هر پاسي هُٻڪار آ مُند بهارَ سَهيلِيُون ساريون
اَچو دِل ٺاريون
اَڄُ ته اڱڻ تي اَچڻا آهن مورَ اَسانجي مَنَ جا
جيءَ ۾ جن لئه جاءِ انهن جي لاءِ صَحَنَ سينگاريون
اَچو دِل ٺاريون
مَوڙ ٻَڌيون شَهزورَ اَچن ٿا گهوٽَ ته لَهندا لائون
پَنهنجن گهوٽن ساڻ مِلئون مِٺڙيون گَهڙيون ڪي گهاريون
اَچو دِل ٺاريون
جيون سارو آ جيئڻ جي لاءِ ته پوءِ اي زاهدَ
مُندَ مِلڻَ جي آ کِلَڻ جي آ ڇو مَنَ کي ماريون
اَچو دِل ٺاريون
اَچو دِل ٺاريون
*