منهنجا دُک آهن ۽ مان
گھاريون پيا ٿا سالن کان
تنهنکي ڪيئن دوکو ڏينديس؟
جنهن کي پنهنجو ٿو سمجھان
دولتَ جن لئه سڀ ڪجھ آ
اهڙن ماڻهن مان ناهيان
توکي سڀڪجھ ڏيان پنهنجو
توکان تنهنجا دردَ وٺان
پاندُ سلامت ناهين ڪو
ڇا سان تنهنجا لُڙڪ اگھان؟
دنيا ڇو ٿي وچَ ۾ پئي؟
هُو ڄاڻي يا مان ڄاڻا
پڇتائيندينءَ هڪ ڏينهن تون
چئين ٿي: ”توکي ڇڏي وڃا.“