آءُ ته مَچُ مچايون
من ۾
آءُ ته مَچُ مَچايون
باههِ ٿي ڀَڙڪئون، سج ٿي اُڀرئون، ڪاري رات کُٽايون.
جَن سوچُن ۾ جيءَ جيئاپوآهي جَڳ سَڄي جو
اهڙيون سهڻيون سوچون جوڙي سارا ذهن سَجايون
من ۾
آءُ ته مَچُ مَچايون
پنهنجا ڳوٺ شهر ۽ واهڻ ٻارڻ مَنجهه ٻَرن ٿا
هر وستيءَ لئه واهُرَ بڻجي پنهنجا ماڳَ بچايون
من ۾
آءُ ته مَچُ مَچايون
پنهنجا هٿ ئي ڪافي ناهن ساٿي بار ڳَرو آ
سنڌ سگهارو ساٿ گُهري ٿي سارا راڄ سَڏايون
من ۾
آءُ ته مَچُ مَچايون
باهه ٿي ڀِڙڪئون، سِجُ ٿي اُڀرئون، ڪاري رات کُٽايون
*