محبت ناهي مُور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
ماڻهو، ماڻهوءَ کان،
ڪيڏو آهي ڏور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
سچ ٻڌڻ کان هرڪو،
وڃي ٿو وهلور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
هيڻي ڏي هر ڪو ڪاهي،
ڏاڍي کان سڀ ڏور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
محبت ۾ ملندءِ،
مٺڙا سکڻو سور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
***
شاعري
تـنهنجي وئي کان پوءِ
هي ڪتاب سنڌ جي ٽن خوبصورت شاعرن حبيب ساجد، ابراھيم کرل ۽ علي عابد جي واين جو مجموعو آھي. ممتاز بخاري لکي ٿو:
”حبيب ساجد، ابراهيم کرل ۽ علي عابد پنهنجن جذبن، اڌمن، احساسن ۽ امنگن جي عڪسن کي لفظن جي رنگن سان ڪاڳرـ ڪئنواس تي آڻين ٿا ته وايون روپ وٺن ٿيون. انهن وائين کي توهان تائين پهچائيندي سرهائي محسوس ٿئي پئي، ڇوته، هي اسان جا اهي شاعرَ آهن، جيڪي سُڀان ڏات ۽ قلم جي آڌارَ تي جيون تي چڙهيل دَز لاهيندا. “
”حبيب ساجد، ابراهيم کرل ۽ علي عابد پنهنجن جذبن، اڌمن، احساسن ۽ امنگن جي عڪسن کي لفظن جي رنگن سان ڪاڳرـ ڪئنواس تي آڻين ٿا ته وايون روپ وٺن ٿيون. انهن وائين کي توهان تائين پهچائيندي سرهائي محسوس ٿئي پئي، ڇوته، هي اسان جا اهي شاعرَ آهن، جيڪي سُڀان ڏات ۽ قلم جي آڌارَ تي جيون تي چڙهيل دَز لاهيندا. “
- 4.5/5.0
- 1421
- 506
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- ابراھيم کرل
- ڇاپو پھريون
پنهنجي وستيءَ ۾.
ماڻهو، ماڻهوءَ کان،
ڪيڏو آهي ڏور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
سچ ٻڌڻ کان هرڪو،
وڃي ٿو وهلور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
هيڻي ڏي هر ڪو ڪاهي،
ڏاڍي کان سڀ ڏور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
محبت ۾ ملندءِ،
مٺڙا سکڻو سور،
پنهنجي وستيءَ ۾.
***