هڪ مجبوري آ
بند ٿي وَئي
۽ روڳ ـ رستي تي ٿِڙندو رهيس ۽
ٿڏبو رهيس!
نه ڪوئي سڏُ ٿيو، هٿُ وڌيو
نه ٽيڪ ملي،
رُڳو اهوئي ٿيو، مونتي ٽهڪ ڏيئي وڏا
هوا کِلي آهي، رستي جي
۽ اڌ سُڪل ڦٽن تي هي
روز رُهنڊَ نئين
سڀيئي رستا منجھيلَ
خواب خواب راھَ سنئين
ٽهڪَ جي نانءَ کان نا آشنا هي چَپَ منهنجا
بسنت ـ رنگَ کان ۽ اوپريون نگاهون هي
ڪنهن هڪ نهارَ لئه
سالن کان منتظر اکڙيون
جنين جي ڀاڳَ ۾ لِکبيون رهيون ٿي مايوسيون
نه ڪنهن جي پيارَ جو امرتُ، نه جيئڻ لئه اُتساھ
لڳي ته ساھُ، هرهڪ ساھُ
آهي پويون پساھُ!!
تڏهن جن دل جي انڌيرن گھٽين کي روشن ڪيو
۽ ماءُ جيان وجھي ڀاڪُر چُميو نرڙُ منهنجو
انهن جن منهنجي خيالن جا ديپَ ٻاري ڇڏيا
۽ وارَ سوچَ جا پاٻوھَ مان سنواري ڇڏيا
جنين حياتي ڏنِي منهنجي
مُئل لفظن کي
۽ گھاوَ گھاوَ اُميدن جي ڪئي مسيحائي!
انهن جي هوندي حياتيءَ مان گُم تنهائي.
پوءِ هاڻِ عرصي پُڄاڻان
جي مُرڪَ، مُرڪي آ
سدا جي ننڊَ وساريلَ اکين کي خوابَ مليا
سُکن آ ڪنڌُ ورائي ڏٺو، ڏِسي ۽ کليا
۽ دل جي باغ ۾ ڪجھ رنگَ رنگَ ڦولَ ٽِڙِيا
ته هاڻي ڪيئن ڪري ٿو سگھان ۽ ڪيئن ڪيان؟
پراڻا دوست ڇڏيان؟!
ائين ڪِٿي ڪري ٿو سگھان!!
ٻه ٽي جي سُکَ مليا هَن ته پوءِ
هاڻي مان
”دُکن کي ڪيئن چوان؟ڍ
دوستَ منهنجو دَرُ نه ٽَپو!!“