نيڻ نيڻن سان ملي، ايئن مرڪيا
ٻه رٺل ڄڻ ته پاڻ ۾ پرچيا
تارا تارا، هو ذهن جو آڳُر
تنهنجي يادن جا ڪيئي چنڊ چڙهيا
شهر دل جو سڄو ٿيو خوشبوءِ
ٽهڪ تنهنجا گلن جي مثل ٽڙيا
ساڀيائون کسي وٺو ڀل جي
ڪين سگھندؤ کسي مگر سپنا
تنهنجي نيڻن کان معتبر ناهِن
ڪنهن مقدس ڪتاب جا صفحا
تنهنجي پيرن ۾ هئي لڳل ميندي
منهنجي گھر جا ته ها کليل رستا
روشني جھيڻي جھيڻي ٿيندي وڃي
۽ وڌندا وڃن پيا پاڇا.