سوچَ پياريءَ ۾
سنڌ ساريءَ ۾
رات ڪاريءَ ۾
ڪي ته جاڳن ٿا
ننڊ ۾ آهن
پر اُٿيا جيڪي
سي سُتا ناهن
ڪي ته جاڳن ٿا
سنڌ جا پنهنجا
ڏينهن جا سُورَجَ
چَنڊَ راتين جا
ڪي ته جاڳن ٿا
باهه جا ڀَڙڪا
ٿا لڳن زاهد
جيءَجا جَذبا
ڪي ته جاڳن ٿا
*
شاعري
جيون گيت خوشيءَ جا
ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي گيتن جو مجموعو آھي. نصير مرزا مھاڳ ۾ لکي ٿو:
”زاهد جي گيتن ۾ جتي ڌرتي آهي، سرتي آھي، موسيقيت، خيالن، لفظن، تشبيهن جو جادو آھي. بي شڪ زاهد جي گيتن ۾ سڀ رنگ به، هن جي گيت-آسمان ۾ ستارن وانگر جرڪندا نظر اچن ٿا. پر زاهد جي لفظ-لهرن ۽ سٽن جي سنگهرُن ۾ تجنيس حرفي به ڪمال جي آهي..“
”زاهد جي گيتن ۾ جتي ڌرتي آهي، سرتي آھي، موسيقيت، خيالن، لفظن، تشبيهن جو جادو آھي. بي شڪ زاهد جي گيتن ۾ سڀ رنگ به، هن جي گيت-آسمان ۾ ستارن وانگر جرڪندا نظر اچن ٿا. پر زاهد جي لفظ-لهرن ۽ سٽن جي سنگهرُن ۾ تجنيس حرفي به ڪمال جي آهي..“
- 4.5/5.0
- 2396
- 694
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- زاهد شيخ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- حق ۽ واسطا
- مهاڳ: ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جو شاعر
- گيت
- سرگم جا ست رنگ
- ڪيسين رهندي رات
- سونهن ۾ رهندو ساهه
- او جادوگرڻي
- روئندي ويڳاڻي
- سُهڻو آ سنسار
- ساري ٿو ڀنڀور
- گهاري وينداسين
- رات به تنهجي لاءِ
- ڏاڍو آهين پيارو
- تون به ته ناهين ساڻ
- تنهنجي آ تصوير
- ماڻهو سو منصور
- ٽِڪ ٽِڪ ٽِڪ گهڙيال
- آءُ ته مَچُ مچايون
- ڪهڙو نانءُ سڏيانءِ
- ساڻ ساڻ هلجانءِ
- مون کي نه وساريو هوندُئي
- منهنجي دل ۾ آهين
- سرتين کي سمجهاءِ
- پل پل منجهه پُڪاريم
- گهورَ وڃان مان گهورَ
- پوئتي پيرَ هٽاءِ
- ڄام شوري جون
- جام پيئارين ٿو
- پن ڇڻ جي موسم
- آءُ اڱڻ تي ڍول
- ڇم ڇم ڇم ڇم
- ساٿ ڇڏي وئي يار
- تنهنجي عشق ۾
- ايندا ڏينهن ايندا
- مال وندا مارو
- تون آءُ منهنجي ڳوٺ
- جيئن ڌرتيءَ کان اُڀ وڇڙيو آ –
- ناڌن ڌن نا
- عشق ٿيو اڙٻنگهه آ مَست مَلنگ
- موت نه مل مونسان اڃان ڪُجهه مان
- راڻو آيو ڪاڪِ مَحل ۾ راڻو آيو آ
- تون به نه ايندين هاڻ ته ڪنهنجي ڪاڻ اسان جيئنداسين
- جيئڻو ٿو پوي
- هَلندي ئي هَلندي
- مون لئه جنت آ
- رَنگ رَچائين ٿو
- رات جا رُسڙيا
- جو ويو ڄاڻي
- سوچَ پياريءَ ۾
- مُنهنجي پيارن کي
- شام جون هيرون
- دل ملايئي ڇو؟
- زندگي مِلنَدي
- روز روئي ٿو
- کِلَندي کيڪاري
- مٽيءَ هاڻي آ
- اوسيئڙا آهن
- ڪُوڪي ٿِي ڪويَل
- هٿ ۾ هٿ ڏئي هل
- جوڳياڻي آهيان
- جيئي جيئي انسان
- سُورن جي سَڪرات
- ڪويل جي ڪُوڪُو
- کِجندي کِجندي آءُ
- جيون جادو آ
- ڳوٺ جا چارا
- مُندَ آ موڳي
- تُنهنجي ٻانهُن ۾
- هر وَڪڙ وَرَ ۾
- خُوب تر آهي
- ٿي رهي جن جي
- مُندَ جُهڙاليءَ ۾
- ٿو ڏئي لوڪو
- اَندَر ۾ هَر ڪو
- چاهي ٿو سَڀڪو
- مُوذيِن جي مَڃتا
- ڪو پيو سوچي
- تيز ٿئي تن جا
- راهَه ۾ ايندو
- هيءَ سڄي ڌرتي
- ڏُکَ نه ڏي مُون کي
- دوستي آهي
- باغ ڌرتيءَ جا
- رَنگ آ دل جو
- چَپَ کولي ٿي
- زندگي تو سان
- هي ٿڌيون راتيون
- جوئي هوندو آ
- لَبَ لَستَن ۾
- پنهنجي سَرِتيءَ لئه
- عشق الستيءَ ۾ رَهڻو آ عشق اَسيرن کي
- تون ئي تون جي رنگ ۾ راڻا روڳي ٿي وياسين
- چاهُه به ساڳيو چَنگُ به ساڳيو رَنگُ به ساڳيو آ
- ميريءَ رات ۾ مِٺڙا ماڻهو ڪنهن کي ڳولهين ٿو
- چاهت ۾ ڪي چنگَ چُمين جا چوري ويٺاسين
- شال اسان کي جاني پنهنجي جيءَ۾ ڏيو جايون
- اوندهه پويان جيڪا اَچڻي جيءَ جيئاري آ
- جيءُ چوئي ٿو جيءُ ڏني ڇو جيءَ کي جهوري ٿئي
- شامل تُنهنجي ياد مِٽيءَ جي خوشبوءِ ۾ رهندي
- رات جي اندر ڏانهن پرهه جي آس وري ٿي پئي
- راڻو آهي رُوحُ اَسانجو رَهڻو آ تاتي
- مون به ڪڍي آ مان اندر مان تو به ڪڍي ڇڏ تون
- پورو ٿيندو سال وري ٻيو سال هوندو ساڳيو
- ساري جڳ جي سُونهَن سَموري ڪَٺي ڪُل ڪيان
- ساري ساري رات وڻن تي ماڪ آ خاموشي
- پَنهنجيءَ دل سان راز نِرالا کولي ٿو انسان
- ڪنهن ته اُڏاريو ڪاڏي اُڏريو ڪالهه ته ويٺو هو
- پن ڇڻ واري مُند وڻن جا پَتا ڇاڻي ٿي
- جيڪو پنهنجي مَرضيءَ ۽ مَستيءَ سان پيئي ٿو
- شاهه ڀٽائيءَ جي محبوبن منٺارن جي آ
- دل به تون دِلدار به تون مَنٺار به تون آهين
- توکي تُنهنجيءَ مون کي مُنهنجيءَ دل تڙپايو آ
- روز وَڄن ٿا چَنگ رَچن ٿا رَنگ نَچن البيلا
- ڇانوَن ڇَڏي جو ڏينهن تَتيِ ۾ نڪري پيو آهي
- جُهوم جواني جُهوم خوشيءَ ۾ جُهوم هي دل ٿي چاهي
- مورُ نه مَڃبي هار اَچئون ٿا يارَ دڳن ۾ آهيون
- هر پاسي هُٻڪار آ مُند بهارَ سَهيلِيُون ساريون
- جهاڳِڻَ لئه رَکُ جاڳَ ته کُلندئي ڀاڳَ ڀلا وڻجارا
- سرِنهَن جي ساڳَ کي پَنهنجو
- مُحبت جي مِٺي ڪا باتِ جانِ مَن
- جيون گيت خوشيءَ جا سائين
سنڌ ساريءَ ۾
رات ڪاريءَ ۾
ڪي ته جاڳن ٿا
ننڊ ۾ آهن
پر اُٿيا جيڪي
سي سُتا ناهن
ڪي ته جاڳن ٿا
سنڌ جا پنهنجا
ڏينهن جا سُورَجَ
چَنڊَ راتين جا
ڪي ته جاڳن ٿا
باهه جا ڀَڙڪا
ٿا لڳن زاهد
جيءَجا جَذبا
ڪي ته جاڳن ٿا
*