بڙ خودڪشي نٿا ڪن!
اُھي ڪونه ڪو فلسفو رستن کي ضرور ٻڌائيندا آھن،
بڙ خودڪشي نٿا ڪن! ڇو جو پکي ۽ آکيرا انھن تي وزن نٿا ڪن!
ماڻھو من تي دردن جو بار کڻن ٿا، ان ڪري آپگھات ڪن ٿا!
جنوري جي بخملي رات جو اداس چنڊ تمنا جي نرڙ جھڙو آھي،
ستارا، ڪُٺل پکين جي آخري ڪُوڪ جو ڄڻ ته پڙاڏو آھن،
ساحلن تي رات پيار جي درد جيان ٿي وئي آھي،
ڇو جو پاڻي سواءِ انھن جي ننڊ ڪو نوحو آھي!
ميگھا . . . باھ تي سيڪجندڙ ھٿ پنھنجا ناھن،
پنھنجا خواب ته اُن ٽرين جا مسافر آھن،
جيڪا ڪنھن غلط ڦاٽڪ تي بيھي رھي آھي،
رات ۾ ڪو چريو سيٽي وڄائي پيو،
لڳي ٿو ھو ڪنھن آرزوءَ جي چوڪيداري ڪري پيو!
اسپتال ۾ خودڪشي ڪندڙ ناريءَ جو پوسٽ مارٽم ٿئي پيو،
وائڙن جي شھر ۾ موالي گٽرن تي ننڊون پيا ڪن،
سچ جي شاھدي ڪوبه نٿو ڏي!
لڳي ٿو عشق کي اڃان ڊگھو پنڌ ڪرڻو آھي !!
(جنوري 2003ع)