ٻٽو غزل
خواب پيا ها پيرن ۾، تلوارن جيان
چَپَ اوهان جا پنهنجا لفظ پرايا هن
يارو! آهيو ڊرامي جي ڪردارن جيان
کلندا،رئندا، ٻڌندا، ڪجھ چوندا ڀي نيٺ
ڇو سمجھو ٿا ماڻهن کي ديوارن جيان؟
رستا هونئن ته اڻٽيهن جي انڌيارن جيان،
توڏي ايندي چانڊوڪيءَ جي چارن جيان
جيون جي هن موٽ سمان خاموشيءَ ۾
تنهنجا نرمل نيڻ لڳن ٿا نعرن جيان
دک جي ڪاري رات هئي چوڌاري ۽
تنهنجا منهنجا لڙڪ ٿي ٽمڪيا تارن جيان
ڪيئن الائي ٿيندو آهي ماڻهن کان؟
شعر رچڻ ۽ پيار ڪرڻ وانگارن جيان!
رات سڄي مان جاڳي ڏينهن ڪندو آهيان
جڏهن به لڳندي آهين، دنيا وارن جيان.
مٿئين غزل ۾، ساڳئي بحر وزن ۽ ساڳئي قافيي رديف وارن ٻن غزلن کي ڳنڍيو ويو آهي. ٻئي غزل موضوع، احساسن ۽ ڪيفيت جي حوالي سان الڳ الڳ آهن. هن غزل کي ٻٽي غزل جو نالو ڏنو اٿم.