گونگو پيارُ
مُکڙين وانگي مهڪي شال“
جنهن لاءِ جھولَ جھليندو آهين
ڏينهن سڄو ۽ رات سڄي پيو
جنهن بابت سوچيندو آهين
جنهن جو چهرو چريا ماڻهو
تارن ۾ ڳوليندو آهين
اَک ۾ اُن جي ڪَکُ پوڻ تي
پاڳل بڻجي ويندو آهين
ساري گھَر جي اکِ بچائي
موتِين کي روليندو آهين
روزُ ملڻ جا پيو بَهانا
ڇاڇا يارَ گھَڙيندو آهين؟
روزُ پيو سوچيندو آهين:
”اڄُ اُنهيءَ جي آڏو ايندس
پيار جا گُلَ سمورا سوئي
لفظن جا ڪي موتي ميڙي
ان جي قدمن ۾ هاريندُس
دل ۾ ڪائي ڳالهه نه رَکندُس
ساري ساري سُورَ سَليندُس“
سِڪَ سنڀالي سيني ۾
پَڌرو پيار ڪرڻَ جو سوچي
پوءِ ڇو منهنجا دوستَ! جڏهن
هُن جي سامهون ايندو آهين
پِنڊ ـ پَهَڻُ ٿي ويندو آهين
واھَ! عجب تون ماڻهو آهين
حيرتَ جهڙو ماڻهو آهين!!