سنهري ماڻهن جا ڪِنا ٿانءَ

ٽيهارو سال اڳ ٻالڪپڻ جي زماني ۾ ميلا، ملاکڙ، گھمڻ ڦرڻ دوران ڀيل، ڪولهي، ميگهواڙن جون هوٽلون ورلي ڪنهن شهر ۾ هونديون هيون، عام طور مسلمانن جي هوٽلن تي چانهه پاڻي ۽ ماني لاءِ وڃڻو پوندو هو. جتي کائڻ پيئڻ کان اڳ هوٽل واري کي صفا آهسته آواز ۾ چوڻو پوندو هو “ادا ! غير مسلم آهيون” يا ته هوٽل وارو چوندو هو ڀاءُ ٿانءَ ڪونهي، پر جي ٿانءَ هوندا هئا ته ذور سان هوڪو ڏيئي چوندو “3 چانهه سنهري” تڏهن من اندر جي عجيب نڌڻڪائي ۽ شرمساري واري ڪيفيت مان گذرڻو پوندو هو، مسلم هوٽلن تي وري به اها فضيلت نظر ايندي هئي جو ڪڏهن ڪڏهن پيشگير ٿانءَ ڌوئي پاڻ کڻي ايندو هو، پر ڪٿي ڪٿي ته ڪڙي ڀڳل ڪوپ، گيلڙن جي تاڃي ۽ ڄارو چڙهيل پليٽون هٿن سان ڌوئڻيون به پيون هونديون، باقي ٻُڪ ۾ پاڻي پيئڻ ته روز جو معمول هو. لاڙي ميلن ۾ خاص طور سمن سرڪار، غلام شاهه، ساجن سوائي، سانوڻ فقير، صالح سومرو يا وري راما پير، پٿورو پير جي ميلن ۾ لڳندڙ ميلائي هوٽلن تي به گھڻو ڪري لکيل هوندو هو “ڀيل هوٽل” “ڪولهي هوٽل” ميلن ۾ وري ڪڇي ڪولهين جي هوٽلن تي لکيل هوندو هو “ڪڇي هوٽل” شايد اڃان به لکجي ٿو؟ شهرن ۾ رمضان جي مهيني ۾ اهو نظارو وڌيڪ ڏسڻ ۾ ايندو آهي جتي هوٽلن جي گيٽ تي لڳل پردن تي لکيل هوندو آهي ڀيل هوٽل، ڪولهي هوٽل، ڪڇي هوٽل. هاڻ اچون ٿا اصل موضوع تي اهي پاڻ ۾ به نٿا گڏ کائن، هڪٻي کان شديد نفرت ڪن ٿا، سوال پيدا ٿو ٿئي ته ائين ڇو آهي؟ اهي سڀ غريب برادرين جا ماڻهو آهن ته هڪ ئي مذهب “سناتن ڌرم” جا مڃيندڙ ۽ پوئلڳ، پوءِ به هڪٻي سان ايتري دوري جو ڪارڻ ڇا آهي؟ ان جو سبب آهن قبضاگير آريا، ان جو سبب آهي منو مهراج، ان جو ڪارڻ آهي منو سمرتي، ان جو ڪارڻ آهي اوچ نيچ جو گھٽيا تصور، ان جو سبب آهي انساني اڻبرابري جو ڪنڌذهنيت ۽ نيچ سوچ جو ناياب مثال، ان جو سبب آهي هٿ ٺوڪين ورڻن جو مدي خارج چڪر، ان جو ڪارڻ آهي مظلوم ماڻهن ۾ برهمڻ سامراج جي ويڙهايو ۽ راڄ ڪريو جي خطرناڪ پاليسي واري سازش جنهن ڪري اهي مسڪين ماڻهو ڇڙوڇڙ ٿي پنهنجي ئي وطن ۾ ويڳاڻا بڻجي غلامي ۾ جڪڙجي ويا. آرين ايندي ئي نفرتن جا فصل پوکڻ شروع ڪيا. ڌرتيءَ ڌڻين کي بدترين غلامي جي حياتي ڏني. انهن جو ڪاروهوار ڏسي ٻين مذهبن جي ماڻهن به اسان سان نفرت ڪرڻ شروع ڪئي. ٻين مذهبن جا ماڻهو نه رڳو هڪٻي سان گڏ کائن پيئن ٿا پر اهي هڪٻي سان رشتيداري پڻ ڪن ٿا. پر اسان جي غريب برادرين ۾ رشتيداري ڪرڻ جو خيال ته تمام پري جي ڳالهه آهي پر رڳوهڪٻي سان گڏجي کائن پيئن ته وڏي ڳالهه آهي. پر هيستائين اهو ممڪن نه ٿي سگهيو آهي. انهن مسڪين ماڻهن کي مذهبي انتهاپسندن پنهنجن ذاتي مفادن جي ڪري جُدا ڪري ڇڏيو، سندن ذهنن ۾ نفرتن جا اهڙا ته زهريلا تير هنيا جو انهن جو اثر 3 هزار سال گذرڻ کانپوءِ به ختم نٿو ٿئي. جڏهن به غريبن کي گڏجڻ جو سڏ ڏيون ٿا ته “گناهه” جي فتوا جاري ٿئي ٿي. ڌرمن جي کوهن ۾ لڪل برهمڻي ڏيڏر ٽان ٽان ڪندا نڪريو نروار ٿين ٿا. پر ان جي باوجود به مظلوم ماڻهو جو اتحاد هن ڪائنات جي فطري گھرج هجڻ ناتي وجود ۾ اچي پيو.
مظلومن کي متحد ڪجي
ڌرتيءَ جي بي سهارا، مسڪين ۽ مظلوم انسانن کي متحد ڪرڻ ڪنهن مذهبي، جمهوري، رياستي، سياسي ۽ سماجي قانون ۾ گناهه آهي ته اهو گناهه بار بار ڪبو. پنهنجن غريب ڀائرن کي گڏجڻ جو سڏ ڏيڻ گھرجي، انهن کي سستي، ڪاهلي ۽ غفلت جي نڀاڳي ننڊ مان جاڳائجي


ڪالم / مضمون

دراوڙ جاڳ ۾ آهن