خوشي
”هوءَ هتان لنگھندي“
۽ انهيءَ موڙَ تي مان
ڪيترا سالَ بيٺو رهيس
جو سڄو انتظار بڻجي ويس
ٻئي اکيون، ديپَ هُنَ جي راهُن جا
۽ خيال جون سڀُ مُندون
هُن جون
ڪالَهه پر، هُوءَ جڏهن هِتان گُذري
اوپرائپَ هيس نگاهُن ۾
هڪ گھڙي ڀي نه ترسي
مُنهنجي لاءِ ـــ
”مان ته توکي نه ٿي سُڃاڻان!“
چئي،
سڀُ مُندون، سڀُ خيالَ
مون کان کسي
هُوءَ هوا وانگي آئي
گُذري وئي!