عجيب دنيا!
رات جو اڱڻ ۾ سُتي سُتي ڪو ڪتاب پڙھندي، جڏھن به اکيون ٿڪجي ساڻيون ٿي پونديون آھن، تڏھن چنڊ ڏي بي اختيار کڄي وينديون آھن، ۽ الئه جي ڇو چنڊ جي اکين سان اکيون ناھيان ملائي سگھندو. ۽ ان سمي اکين جا سمورا ٿڪ پل ۾ لھي ويندا آھن، آڌي آڌي رات جو اُھي چھرا، اُھي اکيون، اُھي محبتون ، اھي ماڻھو ياد اچي ويندا آھن، جن کي دل وفا وانگي ئي پئي پوڄيو آھي، ۽ پوءِ وري ڪيتري دير تائين ننڊ ناھي ايندي، ھي چاھتون به عجيب دنيا آھن!
... اسان سارن جو ھڪ سمنڊ سيني ۾ کڻي جيئون ٿا، ڪڏھن اوچتو ڪنھن سار جي ڇوليءَ اکين جا ڪپر ڇُھي ٿي ته دنيا سمجھي ٿي ته اسان کي ڪو غم آھي، نه ته ھونئن چپن جي ساحل تي مرڪن جون ٻيڙيون ترندي ڏسي ھرڪو سمجھي ٿو ته اسين خوش آھيون!
... ڪڏھن ڪڏھن ائين لڳندو آھي اسان يادن ۽ آسن جا ڪانڌي آھيون، اِھي يادون جيڪي اسان سان چاھتن ۽ لمحن جي ويس ۾ “حال” ٿي رھيون ۽ ماضي ٿي ويون. اھي آسون جن اسان کي اتساھ ڏنو، ۽ جي وڇڙيون ته وري نه موٽيون، وقت ڪيڏو بي رحم آھي، ان جو اندازو يادون ئي ڏياري ۽ ڪرائي ٿيون سگھن! ويساھ جي واريءَ تي جڏھن به ڪو احساس جو اُڃو حساس ھرڻ تڙپي ٿو، تڏھن وجود جي انگ انگ ۾ ويراني واسو ڪري ٿي، واچوڙا وسن ٿا، واچوڙا رُلن ٿا ۽ اسان . . . . ۽ اسان پراين اکين ۾ڪي پيرا ڳوليندا وتون ٿا! چا اھا چريائي جي حد ناھي!؟
... اُجرن صبحن جھڙا اُجڙا حسين دلربا چھرا ڪائنات جون اُجريون اکيون آھن! اھي اکيون روئن ته ڪائنات اداس ٿيو پوي، اُھي جي مرڪن ته ڪائنات مرڪيو پوي! خوشي ھڪ چُمي آھي، جنھنجي آلاڻ ۽ ٿڌاڻ محسوس ڪري سگھجي ٿي!