وڻي وڃن ٿا چهرا ڪي دڳ ويندي ڀي
هر جذبي کي سگھبو ناهي نانءٌ ڏئي
دلبر! هيڏا ڏانهن اوهان کان دور رهي
گھر ڀي ڪين وڻي ٿو مونکي هاڻ سچي
جنهن ماڻهوءَ کي تنهنجو پيار مليو آهي
تنهن ماڻهوءَ کي ڪهڙي دولت گھرجي ٻي؟
جنهن ۾ڪنهنجي ماٺ به موهي وجھندي آ
حد نه هوندي آهي اهڙي چاهت جي
ڪوئي ڪم ڪرڻ کان ٻاهر ناهي هونئن
ڳالهه سڄي هوندي آ، جاني! همت جي
ڪڏهن ڪڏهن ڪو ڏک روئاريندو ناهين
ڪڏهن ڪڏهن ڪنهن ڀوڳ تي پئبو آ روئي.