ٻهڳڻو ماڻهو ٻهڳڻو شاعر
ستار سروهي به سرجڻهار آهي، ان کان اڳ ۾ هن هڪ ڪتاب “ يادگيرين جو ڪفن” ڏنو آهي. ستار پنهنجي سڀاءَ ۾ ڏاڍو سُلڇڻو ۽ سڀني رشتن ناتن سان نڀائيندڙ ٻَهڳڻو ماڻهو آهي. سندس شاعري جو جلد ئي ٻيو ڪتاب اچي رهيو آهي، ان مان سندس لکڻ جي رفتار به تيز معلوم ٿئي ٿي.
ڪنهن ڏاهي چيو هو ته “جنهن لکڻيءَ ۾ ڌرتي ۽ ڌرتيءَ واسين سان محبت جو اظهار ناهي هوندو،ان لکڻيءَ ۽ طوائفا جي مُرڪ ۾ ڪو به فرق ناهي هوندو”.ستار هن سُکاري سنڌ جي ڏکارن ماڻهن سان تمام ويجهو رهي ٿو. تنهن ڪري ڌرتي، تهذيب، ثقافت ۽ هينئن هاريل، ڊنل، وسوڙيل، پيڙيل، هيسيل ۽ ڏُکارن ماڻهن جي ڳالهه ڪري ٿو.پنهنجن سان پيار سندس لکڻين ۾ چٽو نظر اچي ٿو. هي طبقاتي ۽ اڻبرابر سماج سان مڪمل احتجاج ڪري ٿو. هيڻن ، مجبورن ۽ بي پهچ ماڻهن جو پاسدار ۽ طرفدار نظر اچي ٿو.
ستار سروهي جي نثري نظمن جي ڪتاب “باغي منهنجو روح ازل کان” ۾نظمن جا عنوان پڻ پرڪشش آهن. مان پراميد آهيان ته ستار پنهنجي شاعراڻي مزاج ۾ پنهنجون ڏِسائون، گَسَ، پنڌَ، پيچرا ۽ پير به پنهنجا تخليق ڪري پنهنجي سهڻي سرجڻهار جي حيثيت ۾ سڃاڻپ ٺاهي وٺندو. هونئن به جيڪي تخليقڪار بڻبا آهن. اهي تمام گهڻو زندهه رهندا آهن.
ٻارهين صدي قبل مسيح ۾ مصري لکڻي هينئن آهي ته:
“اهي ليکڪ جيڪي ديوتائن کان پوءِ ڄاوا، اهي پنهنجي اُڪريل پٿرن ۽ ڪانن جي قلمن کي اولاد کان وڌيڪ ڀائيندا هئا. جيتوڻيڪ هاڻي اهي جيئرا ناهن، پر سندن لکڻيون، ماڻهو هينئر به ياد ڪن ٿا. تنهن ڪري ياد رکو ته ڪو ڪتاب ڪنهن عاليشان مقبري کان وڌيڪ اثر رکي ٿو.”
مونکي پڪ آهي ته ستار جو هي ڪتاب ڪنهن عاليشان مقبري کان مٿانهون اثر رکندو.
“مون مرڪي پنهنجو پاند ڏٺو،
رُتُ آئي ڳاڙهن ٻيرن جي.”
[b]نذير سروهي
[/b]گمبٽ
06-01-2020