منو غزل
سڀ لڦون پير جون ڄڻ ستارا هجن
نيڻ وچ سير ۾، ٻوڙ ٻوڙان ۽ چپ!
ڄڻ ڪنارا هجن
چهڪ چانڊوڪيون، ٽهڪ، اونداهيون
گڏ گذارا هجن
پيار وارا جتي به هجن يا خدا!
سوڀيارا هجن
زندگيءَ جي هٿن ۾ ڏئي هٿ هلون
پهر پيارا هجن
لفظ بارود ٿي ٿا سگھن دوستؤ!
جي هو نعرا هجن
سنڌ وارؤ ڪڏهن سرد ٿيڻو نه ٿَوَ
توڙي پارا هجن
منهنجي ڌرتي ڪڏهن هيکلي نه ٿئي
ڀل ته هيڻا سهي پر سهارا هجن
(هن غزل ۾ نئون تجربو ڪندي، مطلع کي عام غزل جيان رکيو ويو آهي، باقي هر بند جي ٻي سٽ ، اڌ ڪري وائيءَ جي وراڻيءَ وانگر رکي ويئي آهي، غزل جي بند ۾ جيئن ته چئن بدران ٽي پد آهن، تنهنڪري ان کي مني غزل جو نالو ڏنو اٿم.)