جنهن جو ناءُ، چريا !
چمي روئي پئين ٿو،
تون ته انهيءَ کي ياد به ناهين.
سارو ڏينهن ، شهرَ ۾،
جنهن کي ڳولهين ٿو،
تون ته انهيءَ کي ياد به ناهين.
جنهن سنگ، ننڍڙي گهرَ جا،
سپنا ڏسين ٿو،
تون ته انهيءَ کي ياد به ناهين.
شاعرَ ! جنهن جي لاءِ پيو،
وايون سرجين ٿو،
تون ته انهيءَ کي ياد به ناهين.
***