هوءَ
هن جي ڇُڙيل وارن کان
هڳاءُ وٺي مَڌمست ٿي پون ٿيون
هوءَ جڏهن
فجر ويل
ننڊ مان اُٿي ٻانهون کولي آرس ٿي ڀڃي
سندس سيِٽيل اُرهن کي ڏسي
صُبح جو پَهرُ
گهڙي کن لاءِ بيهي ٿو رهي
هن جي اڇوتي ڀاڪر جي آس
پکين کي به بيقرار ڪري ٿي ڇڏي
هوءَ جا هاڻ سامائي آهي
هُن جي اکين ۾
هزارين عيدن جا چنڊ اُڀري پيا آهن.
هُن جي خوابن ۾،
مينديءَ جي مستي آهي
۽ هُن جي اَنگَ وَنگَ ۾
اُڃ جو سمنڊ لڪل آهي
اُها اُڃ
جيڪا پيئڻ سان پوري ٿيڻ بدران
وڌي رهي آهي.