ڪيو ٿا رِيس اجايو نَصيِبَ وارن سان
خزان جو ساڙ ٺهي ئي نَٿو بَهارن سان
جو شخص پنهنجي اندر ۾ پهاڙ جيڏو آ،
ڇو اُن جو نانءُ لِکو ٿا اَٻوجهه ٻارن سان
نه سِجُ تُنهنجي برابر نه چَنڊُ تو جَهڙو،
نه تنهنجي ڀيٽ ڪبي آسمان وارن سان
تون سونهن ۾ته سَڄي ڪائنات جيڏو آن،
مان تنهنجي هَمسري ڇا لئه ڪيان سِتارن سان
جيو ٿا جي ته جيئڻ جو مَزو وٺي ته جيئو،
چُمين جي چاهَه سان ۽ پيارَ جي خُمارن سان
ما دل جي ديسَ ۾ اُجڙي چُڪو آهيان زاهدَ،
بَدن ۾ ساهُه آ ڪنهن سونهن جي سهارن سان