16
”ويلڪم اگين ٽو پراگ، دي سٽي آف بيوٽي“.
”نو نو سٽي آف لورس“.
”ها، عاشق جيئڙا! ها....“.
”عائده جي فلائيٽ هاڻي ڪهڙي وقت آهي؟!“.
”ڏهين وڳي“.
”باقي ملڻ جي ٽائمنگ واهه جي رکي ٿي، تون اڌ ڪلاڪ اڳ پهتو آهين ۽ هوءَ ڪلاڪ کان پوءِ، ها ٻي ڳالهه آهي ته فلائيٽ دير ڪري وڌي“.
”ها اسان ٻنهي اهو طئي ڪيو هو ته پراگ ۾ هڪ ئي وقت هجون، جيڪڏهن اسان مان ڪو هڪ ڏينهن اڳ يا پوءِ هجي ها ته شايد ٻنهي کي مزو نه اچي ها“.
هو فلائيٽ جي باري ۾ انائونسمينٽ ٻڌن ٿا، اهو ٻڌي ته تيرانا کان اچڻ واري فلائيٽ اتي جي موسم جي خرابيءُ جي ڪري هڪ ڪلاڪ ليٽ آهي، فهد کيس ڪافي پيارڻ شاپ تي وٺي اچي ٿو.
آيان پنهنجي بيگ ٽيبل جي ڀرسان ۽ جيڪٽ لاهي ڪرسيءَ تي رکي. سيلف سروس جي ڪري فهد، آيان ۽ پنهنجي لاءِ دخل تان ڪافي وٺي آيو.
ڪافي پيئندي هو ٻئي هڪٻئي کي ڏسي مرڪي رهيا هئا.
آيان، فهد کي پنهنجائپ واري لهجي ۾ چيو:
”ادا ! توهان پراگ وارن جي مهرباني جو وري اسان کي هتي گھرايو اٿو“.
”ڪا ڳالهه ناهي، پر توهان ٻنهي جو ڪٺو پروگرام ٺهيو اها وڏي ڳالهه آهي“.
”ها، جيئن ئي هتان انويٽيشن آئي ته چارلس يونيورسٽي سمر اسڪول جي ڏهين سال تي گذريل سڀني بيچز کي هتي گھرائي رهي آهي، ته اسان سمجھيو ته ملڻ جو اهو سٺو موقعو آهي، انڪري بغير ڪنهن دير جي ٻنهي هيڏانهن اچڻ جو پروگرام ٺاهيو. مون کي يونيورسٽيءَ وارن سرڪاري طرح ان اسڪول جي اجازت نه ڏني، پر مان موڪل وٺي پنهنجي خرچ تي آيو آهيان“.
”استاد! تڏهن ته مون توکي عاشق جيئڙو چيو“.
ايئن چئي ٻئي وڏا وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳا.
”پر، اها خراب ڳالهه آهي جو اوهان مون وٽ نه ٿا رهو، سڌو زهرادڪي ٿا وڃو“.
”ها، اهو به اسان جو واعدو ۽ خواب هو ته چيڪ ۾ پهريون ڏينهن ۽ رات اتي گذاريون جتي اسان جي پيار جنم ورتو هو“.
”واهه“.
”پر پوءِ مون وٽ ڪڏهن ايندئو؟“.
” جيئن ئي سمر اسڪول پورو ٿيو“.
”جيئن توهان جي مرضي“.
تيرانا کان ايندڙ فلائيٽ جي انائونسمينٽ ٿي ته هو ٻئي ارائيول گيٽ طرف آيا. ٿوري دير ۾ تيرانا کان ايندڙ فلائيٽ جي لينڊنگ واري بتي جھرمر ڪرڻ لڳي ٿي، آيان به پنهنجي من ۾ اهڙين لائيٽن جي قطار ۽ جھرمر محسوس ڪري ٿو. کيس اهو وقفو وڏو ڊگھو محسوس ٿي رهيو هو. ويهن منٽن کان پوءِ گيٽ کليو ته پهرين نڪر ڻ واري ، ٻي ڪائي نه عائده هئي. آيان کي ڏسي پنهن جي ٿيلهي کي زمين تي ڦهڪائيندي، هُن ڏانهن ڊڪي. ساڻس ڳلي ملي روئڻ لڳي. آيان سندس وارن ۾ هٿ ڦيريندو ۽ چمندو رهيو. گھڻي دير ايئن رهڻ کانپوءِ آيان، عائده کي پاڻ کان ڌار ڪندي فهد طرف اشارو ڪري چيو:
”سائين جن جي تعارف ڪرائڻ جي ضرورت آهي ڇا؟“.
عائده، لڄي ٿيندي فهد سان هٿ ملايو. فهد کيس پراگ اچڻ تي خوش آمديد چيو. فهد، عائده جو سامان کنيو ته، عائده شرمندگيءَ مان هُن کان سامان وٺڻ جي ڪوشش ڪئي پر فهد آيان ڏنهن ڏسندي، کيس مرڪي چيو:
“هن جي خبر ناهي باقي مان اڃان تائين جينٽلمين آهيان“.
هو ٽئي ڄڻا ايئرپورٽ جي عمارت مان نڪري، پارڪنگ ۾ فهد جي ڪار ۾ وٽ پهتا. هن ڀيري فهد وٽ نئين ڪار هئي، فهد سندن وڏيون بيگون، ڊگي ۾ رکي، ڄاڻي واڻي ننڍو سامان اڳين سيٽ تي رکي، هنن ٻنهي کي پوئين سيٽ تي ويهڻ لاءِ چيو.
”اهو ڇا؟ تون ڪو ڊرائيور ته ناهين، جو اسان پويان ويهون ۽ تون اڳيان“.
”ڊرائيور ته ناهيان پر عاشق ضرور آهيان، ان ڪري ڀلي توهان پنهنجي ڪچهري ڪيو ته مان خوش ٿيان“.
”وڏا!، تنهنجا وڏا احسان پر...“.
”ڇڏ پر کي، ويهين ٿو يا مان پويان ويهان ۽ تون اڳيان“
ٻنهي کان بي اختيار ٽهڪ نڪري ويا.
گاڏي پراگ جي رستن تان گذرندي رهي ته هو ٻئي ڄڻا رستن کي گھڻي پيار سان ڏسندا ۽ رکي رکي هڪٻئي کي چمندا رهيا. هو ڪُڇن گھٽ پيا پر سندن هر عضوو هر احساس ڳالهائي رهيو هو.
پراگ شهر مان نڪري، هاءِ وي تان لهي جڏهن زهرداڪي واري لنڪ روڊ تي آيا، تڏهن به هو ٻئي ڄڻا هٿ هٿ ۾ ڏئي ٻاهر ڏسڻ ۽ ٻاهرين منظرن سان پنهنجو پاڻ کي محسوس ڪندا رهيا. کين خبر ئي نه پئي جڏهن فهد جي گاڏي، ان محل جي گيٽ وٽ پهتي. ٻنهي جي اکين ۾ چمڪ اڀري آئي، هو هيٺ لهي هڪٻئي کي ڀاڪر ۾ ڀري، وڏا وڏا ساهه کڻي اتان جي وڻن ۽ ماحول جو خوشبو سنگھي، هڪٻئي کي پيار ڪندا رهيا. گاڏيءَ مان سامان لاهڻ کان پوءِ فهد کانئن موڪلائي ٿو. عائده کيس رهڻ لاءِ چئي ٿي، هن جي انڪار تي کيس گھٽ ۾ گھٽ ڪافي پيڻ لاءِ چئي ٿي، پر فهد کيس انڪار ڪندي چيو:
”هڪ بزنس ڊنر آهي، انڪري وقت سان وڃڻ ضروري آهي“.
”بزنس ڊنر آ يا...“ آيان کيس مرڪندي چيو ته فهد پنهنجين اک تي هٿ رکندي امالڪ چيو:
”الله سُنهن“.
آيان وڏا وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳو، ڳالهه محسوس ڪرڻ کان پوءِ فهد به پنهنجو سُر هن جي ٽهڪن سان ملائي ڇڏيو. عائده، فهد کان پڇيو:
”اکين تي هٿ رکڻ جي معنى ڇا آهي؟“.
”اهو اسان خدا جو قسم کڻڻ وقت ڪندا آهيون“.
”پر انڊيا وارا ته ڳچي يا ساهه جي نلي تي هٿ رکي قسم کڻدا آهن“.
”ها، اهو رڳو اسان جو طريقو آهي“.
عائده، وري کانئنس پڇي ٿي:
”ڀلا، ڪا ٻي شئي چمي، انکي پنهنجين اکين تي رکڻ جو مقصد ڇا آهي؟“
”اهو رڳو پيار ۽ احترام ڪرڻ جو طريقو آهي، اسان گلاب جي گل کي به ائين ڪندا آهيون ته جيئن راحت ملي“.
عائده آيان ڏانهن ڏٺو ته هن تڪڙ ۾ فهد کي چيو:
”ابا وڃڻو ٿي ته وڃ، باقي هتي بيهي ثقافت تي ڀاشڻ نه ڏي مٺا!“
فهد، کلي چيو:
”ادا! ڇو ڪا ڪچي ٿي پئي ڇا؟“.
آيان کلي چيس:
”ادا، پراگ وڃڻ وارو رستو سامهون اٿي“.
فهد ويڪ اينڊ تي ملڻ جو واعدو ڪري، کلندي هنن کان موڪلائي گاڏيءَ ۾ ويهي، سيٽ بيلٽ پائي، اشاري سان سلام ڪري، گاڏيءَ کي محل جي گيٽ کان ٻاهر ڪڍي هليو ويو.
عائده، آيان کي ڏسندي چيو:
”هاڻ خبر پئي ته تون منهنجا هٿ چمي اکين تي ڇو رکندو هئين؟!“.
فهد، مرڪيو. اهو ئي سندس جواب هو.
هو پنهنجو سامان کڻي رستي تي ڪريل پنن تان هلندا وشال آڳر ۾ پهتا ته فائونٽين ۽ ان جي ڀر واري بينچ کي ڏسي امالڪ مُرڪي پيا.
اوچتو عمارت جو دروازو کليو، ان مان زدراوڪو ۽ روزي ڊڪندا هنن ڏانهن آيا ۽ هڪٻئي سان ڀاڪرن ۽ چمين جي روشنيءَ ۾ مليا. اهي ئي کين ٻڌائن ٿا ته هنن جي بيچ مان هن وقت تائين اهي چار ڄڻا ئي پهتا آهن.
”چڱو ٿيو ته اوهان پهچي ويا، نه ته اسان ته پريشان ٿي وياسين ته ڇو ڪو به نه پهتو آهي؟!“ روزيءَ چيو.
”مون کي ته پڪ هئي ته رومانيا واريون ديلا، ديتلينا ۽ ڊائنا ته ضرور آيون هونديون“. عائده چيو .
آيان وري هنن کان پڇيو :
”ڀلا، هو ٻئي چيڪ ڇوڪريون؟“.
انهن مان ليونا آئي آهي، اها آرگنائزرس مان هڪ آهي“.
”اڇا، انهن سڀني کي ته ضرور هجڻ کپي ها“.
“ليونا ٻڌايو ته اڳ ۾ جيڪا آرگنائزر هئي، اها پي ايڇ ڊي ڪرڻ امريڪا وئي آهي“.
”اوه آءِ سي“. عائده چيو.
”جلدي جلدي سامان رکو، سائيڪلون اسپورٽس روم مان کڻو، هلون ٿا پنهنجي ڍنڍ تي“. زدراوڪو کين چيو.
”۽ ها عائده روزيءَ سان گڏ رهي ۽ تون مونسان ڪمري ۾ رهندين“
زدراوڪي، آيان کي مخاطب ٿيندي چيو.
”اچو اچو“. زدراوڪي، عائده جو سامان کنيو. دخل تي هنن پنهنجي پهچ جو اطلاع ڏنو ۽ زدرواڪو جي مشوري مطابق، آيان رسيپشنسٽ کي پنهن جي لاءِ زدراوڪي جي ڪمري جو نمبر ۽ عائده، روزيءَ جو نمبر ٻڌايو.
رسيپشنسٽ، ڪمپيوٽر تي ڏسي کين چئي ٿي:
”انتظاميا ته توهان جو ٻين ڪمرن ۾ انتظام ڪيو آهي“.
”پر، جي ممڪن هجي ته ائين ٿيندو ته ڀلو ٿيندو“.
رسيپشنسٽ، ڪمپيوٽر ۾ نهاريندي رهي، مختلف ڪي دٻائڻ کان پوءِ چيو:
”ٺيڪ آهي، هُنن کي ٻي هنڌ ايڊجسٽ ڪنداسين، هونئن به هن المنائي سيمينار جو مقصد ئي ڏهن سمر اسڪولن ۾ شريڪ ماڻهن کي پنهنجي نيٽ ورڪ ۾ رکڻ آهي، توهان ته پاڻ اها گھر ڪيو ٿا ته واهه واهه“.
هو سندس ٿورا مڃيندي، چاٻيون وٺي پنهنجو پنهنجو سامان کڻڻ ڪمري ڏانهن روانا ٿين ٿا. روزي کين چئي ٿي:
”توهان سامان رکي فريش ٿي هيٺ اچو، اسان توهان جو ڪيفي تي انتظار ڪيون ٿا“.
هو پهرين منزل تي پهچي، پنهنجن ڪمرن ڏانهن مختلف ڏسائن ۾ هليا ويا. آيان سوچيو ته ڪيڏو نه سٺو ٿئي ها جي کيس ساڳي ڪمرو ملي ها، جنهن ۾ ڪجھه سال اڳ هو رهيو هو، پر سندس حيرت جي حد نه رهي جڏهن چاٻيءَ تي لکيل ڪمرو ڳولهيندي ڳولهيندي، ڪمري تي پهتو ته ڏٺائين ته ڪمرو ته اهو ئي آهي، پر ڪمري جو نمبر اڳي کان مختلف هو.
هن خوشيءَ مان در کولي، اندر گھڙي، سامان در وٽ رکي، ٻيلي واري پاسي جي دريءَ جا پردا هٽايا ۽ دري کولي، منظر ۽ خوشبوءِ کي پنهنجي اندر ۾ اوتيندو رهيو.
هو جلد تيار ٿي هيٺ ڪيفي ۾ پهتو. جتي عائده اڳ پهچي چڪي هئي.
آيان پنهنجي لاءِ پريسو ڪافي جو آرڊر ڏنو. ٿوري دير ۾ ننڍي ڪپ ۾ ڪافي آئي، جيڪا ٻن ڍڪن جيتري هئي، پر ڄڻ ته ڪافيءَ جي بينز جو عرق هو. آيان کي اها ڪافي وڻندي هئي ۽ کنڊ کان بغير پيئندو هو. هن سپ ڀري ته سندس مٿي مان ٽڙڪاٽ نڪتا، هن کي ڪافيءَ جي خوشبو ، ذائقي ۽ ڪيفين توانائي ڏئي ڇڏي. عائده ۽ آيان اسپورٽس روم تان سائيڪلون ۽ هيلمٽ اڌارا وٺي آيا ۽ زدرواڪو ۽ روزيءَ به ڪيفي جي ڀر ۾ رکيل اسپورٽس روم تان ورتل سائيڪلون کنيون .
هو چارئي ڄڻا، سائيڪلن تي ڍنڍ ڏانهن روانا ٿيا. رستي جي خوبصورتين کي محسوس ڪندا، ٻنين کي پار ڪندا، آسمان جي نيراڻ کي اندر ۾ اوتيندا هو ڍنڍ تي پهتا.جتي هنن پنهجون سائيڪلون، ڪناري تي رکيون، ڪاٺ واري پليٽ فارم تان، ٿيندا، اتي ويٺل پوڙهيءَ تائين پهتا ته آيان کيس چيو:
” اسان کي چئڻ ڄڻن وارو بتيلو ڏيو“.
اتي زدراڪو روزيءَ کي ڀاڪر پائي چمي ڏني ته سڀ مرڪڻ لڳا. هن چيو ته:
”اسان هتان وڃڻ کان پوءِ بلغاريا ۾ هڪٻئي کي گھڻو ويجھو ٿي ويا آهيون. انڪري ٻه الڳ لڳ بتيلا وٺون ٿا ته جيئن توهان به مزو ماڻيو ۽ اسان به هن مهل، هن پل، هن خوشبو، کي امر ڪيون“.
“قبول آ“ آيان رڙ ڪئي.
هنن پوڙهيءَ کي چيڪ ڪرائون ڏئي بتيلا ورتا. زدرواڪو ۽ روزيءَ کي نيرو ته وري آيان ۽ عائده کي بسنتي رنگ وارو بتيلو مليو.
هو ٻئي پنهنجن پنهنجن بتيلن ۾ ويٺا، زدراوڪو ۽ آيان بتيلن جي ونجھن کي هلائيندي ڍنڍ ۾ وڌندا رهيا.
”اڄ مونکي اهو ڏسي حيرت ٿئي ٿي ته خوابن جي به پورائي ٿيندي آهي“.
عائده، جيڪا بتيلي ۾ آيان جي سامهون ويٺي هئي ، هن آيان جي اکين ۾ نهاريندي چيو.
”مطلب؟!“
”مطلب اهو ته منهنجي زندگيءَ ۾ اها خواهش هئي ته گھٽ ۾ گھٽ هڪ ڀيرو ٻيهر هن ڍنڍ تي تو سان اچان، توکي محسوس ڪيان، تنهنجن هٿن جي ذريعي ونجھن کي ملندڙ رڌم، پاڻيءَ سان ملي پيدا ٿيندڙ سمفنيءَ کي محسوس ڪري سگھان. اڄ اهو خواب پورو ٿيو آ ته پنهنجو پاڻ تي يقين نه ٿو اچي“.
”يقين ته مون کي پاڻ نه ٿو اچي، اسان جهڙن ملڪن ۾ رهندڙ ماڻهو ته سوچ ۾ به هي سڀ ڳالهيون افورڊ نه ڪري سگھندا آهيون، ته ٻاهر وڃڻ جو موقعو ملي. اهو به ان ملڪ لاءِ جتي ڪنهن مخصوص وقت ۽ موقعي تي وڃڻو هجي. عائده، اسان جهڙن ملڪن جا ماڻهو ته سفارتخانن ٻاهران پاسپورٽ کڻي، خيرات ملڻ جي هڪ علامت بڻجي ويٺا هوندا آهيون. جتان پوءِ سندن تذليل جو سلسلو شروع ٿيندو آهي، جيڪو لائين ٺهرائڻ وارن کان وٺي، ڊيسڪ تي ويٺل رسيپشنسٽ تائين ته هوندو ئي آهي، جيڪي هوندا ته آهن پنهنجي ئي ملڪ جا، پر هو ان غلاميءَ تي به ناز ڪندي، پنهنجن ماڻهن جي تذليل ڪندا آهن. جيستائين وڃي ويزا ڪائونسلر تائين پهچجي، جي اهو فارينر دل جو سٺو آهي ته ٺيڪ، نه ته بل ڊاگ جهڙا تاثر ڏئي ۽ اهڙوئي آواز ڪڍي سائل کي ٻاهر وڃڻ جو اشارو ڪندو، ۽ ٻئي جو نمبر ڪائونٽر تي لڳل لائيٽ تي نمايان ٿيندو پر هو جنهن کي ويزا نه ملي ليلڙائيندو، جواز پيش ڪندو. پر ڪجھه نه ورندس. سو اسان ان ملڪ جا آهيون. ويزا ملي وڏي ڳالهه ٿي “
”آر يو ڪڊنگ؟!“ .
”نو آءِ ايم سيريس“.
”ريئلي“.
”آف ڪورس“.
”مان هتي آهيان، تنهنجي سامهون آهيان، تنهنجي هر ڇهاءَ کي محسوس ڪيو اٿم. چاهيندو هيس، ته مون سان هر وقت گڏ رهي، جيڪا مون سان گڏ ڪلاس ۾ ليڪچر ڏيڻ دوران ساڻ هوندي هئي، ته وري فقير سان ملندي به مون سان گڏ هوندي هئي، تڏهن ته فقير چوندو هو :
”بابا! تنهنجون اکيون هڪ ناهن ٻٽيون آهن“.
اهو مطلب مان نه سمجھي سگھندو هيس.
عائده پيار مان کيس ڏسندي رهي ۽ چيائين:
”خبر رومانيا جي هاسٽل واري ڪمري ۾، البانيا جي گھر ۾، مان مختلف هنڌن تي فريم ٽنگيا هيا، جن ۾ ڪا تصوير نه هوندي هئي بس اڇو پنو بارڊر سان هوندو هو.، سڀ چوندا هيا ته اها ڪهڙي بي وقوفي آهي خالي فريم ٽنگڻ جي؟!“
عائده خاموش ٿي پنهنجو هٿ ڍنڍ جي پاڻيءَ ۾ وجهي ٻڪ ڀري منهن تي هڻي چيو:
”هنن کي ڪهڙي خبر ته اهو فريم خالي آهي يا ڀريل. منهنجي لاءِ ته تون انهن ۾ هئين“.
”حيرت آ“.
”حيرت جي ڳالهه ناهي، توکي شايد حيرت لڳي يا نه، پر منهنجي بيڊ تي ٻه ويهاڻا هوندا هيا. هڪ تنهنجو هڪ منهنجو. ڪافيءَ جا ٻه مڳ هوندا هيا. هڪ تنهنجو هڪ منهنجو پر خبر ٿي تو وارو مڳ ڪهڙو هو؟“
”نه“.
”ان مگ جو هٿيو، ڪًن جيان هو ۽ ان تي وان گوف جو هڪ قول لکيل هيو“.
”اوهه، جنهن لاءِ چون ٿا ته هن پنهنجو ڪن ڪٽي محبوبا کي پيش ڪيو هو“.
”ها ان ۾ صداقت ڪيتري آهي پر هن جو اهو عمل مون کي وڻندو هو، انڪري تو وارو مڳ اهو رکيو هيم. منهن جو مڳ سادو، بلڪل سادو، ڇو جو منهنجن رنگن تي ته تنهجن احساسن ۽ ڪيفيتن جو اولڙو هوندو هو. منهنجا رنگ ته آهن ئي تنهنجي ڪري.... نه ته مان بي رنگ، ٻُسي ٻُسي. ڪڏهن ڪڏهن مون کي لڳندو آهي ته تون هڪ ڍنڍ آهين ۽ مان ان جي مٿاڇري تي ترندڙ ٻين ٻيڙين جيان هڪ.. ٻيڙي ته اها مهان ٿي سگھي ٿي نه جنهنکي ڍنڍ جو پاڻي چاهي“.
”تنهنجو مقصد الائي ڇا آهي. پر مان تنهن جي لاءِ آهيان“.
”ڪين وي گو نائو“. (ڇا هاڻي هلون؟).
زدراوڪي جي آواز سندن گفتگوءَ کي ٽوڙيو.
آيان به اشاري سان هن کي هلڻ تي رضامندي ڏيکاري.
ڍنڍ تان موٽڻ کان پوءِ، هو ان ڳوٺ جي ننڍي پب ۾ ويا. سڀ کان پهرين ته هن ويٽر کي پنهنجي ڪيميرا ڏئي فوٽو ڪڍڻ جو چيو. پوءِ اتي ڪچهري ڪندي هڪٻئي سان حال اورڻ لڳا. روزيءِ هنن کي ٻڌايو ته پولينڊ واري جوانا ساڻس رابطي ۾ رهندي هئي، ان کي به هن موقعي جو گھڻو انتظار هو ۽ سڀني سان ملڻ جو شوق هو ته ملي پنهنجيون پراڻيون يادون تازيون ڪنديون. خاص ڪري عائده کي گھڻو پئي ياد ڪيائين، پر هن وٽ سندس ايڊريس يا فون نمبر نه هو. پر افسوس جو هفتو اڳ کيس ڇاتيءَ جو ڪينسر ڊائگنوز ٿيو آهي، جنهنڪري هوءَ اچي نه سگھي. ان وقت ئي سڀني روزيءَ کي فون ملائڻ لاءِ چيو، پر هنن اهو به پاڻ ۾ طئي ڪيو ته کيس اهو احساس ناهي ڏيارڻو ته بيماريءَ جي ڪري هوءَ اسان وٽ ناهي. فون تي سڀني کيس پيار ڏنو سندس ڪميءَ جو احساس ڏياريو. فون بند ڪرڻ کان پوءِ هنن پنهنجو پيگ جوانا جي صحت لاءِ ٽوسٽ ڪيو. ٿوري جھٽ کان پوءِ زدراوڪو، مزي ۾ اچي ويو، هن پنهنجي ٽيبل جي چوڌاري بيري کي چئي وڌيڪ خالي ڪرسيون رکرايون ۽ وچڙندڙ آواز ۾ هر ڪرسي تي نالو رکندو ويو.... ته هن تي دميتري ويٺو آهي، هن تي ييٽي ويٺو آهي، هن تي ديتلينا ويٺي آهي، هن تي ديلا ويٺي آهي، هتي انڊونيشيا جو نور هادي ويٺو آهي.... پوءِ واري واري سان جنهنجو نمبر ڪنهن وٽ هو ان سان ڳالهايو پئي ويو، موبائل آن ڪري ۽ اها ان وقت هن جي ڪرسيءَ تي رکي پئي وئي. آيان لاءِ اها فون نئين ڳالهه هئي، جو پاڪستان ۾ اڃان نه آئي هئي.
موٽڻ مهل، زدرواوڪو گھڻو پيتل هو، موٽندي هڪ هنڌ رستي تي ته هو ويهي رهيو ته آيان سندس هٿ پنهنجي ڪلهي تي رکي، پنهنجو هٿ هن جي ڪڇن ۾ وجھي کيس مٿي کنيو ۽ هن کي محلات طرف آندو.
عائده، آيان کي چيو ته روزي چئي ٿي ته زدراوڪي جو انهن ڪمرن وٺڻ جو مقصد اهو هو ته هوءَ ۽ زدرواڪو گڏ رهندا ۽ ٻي ڪمري ۾ اسين. پر هوءَ هن حالت ۾ هن کي پاڻ سان رکڻ نه ٿي چاهي ڇو جو ان حالت مان رڪور ڪرڻ کان پوءِ هو ايگريسو هوندو آهي، انڪري اڄ قانون مطابق سمهون. توهان ٻئي گڏ ۽ اسان ٻئي“.
آيان کي اها صلاح ته نه وڻي پر مجبورن ها ڪيائين.
صبح جو افتتاحي تقريب ٿي، جنهن ۾ آرگنائيزرن خير مقدم ڪيو.
اهو به ٻڌايو ته ڪهڙ اساٿي وڇڙي ويا.
انهن ۾ آمريڪا وارو پروفيسر وليم سارو به هو جنهن گھر واريءَ سان گڏ پراگ ۾ عائده ۽ آيان کي وائين جي دعوت به ڏني هئي. عائده ۽ آيان کي ڏاڍو افسوس ٿيو.
هر بيچ جي نمائندي تقرير ڪئي.
آيان پنهنجي بيچ جي نمائندگي ڪندي چيو:
”ان اسڪول گھڻو ڪجھه ڏنو، معلومات، سرٽيفڪيٽ، مختلف قومن جي ماڻهن سان گڏ رهڻ جو سلوڪ. انکان علاوهه، پيار ڪرڻ ۽پيار حاصل ڪرڻ جو ڏانءُ به ڏنو“.
ان جملي تي گھڻيون تاڙيون وڳيون. ان کان پوِءِ پورو ڏينهن ڪلاس هلندا رهيا.کين مزو اچي رهيو هو ته هو وري ساڳي پراڻي زماني ۾ پهچي ويا هيا. ان نموني ڪلاس ۾ مذاق، کل ڀوڳ، ڪيفي ۾ ڪافيءَ تي ڪچهريون.شام جو وري ٻيلي ۾ گھمڻ ڦرڻ، شام جو پب ۾ ڪچهريون.
ان شام جو جڏهن پب تان اٿيا ته ساڳي نموني هڪٻئي جي ڪلهن تي هٿ رکي لوڪ گيت ڳائيندا محل طرف روانا ٿيا.
ڦوهاري وٽ پهتا ته وڪٽورين بينچ کي ڏسي عائده مرڪي پئي ۽ روزيءَ کي چيائين ته ڪمري تي هلي پوءِ هوءِ اچي ٿي پر زدراوڪي کين چيو:
”توهان ٻئي آيان جي ڪمري تي وڃجو. مان روزيءِ واري ڪمري تي وڃان ٿو“.
عائده، ان بينچ تي ويهندي چيو :
”مان هن بينچ کي پيار ڪيان ٿي، انڪري جو اها ئي اسان جي گهرائپ جو سبب بڻي“.
”ها، پر ان رات تنهنجو رد عمل ايڏو خطرناڪ هو، جو مان ته ڊڄِي ويو هيس ته تون پنهنجو پاڻ کي ڪو نقصان نه پهچائي وجھين“.
”سچ ته اهو آهي ته مون اهو سوچيو به هو، هڪ ٻه دفعو ته مان ٻيلي ۾ به وئي هيس ته ان جي پڄاڻيءَ تي جيڪا هيٺ وڏي کاهي آهي ان ۾ ٽپو ڏئي آنند ماڻيان. پر خبر ٿي روڪڻ وارو به تون هئين. تون منهنجي آڏو اچي ويندو هئين. خيالي نه پر حقيقي، اهو مامرو مون کي ڪڏهن سمجھه ۾ نه آيو. جڏهن ته ان پل کان پوءِ تون وري اتان هليو ويندو هئين“.
”مون کي ته خبر ئي ناهي ته مان ڪڏهن ٻيلي ۾ آيو هجان ۽ توکي روڪيو هجي“.
”ها، تو کي خبر نه هوندي، ڇو جو اهو سڀ ڪجھه مو ن سان ٿيندو هو. شايد منهنجي سوچ يا تخيل ئي ايڏو سگھارو هو يا وري ٻي ڪا طاقت هئي جيڪا ان نموني اهو عمل ڪندي هئي“.
آيان خاموشي سان کيس ڏسندو رهي. عائده جھٽ رکي وري چيو:
”پر هاڻي سوچيان ٿي ته ڪيڏي نه بيوقوف هيس. مون ته دنيا ڏٺي۽ محسوس ئي پوءِ ڪئي آهي. يقين ڪندين ته منهنجي پگھر جي بوءِ يا خوشبو به تنهن جي پگھر جي خوشبو جهڙي ٿي وئي آهي. انڪري هاڻي ڪو به پرفيوم نه هڻندي آهيان“.
آيان هن کي ٻڌايو:
”مون ۾ به گھڻي تبديلي آئي آهي.هاڻي منهنجي لاءِ به تون اها الهڙ ڇوڪري نه رهي آهين، پر هڪ روشني آهين جيڪا مون سان هر وقت گڏ آهي، مان هاڻي توکي ڪنهن به هنڌ تخليق ڪري سگھندو آهيان. ڪنهن ويران جڳهه تي تو کي پنهنجي آڏو آڻي ويهاريندو آهيان. توسان ڳالهيون ڪندو آهيان، تون ماڻا ڪندي آهين. توکي سمجھائيندو آهيان“.
هُو ٻئي ڄڻا ڪمري ۾ آيا، آيان سائيڊ ليمپ ٻاري، واڪ مين سي ڊي پليئر کي هلائي ايئر فون ڪڍي ان ۾ ننڍا اسپيڪر لڳايا، ڪمرو ستار جي آواز سان ٻُري پيو. ٻنهي گڏجي سنگل بيڊن کي پاڻ ۾ ملايو. هو هڪٻئي جي ٻانهن ۾ وڃائجي ويا، ندي جيان لهر لهر ٿي اڀريا لٿا. سندن جسم هلڪا ٿي روشني بڻجي ويا. ته وري ڪڏهن خوشبو بڻجي هوا ۾ ٿي گھليا. هو ڪيف ۽ مستيءَ ۾ هيا. جڏهن منزل ماڻڻ جو وقت آيو ته آيان پري ٿي ويٺو.
عائده حيرانيءَ مان کيس ڏٺو ۽ چيو:
”مان ته اهو سمور وقت ان انتظار ۾ ڪاٽيو آهي، پورو عرصو مان پنهنجو پاڻ کي ڏوهي سمجھيو آهي، توکان سواءِ مون کي پنهنجي زندگي هڪ صحرا ٿي ڀاسجي“.
هوءَ روئڻ لڳي ٿي.
آيان کيس ڀاڪر ۾ ڀريو ته هوءَ وڌيڪ روئڻ لڳي ۽ چيو:
”مون کي لڳي ٿو مان توسان اڳ ۾ زيادتي ڪئي آهي، منهنجا گھڻا چاهڻ وارا آهن پر مان پنهنجو ڪنوار پڻو توکي ارپڻ چاهيان ٿي، تون ئي ته منهنجو پيار آهين“.
هو سندس هٿ کي چمي ڏيندي چئي ٿو:
”مان سڀ ڪجھه مڃان ٿو، مون تو کي اڳ به اهو چيو هو ته تنهنجو ڏوهه ناهي“.
”اهو تون مون کي خوش ڪرڻ لاءِ ٿو چئين پر مان اهو سڀ ڪجھه چاهيان ٿي“.
”ها پر تون پاڻ ٻڌايو هو ته تون شاديءَ تائين ڪنواري رهڻ چاهين ٿي“
”چيو آهي نه پر چيو هو“.
”پر مان چاهيان ٿو ته تون ڪنواري رهه!“.
”ڪهڙو فرق ٿو پئي جڏهن منهنجو سڀ ڪجھه تون آهين ته پوءِ، منهنجو سڀ ڪجھه به تنهنجو هجڻ کپي“
”مون توکي اڳ به ٻڌايو هو ته اسان پلوٽنڪ عشق ڪندا آهيون ۽ سڄي ڄمار ڪندا آهيون. مان سڄي عمر توسان عشق ڪرڻ ٿو چاهيان ۽ اهو به چاهيان ٿو ته تون پنهنجي مڙس لاءِ ڪنواري رهين“.
عائده رو.ئندي رهي، آيان کيس ڀاڪر ۾ ڀري سندس وارن ۾ هٿ ڦيريندو رهيو. عائده آهستي آهستي سانت ٿيندي وئي.
”سڄ ٻڌايانءِ، پهريان مان به ائين چاهيندي هيس ته سنجوڳ توسان ڪيان، توسان وحشي طور تي جنسي عمل ڪيا، سيڪس ڪيا، ان جو مزو ماڻيان. هتي اچڻ يا ڪنهن ٻي هنڌ ملڻ به ان لاءِ چوندي هيس“.
”ها مون کي خبر آهي تنهنجين ايميلز، خطن ۽ فون تي ڳالهائڻ مان اهو سڀ ڪجھه بکندو هو“.
عائده، آيان کي چمي ڏندي چيو.
”پر ڪجھه وقت کان وٺي مان به تبديل ٿي رهي آهيان. جنسي ۽ جسماني خواهشون ثانوي لڳن ٿيون. اڳ ۾ وڏن گھرن ۾ راڻين وانگر زندگي گھارڻ خوبصورت ۽ مهانگا ڪپڙا پهرڻ تي دل چاهيندي هئي. پر هاڻي اهي سڀ خواهشون مون کي ٻاراڻيون لڳن ٿيون. مون کي محسوس ٿيو آهي ته اصل خوشي ته اندر جي خوشي آهي، اها انهن شين مان حاصل ٿيڻي ناهي، اهڙي ريت به سيڪس منهنجي لاءِ لست جو وڏو ذريعو هوندو هو، پر هاڻي ان نتيجي تي پهتي آهيان ته اهو به ثانوي آهي، اصل مزو ته پيار ۽ عشق ۾ آهي. سيڪس کان هزار ڀيرا وڌيڪ“.
”اها ته سٺي ڳالهه آهي، مان به اهو ئي پيو تو کي چوڻ چاهيان ته مون وٽ به معنائون بدلجي ويون آهن“.
”پر اها به حقيقت آهي ته مان اڃان ايتري پختي نه ٿي آهيان. انڪري وري هاڻي ان وهڪري ۾ لڙهي وئي هيس. پر تنهنجي مهرباني“.
عائده، آيان کي ڀاڪر ۾ ڀري روئڻ لڳي.
”هڪڙو واعدو ڪر!“ عائده آيان کي چيو.
”ڪهڙو؟“
”مون گذريل دفعي واري ويلنٽائن پارٽيءَ ۾ توکي چيو هو ته تون منهنجو ويلنٽائن آهين. چوڻ اهو ٿي چاهيان ته هاڻي به تون منهنجو ويلنٽائن آهين.“
عائده هاڻي سڏڪڻ لڳي هئي. آيان کيس ڀاڪر ڀري پرچائيندو رهيو
”هاڻي مونکي ڪنهن ٻي سان دوستي رکڻ ۽ شادي ڪرڻ لاءِ نه چئجان“.
ائين چئي، عائده روئيندي کيس چنبڙي پئي ۽ هنن ٻنهي جي اکين ۾ ڳوڙها، ستار جي ڌن تي جرڪي نچڻ لڳا.
* * *