سوايون
زندگي ٿي وري ٺڳي مونکي
ڳالهه ڪائي به ڪڙي لهجي جي
منهن تي آ، چماٽ وانگي لڳي
اختلافن ۽ حادثن کان مان
ڪيستائين ڀلا بچي ٿو سگھان؟
ماڻهو جيڪي قرار چاهن ٿا
زندگيءَ کان فرار چاهن ٿا
ڪي نوان ئي عذاب آڻيندي
ننڊ ايندي ته خواب آڻيندي
وقتُ، دردن جو قافلو هڪڙو
آس، سُکَ جا سراب آڻيندي
پنهنجو پاڇو به پاڻ کان آ پري
ڪيڏيون مشڪل اسانجون راهون هن!
درد دل سان ڇڏياسين ويڙهي ائين
ڪنڌ ۾ ڄڻ پرينءَ جون ٻانهون هن