندس اکين مان پاڻي وهڻ لڳو ته عائده سميت ٻيا کيس چيڙائڻ لڳا ته ڊائنا جي ڪري روئي ٿو. هن کلندي وضاحت ڪئي پر هو ته مستيءَ ۾ هئا، ڪٿي ٿا هن جي ڳالهه مڃن.
ڪجھه وقت ويهڻ کان پوءِ ٻيا به سڀ اتان نڪتا. هرڪو پنهن جي پروگرام سان نڪري ويو.
عائده ۽ آيان، پنڌ ئي پنڌ نڪتا، گھٽين جي فرشبندي هن جي هِيل جي آواز هيٺ هئي. عائده، آيان جي هپ پاڪيٽ ۾ هٿ وجھي هلي رهي هئي. رستي تي لاطيني آمريڪا جو گروپ ميوزڪ وڄائي رهيو هو. خاص ڪري هنن جو مخصوص ساز زمپونا وڌيڪ مزو ڏئي رهيو هو. سندن رکيل ٽوپلي ۾ هنن ڪجھه ڪرائون رکيا ۽ ويهي هنن جي ميوزڪ ٻڌڻ لڳا. هڪ ڄڻي پنهنجي بيئر جي بوتل هنن کي ڏني جيڪا عائده ۽ آيان واري واري سان پيئندا رهيا. ان گروپ پنهنجو اڳلو گانو هنن ٻنهي جي نالي ڪيو. هُن ٻنهي جي ذهنن ۾ به ڪئين ڌنون ڇڙي پيون هيون. هو ٻئي اتان اٿي واتسلاو اسڪوئر طرف وڌڻ لڳا. رستي تي بيٺل خوبصورت وئشائون سيڪسي لباس ۾ “Do you want business?” جا هوڪا ڏيڻ لڳيون. هڪ ڪيبن تان هُنن، هاٽ ڊاگ ۽ بيئر ورتو. رستي تي هڪ اٽالين گروپ ڳائي رهيو هو. ظاهر آهي ته ايتري ڊرنڪ هجڻ کان پوءِ سريلو ٿيڻ ناممڪن هو، پر مزو ڏنائون پئي. عائده آيان جي ڪلهي تي ڪنڌ ڍرڪائيندي چيو : “Honey, I want to walk with you forever”
” چاهيان ته آءُ به اهو ٿو پر ممڪن ناهي“ .
”ڇو؟“.
”هڪ ته تون يورپين ۽ مان ايشين. تون اتي رهي نه سگھندينءَ ۽ مان هتي رهڻ نه ٿو چاهيان. هتي رهڻو هجي ها ته هتان وڃان ئي نه ها“.
”پر تون پاڻ ٻڌايو ته ايريڪا جي جڏهن ماءُ جي وفات ٿي هئي ته تون هن کي فون تي چيو هو ته ڀلي تو وٽ اچي رهي!“
”ها، پر مونکي يقين هو ته هوءَ نه ايندي، ڇو جو هوءَ ذهني طور تي جرمنيءَ کي پسند ڪندي هئي، ڪجھه وقت ته هن کي ٻاهر رهڻ ۾ مزو ايندو هو پر وري کيس گھر جي ياد ستائيندي هئي. هو ڪڏهن به مون وٽ مستقل رهڻ نه اچي ها. مون ته ان وقت کيس ان حالتن مان ڪڍڻ پئي گھريو. هوءَ سخت ڊپريشن ۾ هئي. جي هوءَ ڪجھه وقت اچي رهي ها ته ٺيڪ ٿي وڃي ها، پر هن کي ته ڪا گھڻي تڪڙ هئي“.
”هون“.
آيان جھٽ رکي وري کيس چيو:
”هڪ ٻي ڳالهه به آهي .... “.
”ڪهڙي؟“.
”تون مون کان ننڍي آهين. ايئن نه ٿئي ته ڪجھه سالن کان پوءِ مان آفيس وڃان ته پويان پاڙيسري در تي ٺڪ ٺڪ ڪندا رهن“.
عائده هڪ ڀرپور ٽهڪ ڏنو.