جهاڳبو جَهنگُ جَهر مِلي وِيوِ آ
ڏاڍو مشڪل سَفر مِلي وِيو آ
ڇا به ٿي پَئي نڀائڻو آهي،
عشق وارو اکر مِلي وِيو آ
پنهنجي دل ۾ دُعا ڪري رکبو،
ڏک تو کان اگر مِلي وِيو آ
ايئن بَرسي پَيا وڇوڙي ۾،
ڄڻ ته نيڻن کي ٿر مِلي وِيو آ
هاڻي منزل مِلي ته ڪيئن مِلي،
نا اهل همسفر مِلي وِيو آ
سو وڏوخوشنصيب آ زاهدَ،
جنهن کي ڪنهن دل ۾ گهر مِلي وِيو آ