تنهنجون يادون! نه تون!
جاني ڙي! ڪيئن جيون؟
دوستَ! وڌنديون وڃن
تو سواءِ وحشتون
جي نه مُرڪي سگھون
آءُ روئي پئون
پاڻ لئه آهي بس
تنهنجو مُرڪڻ خوشيون
گھُنڊَ پائي ملون
تنهنکان وڇڙي وڃون
چُپِ، چَپَ هن ته ڇا؟
چُپِ ناهن اکيون
پنهنجو هر پل اُماس
تو سدا چوڏهيون
پاڻ پرچيل هُجون
جڳَ کي باهه ڏيون
ڪجھ نه ڏسجي پيو
تيز ڪيو روشنيون
نيٺ مرجھائبيون
گُل ٿي مُکڙيون