ڊائريءَ جا ورق / نثري ٽڪرا

بارش سوچي ٿي

ھِن ڪتاب ۾ ٻيو ڪجھه آھي يا ناھي! ان جي ڪا خبر ڪانھي! بس اِھو ضرور آھي ته ھنن ورقن ۾ اھي راتيون روپوش ٿي اچي لڪيون آھن جن راتين ۾ شھر ۽ ڳوٺ ته سُمھندا آھن، پر عاشقيون جاڳنديون آھن! ھِن ڪتاب ۾ انھن مفلس مزدورن جي آڱرين جو يتيم ٿَڪ ڊوڙي اچي سُتو آھي، جيڪو ٻاھر جي ماحول ۾ سدائين شمشان گھاٽن جي چتائڻ جيان ٻَريو آھي! ھِن اداس ڊائريءَ ۾ انھن پکين جا خالي ٿيل آکيرا به اچي اٽڪيا آھن، جن جا پکي اڏامندي مارجي چُڪا آھن! ھن ڊائريءَ ۾ گلاب تمام ٿورا آھن، پر اھڙا ڳوڙھا بنھه گھڻا آھن جيڪي بيوس انسانيت جي اکين جي آخري پُونجي آھن! ھي ڊائري سنگبارين جي ميدانن ۾ پاڻھي لکجي وئي آھي! اُن ڪري ان جا سمورا گس به رت ۾ رڱيل آھن! ھي ڊائريءَ اونداھين ۾ سِٽ سِٽ ٿي لکجي وئي آھي اُن ڪري به ھِن ڊائريءَ – ڪتاب جو سڄو مزاج زخميل آھي!
  • 4.5/5.0
  • 6301
  • 1300
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ايوب کوسو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book بارش سوچي ٿي

بڙ خودڪشي نٿا ڪن!

ميگھا . . . يقين ڄاڻ ته وڻ محبوبيت جا مسافر خانا آھن،
اُھي ڪونه ڪو فلسفو رستن کي ضرور ٻڌائيندا آھن،
بڙ خودڪشي نٿا ڪن! ڇو جو پکي ۽ آکيرا انھن تي وزن نٿا ڪن!
ماڻھو من تي دردن جو بار کڻن ٿا، ان ڪري آپگھات ڪن ٿا!
جنوري جي بخملي رات جو اداس چنڊ تمنا جي نرڙ جھڙو آھي،
ستارا، ڪُٺل پکين جي آخري ڪُوڪ جو ڄڻ ته پڙاڏو آھن،
ساحلن تي رات پيار جي درد جيان ٿي وئي آھي،
ڇو جو پاڻي سواءِ انھن جي ننڊ ڪو نوحو آھي!
ميگھا . . . باھ تي سيڪجندڙ ھٿ پنھنجا ناھن،
پنھنجا خواب ته اُن ٽرين جا مسافر آھن،
جيڪا ڪنھن غلط ڦاٽڪ تي بيھي رھي آھي،
رات ۾ ڪو چريو سيٽي وڄائي پيو،
لڳي ٿو ھو ڪنھن آرزوءَ جي چوڪيداري ڪري پيو!
اسپتال ۾ خودڪشي ڪندڙ ناريءَ جو پوسٽ مارٽم ٿئي پيو،
وائڙن جي شھر ۾ موالي گٽرن تي ننڊون پيا ڪن،
سچ جي شاھدي ڪوبه نٿو ڏي!
لڳي ٿو عشق کي اڃان ڊگھو پنڌ ڪرڻو آھي !!

(جنوري 2003ع)