دردُ ڀاڪرَ ڀري به مرڪيو مون
ٽهڪ ڏئي سک مگر نه پاتو مون
هر دفعي هڪ نئون تجربو هو
ڪاوڙياسون، جڏهن ۽ پرتاسون
منهنجي چاهت جي ثابتي آهن
ڊائري، خط، فون ۽ تارون
زندگي دوست! آهي واچوڙو
پاڻ ڄڻ ڪک پن جيان آهيون
تنهنجو هر ڏينهن آ ڏياريءَ جيان
۽ انڌيرا اسانجون ميراثون
ڪوڙ ڪيڏا وڏا ٿي ڳالهائين!
زور سچ تي هيس ننڍي لاڪون
اڄ جي سنڌ جو لکو اتهاس
ڊپ، زخمي بدن، ٻسيون ٻانهون