ماڻهو ته مريا آهن، پر سڏ وريا آهن
پر سڏ وريا آهن
ڪجھ تاءُ ته ٿيندو ئي
جي جھنگ ٻريا آهن
ڪجھ ڦٽ وري اڊڙيا
ڪجھ گھاوَ ڀريا آهن
تون ساٿ ڏنو منهنجو
سڀ ڳٽ ڳريا آهن
هڪ عشق، ٻيو آزادي!
جذبا ئي چريا آهن
تو ڏوهه ڪيا تن جا
مون ڏنڊ ڀريا آهن
ائين لڙڪ، جيئن ڍنڍ ۾
ٻه هنج تريا آهن
سنڌ ۾ ئي اچي سائيءَ
ڇو پير ڌريا آهن؟