ٿورو ڀي جي ٿئي وڇوڙو، من ۾ باهه ٻري
وسڪاري کان پوءِ ڄڻ ماڻهو، ٿر کان رهي پري
رات اوهان جي ياد اسان جي ذهن ۾ ايئن آئي
ڪونڀٽ* کي جيئن بيٺو ٿوهر، ڀاڪر منجھ ڀري
ٻيو ته ڇڏيو ڏس، اڪ به جهڙا گل ڦٽا آهن
اهڙي رُت ۾ سري جي توبن، آخر ڪيئن سري؟
اکڙين کي اوسيئڙو جنهن جو، سا ته نه آئي پر،
پير، پير ۾ پائي آئي، ڪوتا رات ٺري
ڀيڄ ڀنيءَ جو شاهه جي وائي، موهن** جو آواز
ايئن لڳو پئي، ڳايو ويٺي ٿر جي ذري ذري
ست رنگ چوليون، چلڪيل چهرا، ڳارهسري واري
سنڌڙي! تنهنجو چاهه پئي ٿي، اکڙين منجھ ڀري
* ڪونڀٽ ــــ ٿر جو وڻ جيڪو ٿوهر جي جھڳٽي وچ ۾ اڀري ايندو آهي
** موهن ــــ ٿر جو البيلو راڳي موهن ڀڳت