روز روئي ٿو
زخم ڌوئي ٿو
خُوابَ پوئي ٿو
ڪو مُسافر آ
روح کي رولي
پاڻ کي ويٺو
پاڻ ۾ ڳولي
ڪو مُسافر آ
درد ڳاهي ٿو
وک پنهنجيءَ کي
آزمائي ٿو
ڪو مُسافر آ
سرد راتين ۾
ٿو رهڻ چاهي
نرم ڀاڪين ۾
ڪو مُسافر آ
تو نه ڇو سمجهو
تنهنجي زاهد کي
لوڪ سمجهي ويو
ڪو مُسافر آ
*