ليکڪ پاران : ”اسين غلامي کي گار سمجهون اهو اسان جي ضمير ۾ آ“
لکڻ، پڙهڻ ۽ پتوڙڻ بعد صرف ايترو سمجهيو آهي ته هن ڪائنات ۾ استحصال جو شڪار بڻيل ۽ مذهبي انتهاپسندن جي وڪڙ ۾ آيل مسڪين، مظلوم، ۽ اٻوجهه انسان پاڻ کي هر قسم جي ڪاروباري سرمائيدارن جي ڄار مان فقط علم، شعور ۽ سياست سان ئي آجو ڪرائي سگهن ٿا.
لکڻ جو خاص مقصد ڪهڙو آهي؟
پنهنجي وطن جي غريب ماڻهن لاءِ لکڻ گھرجي، انهن سان پيش ايندڙ سرمائيدارن جي هر حرام پائي کي وقت سر منظر عام تي عوام کي آگاهه ڪجي، باشعور ماڻهو تي تاريخي ذميواري عائد ٿئي ٿي ته هو پنهنجي ماضي مان سبق حاصل ڪري حال سان ڀيٽي مستقبل کان واقف ڪري ته جيئن غفلت جي ننڊ ۾ ستل ماڻهو جڏهن به جاڳن ته وقت جي وارتائين کي حقيقي بنيادن تي پرکي ۽ پروڙي پنهنجي علم ۽ ادب جي آڌار تي قوم کي مشعل راهه سان حقيقي منزل تي لائي سگهن. هن سماج جي پيڙهيل انسانن جا درد هينئون ٿا ڦاڙين، اکين ۾ بارشن جي منڌ مينهوڳي ٿا آڻين، انهن اکين آڏو آيل منظرن کي جيسين توهان آڏو نٿا آڻيون ته دل تي بار محسوس ٿئي ٿو، تنهنڪري دل جو بار تڏهن هلڪو ٿيندو آهي جڏهن پنهنجن جا ڏک، سور ۽ انهن سبب ۽ حل ڳولڻ لاءِ هنن ڪتابي پنن ۾ هڪٻي سان مخاطب ٿيون ٿا، سور اوريون ٿا، من هلڪو ڪيون ٿا، هن ديس جي مسڪين مظلوم ماڻهن کي غلامي مان آجپي جا ٻيا به ڪيترائي انقلابي گس آهن پر آئون فقط ٻن پيچرن جي ڳالهه ڪيان ٿو هڪ علم حاصل ڪيون ٻيو پنهنجن حقن لاءِ پُرامن جمهوري جدوجهد واري سياست ڪيون. جدوجهد ۾ ايمان پختو رکڻ هر انقلابي ماڻهو لاءِ تمام اهم ۽ ضروري آهي.
ڳالهيون تمام گھڻيون آهن جيڪي ڪتابي صفحن تي ڪبيون، لکڻ پڙهڻ، ادب، سياست ۽ جدوجهد لاءِ هر وقت همٿائيندڙ ساٿين اختر حفيظ، رام اوڏ، فقير سليمان لغاري، ادي راڌا ڀيل، عثمان راهوڪڙو، اصغر پتافي، سنتوش گوماڻي، ايوب کوسو، ڏامرو مل، ايف سي راٺوڙ، مدد جروار، جيرام صوفي، ڊاڪٽر گلاب ڀيل، مهيش ڪمار، فتح محمد ٿيٻو، هرجي ميگهواڙ، ايڊوڪيٽ رميش ڀيل، ڊاڪٽرمنظورجروار، ڪامريڊ گلاب ڀيل، غلام شبير لغاري، الهبچايو راهوڪڙو، مٺو ڀيل، عمر احمداڻي، ميون ڪمار سندر، ڊاڪٽر ديدار ڀيل، جئ ڪولهي، سريش ڀيل جو تمام گھڻو ٿورائتو آهيان.
جئي انسان
پورهيتن جي پيرن جي مٽي
محب ڀيل
03002682036
muhibbheel@gmail.com