جيڪو پنهنجي مَرضيءَ ۽ مَستيءَ سان پيئي ٿو
اُهو ئي ماڻهو جيئي ٿو
مَجبُورين کي ماري جَڳ ۾ جيڪو نڪتو آ
هَر مُشڪل جي آڏو سُورِهيُه بَڻجي بيهي ٿو
اُهو ئي ماڻهو جيئي ٿو
سارو جيون سَچيءَ دل سان ايندي ويندي لئه
ويرانن ۾ وڻ جو ٿڌڙو سايو ٿيئي ٿو
اُهو ئي ماڻهو جيئي ٿو
پنهنجو بار کڻي ٿو ماڻهو ڳالهه وڏي ناهي
دنيا جي دردن کي زاهد جيڪو گيهي ٿو
اُهو ئي ماڻهو جيئي ٿو
اُهو ئي ماڻهو جيئي ٿو
*