پنهنجي پاران : وئي آهيان سوئي آهيان...!!
مان سمجهندو آهيان ته هڪ شاعر يا لکاريءَ جي بنيادي ذميواري به اها ئي ٿئي ٿي ته پنهنجي عشق ۽ اندروني اسرارن جي داستانن سان گڏ پنهنجي سماج ۽ پنهنجي ماڻهن کي هڪ درست پيغام به ڏي. هڪ اهڙو پيغام، جيڪو انهن جي زندگين ۾ ٻيو ڪجهه به نه پر رڳو سوچڻ جي تبديلي آڻي سگهي، تڏهن به وڏي ڳالهه آهي. مون پنهنجي 20 سالن جي ڊگهي صحافتي سفر ۾ سنڌي سماج جو جيڪو ويجهڙائيءَ کان سياسي توڙي سماجي، تاريخي توڙي تهذيبي مشاهدو ڪيو آهي، اها ان جي مهرباني آهي جو منهنجي شاعري ۾ پنهنجي وطن ۽ پنهنجي وطن جي ماڻهن جو درد ۽ تذڪرو ملي ٿو.مون جڏهن به ڪٿي ظلم ٿيندي ڏٺو آهي، منهنجي قلم کي جنبش آئي آهي،مون جيڪو ڀوڳيو آهي سو لکيو آهي، جيئن سوچيو آهي، جيئن محسوس ڪيو آهي تئين ئي بنا رکُ رکاءَ جي لکيو آهي. ان ۾ مون گهڻن اهڙن موضوعن تي به لکيو آهي ۽ چِٽو لکيو آهي، جن موضوعن کي“Bold” ۽ “Sensitive” موضوع چئبو آهي.
پنهنجي نثري نظمن جي ڪتاب “باغي منهنجو روح ازل کان” ۾ منهنجي ازل جي بغاوت ۽ ڪروڌ آهي، ڇاڪاڻ ته هي عشق جو اسرار آهي، جو مُنهنجي شاعريءَ ۾ هيڏي ساري ڪائنات سمائجي وئي آهي. عشق بنيادي طور نالو ئي آهي بغاوت جو. اهڙي بغاوت، جيڪا توهان کي هوا جي اُبتڙ هلڻ سيکاري ٿي. بلڪل ائين، جيئن لطيف سائين فرمايو آهي ته:
“لهوارو لوڪ وهي، تُون اوچو وَهه اوڀار.”
مان به هميشه پنهنجي واٽ ورتي آهي. اڪثريت بدران اقليت سان گڏ بيهڻ تي ترجيح ڏني اٿم، جو ڄاڻان ٿو ته اڪثريت “اڪثر ڪري” غلط رُخ ۾ هلندي آهي. بلڪل ائين، جيئن ابليس کي اڪثريت شيطان سمجهندي آهي ۽ مان کيس سچو عاشق ۽ رُوءِ زمين جو پهريون باغي سمجهندو آهيان. سچل سائين چواڻي ته:
“سچ ٿا مرد چون، ڪنهن کي وڻي نه وڻي.”
مون به سچ چوڻ جي واٽ ورتي آهي. ڪنهن کي ڳالهه وڻي ٿي، تڏهن به ٺيڪ، ڪنهن کي نٿي وڻي، تڏهن به ٺيڪ.
مان انتهائي ٿورائتو آهيان سنڌي ٻولي جي نامياري مزاحمتي ۽ انقلابي شاعر سائين زاهد شيخ صاحب جو ، جنهن مون جهڙي پنهنجي ننڍڙي مداح ته ايڏو تفصيل سان مهاڳ لکيو آهي. اها ان جي ڪُشاده دِلي آهي. مان ٿورائتو آهيان سنڌي ٻولي جي يگاني نقاد ۽ ڪهاڻيڪار سائين ممتاز مهر صاحب جو، جن پنهنجي مصروفيتن مان وقت ڪڍي منهنجي لاءِ ٻه اکر لکيا آهن، جيڪو منهنجي لاءِ هڪ اعزاز آهي. پنهنجي پياري دوست، اديب ۽ نقاد محترم ڊاڪٽر مبارڪ لاشاري، مشتاق گبول، سائين نذير سروهي ، سائين ساهه شيخ صاحب جا به وڏا وڙ جن مونکي پنهنجي لکڻين ۾ مان ڏنو آهي. مان سندن ٿورالاهي ته نه ٿو سگهان پر ڳائيندس ضرور. آخر ۾ پياري ساجد سنڌي جي به وڏي مهرباني، جنهن هي ڪتاب ڇپرائي منهنجي ۽ منهنجي پڙهندڙن وچ ۾ رابطو قائم رکيو آهي.
پنهنجي نثري نظمن جي هِن ڪتاب جي حوالي سان مان ڪا گهڻي دعويٰ ته نه ٿو ڪريان، پر ايترو ضرور چوان ٿو ته مان علمي، ادبي، سماجي ۽ سياسي جمود خلاف آواز اٿارڻ جي هڪ ننڍڙي ڪوشش ڪئي آهي ۽ منهنجا نثري نظم منهنجي داخلي ۽ خارجي پيڙائن جو پُر آشوب داستان آهن.مان پنهنجي پڙهندڙن کي پنهنجي فڪر ۽ تخيل سان ڪيترو مطمئن ڪري سگهندس. اهو ايندڙ وقت تي ڇڏجي ٿو، ڇو ته:
“واڪا ڪرڻ مون وس، ٻُڌڻ ڪم ٻروچ جو.”
توهان جو پنهنجو
[b]ستار سروهي
[/b]حيدرآباد