ڪيئن سک سمهجي، پاڻ تي تاڻي؟
ياد، ڦاٽل رلهيءَ جيان آ هاڻي
ڪوڙ، جنهنکي سڃاڻون تون ۽ مان
شال تنهنکي وڃي شهر ڄاڻي
نفرتون ڪن ٿيون آپگھات تڏهن
پيار ٿو پيار کي جڏهن ماڻي
هر خوشي ٿي لڳي پرائو گھر
درد ڪاٿي ڇڏي ويو آڻي
اهڙي اوندهه جو ديس ـ رستو گم!
سج ٿي پئهُ ڪوي! انهيءَ ٽاڻي
سال ٿيا هڪڙو گلبدن سپنو
نيڻ ـ راهن جي ڌوڙ ٿو ڇاڻي