قتل
... اسان آڪاش جي وسعتن ، پولارن کان پاتالن تائين وڃائجي ويل صبحن جي اھا ڪھاڻي آھيون، جنھن جي تاريخ ڪنھن جي ڪنواريءَ چيچ ۾ پيل ڇلڙي جيان اڄ به اتاولي آھي، ان تاريخ گھوڙن جي سُنبن سان اڏامندڙ مِٽي جيئن ھڪ طوفان کي سيني ۾ سمائي اسان لئه ڳولا ۽ ڀٽڪڻ جا دروازا کولي ڇڏيا آھن!
... بارش ۾ ڀنل ڪنھن بسنتيءَ بدن جھڙين گھڙين کان ڪنھن زھر کائي مرندڙ جواڻ نينگريءَ جي نيڻن جھڙين بي رنگ حقيقتن تائين ھر صبح ھر شام ھر رات اسان تي ھڪ نئون راز کولي ٿي، ۽ اسان درد جي آرسي پنھنجي وجود ۾ ڀڄندي ڀانئيون ٿا!
... درد زخمي پکي جي ڀڳل کنڀڙاٽين جيان روح جي ڳليءَ ڳليءَ ۾ جڏھن رقص ڪري ٿو، تڏھن اسان کي انھن شين سان انھن وجودن سان محبت جاڳي پئي ٿي، جيڪي حاصلات جي حدن کان گھڻو پري رھن ٿا!
... درد به ڪڏھن ڪڏھن بي نانءُ بڻجي پون ٿا، اسان اھو به ڄاڻي نه سگھندا آھيون ته آخر اسان کي درد آھي ڪھڙو!؟ امبر جي تارن کان ساگر جي ڪنارن تائين درد ئي درد آھي!!
... اسان کي تاريخ جي بي مروت دؤر ڪچي ننڊ مان اٿاري، سج جي سامھون اکيون کولڻ لاءِ چئي آزمائشن جي صليب تي ٽنگي ڇڏيو آھي! اسان جو جرم اسان جا شرميلي ڇوڪرين جھڙا خواب ۽ برکا جي رُت جھڙيون ريشمي حسرتون آھن!
... جڏھن چنڊ ھيٺان ليٽي بدن کي کٽ تي بي سھارو ڇڏي دل ڪنھن جي وارن ۾ وچڙي پوي، ۽ ذھن سرد رات ۾ سنگسار ٿيل ماڻھو جي مَن جھڙين گھٽين ۾ پيرجي ڇڻيل پن وانگر رُلي ته پوءِ ننڊ جي بيوفائي تي ميار به ڪھڙي! درد جي ڦُٽڻ تي شڪايت به ڪھڙي!!
... چين لاءِ پرائي اکين ۾ پيار جا پيرا ڳولڻ، ڪاڪُلن جي قيدي ٿيڻ جي تمنا جا چنڊ اڀارڻ، ڪنھن بانوري خواب جي اگھاڙي بدن کي آڱرين سان ڇھڻ جي حسرتن جا گل ميڙڻ، يا ته چريائي جي حد آھي، يا سوچي سمجھي درد کي خريد ڪرڻ آھي!
... چھرن جي چيچن ۾ مرڪن جا ڇَلڙا سدائين سُونھندا آھن!
... فطرت جي ڪک مان سج جو نڪرڻ، صبح جو مرڪڻ، گلن جو ٽڙڻ، ۽ پيار جو نروار ٿيڻ ھر معيار کان مٿانھان آھن، اھي تازي ڄاول ٻار جيئن پويتر آھن!
... سج نڪرندو ۽ صبح ٿيندو ئي انھي لاءِ آھي ته ڪائنات جي ازلي حُسن، جنھن کي رات جي چادر لڪائي ڇڏيو ھو، اھو ان روشني ۾ ويجھڙائي کان ۽ چٽي طرح سان اکيون سڏي روح ۾ تازگي لاھي سگھن، ۽ خوبصورتي جو احساس محسوس ڪري روح ريجھائي سگھن!
... يقين ڄاڻ اعتبار جون موسمون ناھن مئيون ۽ اڃا ٿر جي واريءَ جي اکين مان روھيڙي جي گل ڦٽڻ جو خيال ناھي ويو. اڃان چنڊ کي چڪور جي اڏرڻ جو اعتبار ۽ اميد آھي، اڃان ھر گلاب ماڪ جي اچڻ جو ويساھ رکي ٿو. اڃان به سرد ملڪن کان اُڏريل پکين ڪنھن نه ڪنھن ڍنڍ جي نيري پاڻي ۽ ڪنولن سان ڪچھري جي آس ۽ سڪ دل مان ڪانھي ڪڍي! اڃان به بيقرار عشق مغرور حُسن سان ناتو ناھي ڇنيو! اڃان به مصور جي آڱرين ۽ رنگن ڪاغذ سان بيوفائي جو ناھي سوچيو، اڃان به اعتبار جي وجود ۾ ساھ جو پکي پَر ساھي ٿو پيو!
... مِٺي! تو جا ڀرت جي چادر ڀري مون ڏي اُماڻي آھي، لڳي ٿو تُون ان ۾ پنھنجون اکيون وساري وئي آھين، يا الئه ٽانڪي ڇڏيون اٿئي، جيڪي رات جو مون سان ڳالھائن ٿيون!
... جيئڻ جو اتساھ اُھو ڀاڪر آھي، جيڪو زندگي کي محبوبا بڻائي ٿو!
... ڪاري رات جي ڪاري بُت تي ستارا به آھن، ته چنڊ به آھي، ۽ اِھا اتساھ جي علامت آھي!
... اسان بيحس ناھيون، نظر کڻي نھاريون ٿا ته آس پاس بدذوقي جي بازار نظر اچي ٿي، ماڻھو خواب ۽ خيال وڪڻي جيئن ٿا، ۽ اسان درد ماڻي مُرڪ تاڻي جيئون ٿا، اھو ئي اسان ۾ ۽ ٻين ۾ فرق آھي!
... عشق جي اُجري رُت اسان جي بدن ۾ واسو ڪيو وتي! ۽ ان رُت ۾ اسان دنيا کي پنھنجي اکين اسان ڏسون ٿا، اِھائي اسان جي وجود جي ڪھاڻي آھي!
... ماءُ جون دعائون الئه جي ڪھڙي صدا کي ڳولھين ٿيون!؟
... ھر رُت جي شراب کي اسان جي اکين جي چپن پي ڏٺو آھي، ۽ اُن ڪري ئي اسان بيقراري جي ڀاڪرن ۾ آھيون، اسان جنھن به گل کي چاھيو آھي، اھو اسان جي اکين اڳيان اُن ٽاري تان ٽوڙيو ويو آھي. اسان جنھن به شام کي اکيون ۽ چاھتون ارپيون آھن، ان کي ڪانه ڪا رات ڪارو ڪفن پارائي وئي آھي! ڇا ته عجيب اسان جي خوابن جي ڪھاڻي ۽ مقدر آھي!
... تنھنجن ڳالھين ۾ اتساھ جو رنگ پسي لڳيم ته اڃان آس پاس گھڻو ڪجھه پيار ڪرڻ جي لاءِ موجود آھي!
... تنھنجي لفظن، آرسيءَ اڳيان آڻي بيھاريو آھي!
تنھنجو پيار صبح جي بدن جيئن ان ۾ جرڪي پيو!!
... اسانجي ھڪ نسل ٻي نسل کي مايوسي ۽ ذلت ڏني آھي!
... ڪھڙي ڪھڙي خواب، ڪھڙي ڪھڙي آس جو بدن ڏسجي، ڇو ته زمانا ٿيا آھن، انھن جي روح ۽جسم جون آرسيون ڀور ڀور ٿي ٽُٽي چُڪيون آھن، نه جُھڙ جي جھوليءَ ۾ اسان لئه ڪا بُوند آھي، نه سانجھه جي سينڌ ۾ اسان لئه ڪو تارو به آھي! جڏھن کان اسان، سان نه رھيا آھيون ۽ ھُو، ھُو نه رھيا آھن!
... رُڃ جي روح ۾ جڏھن گل ڦٽن، تڏھن اسان جون آسون به بھار جي اچڻ جو يقين ڪن! ھيلتائين رڳو رُڃ ۽ روح جون صدائون آھن، ۽ پنھنجون آسون ڄڻ ته ڪي گمنام گھٽائون آھن!
... يڪسانيت جي اُس ڏاڍو ساڙي ٿي، پر افسوس جو اسان جون ڪي پناھگاھون به ڪونه آھن، جي آھن ته به اھڙيون جو بيچيني جو باب بند ئي نٿو ٿئي!
... اسان سُڃ جي سُتل سرير تي اگھاڙي سج ھيٺان ھلندا رھون ٿا، ان ڪري آلين اکين جھڙيون حالتون ۽ موسمون اسان کي ڀٽڪڻ ۽ ڀوڳڻ تي مجبور ڪن ٿيون!
... ديس جي دغا گھرن ۾ چادرن تي ڀريل ڀرت جھڙيون محبتون اڄ به قيدي جي اکين جيان آھن ، جن ۾ نه کٽندڙ ، نه سمجھندڙ بيقراري جي ڪٿا اُڻيل آھي!
... چنڊ جي ھيٺان آڌيءَ جو اڱڻ ۾ ستي چيچ ۾ چڳون وٽيندڙ ڪنھن سانوريءَ جي من جي بيقراريءَ ۽ تتيءَ ۾ کوھ تان گھڙو ڀري ايندڙ ٿر جي اٻاڻڪي نينگريءَ جي نيڻن جيان اسان جو ھر پل. دل جو ھر درد، سانجھه جي ڪا صدا رھجي ويو آھي!
... سج، ڪائنات جو ساھ – چنڊ، ڪائنات جي دل آھي!