عزت جنهن به وڃائي هوندي
اُن جي عُمرِ اجائي هوندي
ماڻهو ڪو ٿو سوئر سَڏجي،
آخر ڳالهه ته ڪائي هوندي
پنهنجيءَ ڳالهه ۾ پڌرو ٿيندو،
جنهن جي من ۾ ٻيائي هوندي
سونهون ڏُکَ جو سوئي هوندو،
جنهن تي مُشڪل آئي هوندي
پاڻ پريت جا راهي زاهدَ،
هر ڪا وک سَجائي هوندي
شاعري
سرگم جا ست رنگ
ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي غزلن جو مجموعو آھي. انعام سنڌي لکي ٿو:
”زاهد نه رڳو شعر رچيندڙ پر ان سان گڏوگڏ ۽ شايد ان کان رتي به گهٽ نه، هي ٻيجل جي ڏات جو پڻ ڄاڻو آهي ۽ هڪ وڏي زماني تائين ڪنڌ ڪڪوريندڙ ته نه پر دليون ڌڪ ڌڪ ڌڙڪائيندڙ ۽ موهي ڇڏيندڙ شاعر جو تاج پنهنجي مٿي تي رکي هلندڙ آهي... اسان جو زاهد ڄڻ نئون جيون وٺي پر، ڪلهه جا هڙ گيت سراسر سنگيت ڪـٺو ڪري اڀري آيو آهي...“
”زاهد نه رڳو شعر رچيندڙ پر ان سان گڏوگڏ ۽ شايد ان کان رتي به گهٽ نه، هي ٻيجل جي ڏات جو پڻ ڄاڻو آهي ۽ هڪ وڏي زماني تائين ڪنڌ ڪڪوريندڙ ته نه پر دليون ڌڪ ڌڪ ڌڙڪائيندڙ ۽ موهي ڇڏيندڙ شاعر جو تاج پنهنجي مٿي تي رکي هلندڙ آهي... اسان جو زاهد ڄڻ نئون جيون وٺي پر، ڪلهه جا هڙ گيت سراسر سنگيت ڪـٺو ڪري اڀري آيو آهي...“
- 4.5/5.0
- 2460
- 661
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- زاهد شيخ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا ليکڪ وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- پبلشر جو نوٽ
- پنهنجي پاران
- غزل
- تُنهنجا مُنهنجا ساههَ سهارا سارا بيت ڀٽائيءَ جا
- تون پُڇين ٿو ته ڪيئن ٿي ٿئي شاعري
- مُنهنجي قلم جيڪا ڄَڻي شاعري
- جو ٿو گَهري سوچَ رکي سو شاعر آ
- مِٺيون کارڪون ۽ ٿڌو جر جو پاڻي
- پهر پهر جو ڪڙو زهر آ مگر ٿو مُرڪي پيئان مان زاهد
- جبر سان جنگ جو اعلان ڪبو ڇو نه ڪبو
- هن پهر ۾ ئي هر خوشي آهي
- اچي ٿو جو به ڪهاڻي ڇڏي هليو ٿو وڃي
- منهنجو توساڻ جو به پل آهي
- ڪڏهن ها ۽ ڪڏهن ننهن جي اشارن کي ته سمجهايو
- جواني مَست آ مَدهوش آ مَخمُور آ سائين
- اُٿو اُميد جو پيغام ڏيو وڌندا هلو يارو
- روشنين جو شهر بڻجي ويو انڌيرن جو شهر
- ڳالهه رُڳو ڪرڻي ناهي پر ڪم به سائين ڪرڻو پوندو
- چاهه سان چاهه جي رهندو ته چاهتون مِلنديون
- پَنهنجن جا پاڻ ۾ اَڄُ تڪرار ٿي پيا
- سمنڊ چنڊ ۽ تون مون لاءِ
- سِجُ اُڀريو آ تون به آءُ پرين
- کِلي ٿي ڏِسي جي اگر ڇوڪري
- ٿا پاڻ کي پڏائن ماڻهو عجيب آهن
- ڏنو تو به مون کي مِٺو چاهه آ
- دل کي دلبر تُنهنجي دوري ماري ٿي
- اصول عشق ۾ رکڻو اِهو پڪو آهي
- سڄي حياتي خُمار تنهنجا
- امير ماڻهو غريب ڳالهيون
- مان اوهان کي حُضورُ چاهيان ٿو
- هو جن تي ناز هِنَ دل کي اُهي دلدار وڇڙي ويا
- دم دم دل ۾ هُو هُو هُو آ
- هَر ڪو پَنهنجي ڳالهه ڪري ٿو
- لِڪي لِڪي تو پَري کان پرين سلام ڪيو
- بَچو شَر پَسندَن جي شَرَ کان بَچو
- جڏهن ننڊ مان ٿا اُٿَن مَستَ ماڻهو
- هر ڪنهن مومل جو ڪو هِڪڙو راڻو هوندو آ
- سِتارن جي دُنيا ۾ گُم ٿي نه وڃجو
- دل جڏهن ڪنهن لئه ديواني سمجهي
- تو سوا مان غريب ٿي ويندس
- اسان جا ذِهنَ ۽ زِندَهه ضميرَ جاڳن ٿا
- پاڻ اهڙي جهان ۾ آهيون
- وفا جتي آ اُهو در نٿو ڇڏي سگهجي
- اکڙين کان دل ۾ دل کان سمائي آ ساهَه ۾
- بيوفا همراز ٿيندا ٿا وڃن
- لوڪُ پُڇي ٿو ڇاهي زاهدَ جي دل ۾
- تنهنجي پيار جي دنگل ۾ ڦاسي پياسين
- اسان جي حياتي سفر ئي سفر آ
- هندو به آ اِنسان مُسلمان به اِنسان آ
- ڇير پائي جڏهن ناچڻي ٿي نچي
- هتي هر قدم ڪو نه ڪو درد آ
- حالات جي طوفان ۾ انسان مَٽجي ٿو وڃي
- ڏکن ۾ ڏنا ٿئي سَهارن جا ڏينهنڙا
- مَسرُور ٿيا آهيون
- لِڪائي نه ڏي تون سَرِ عام ڏي
- ورهين کان پويان اَڄُ رات
- هر ساز پُڪاري ٿو
- زندگي تو سِوا گُذري ٿي پر سُٺي نٿي گُذري
- ڪيو ٿا رِيس اجايو نَصيِبَ وارن سان
- کائڻ به زهر هو پيئڻ به زهر هو
- اي يارَ تون به پُڇين ٿو ته ڪير آهيان مان
- منهنجي جهوليءَ ۾ جيڪو پيار آ تنهنجو آهي
- ڪا دوستي نِڀائبي ڪا دشمني نِڀائبي
- سُورَ ڏئي هر سال هَليو وِيو
- هي راڄ مظلوم هو آ ظالم اوهان نٿا چئو اسين چئون ٿا
- سَڄي سَڄي رات مان سَڙان ٿو – تڏهن ته دانهُن ۾ درد آهي
- تون ورهين کان ساقي آهين – شل مئخانو آباد رهئي
- عزت جنهن به وڃائي هوندي
- جهاڳبو جَهنگُ جَهر مِلي وِيوِ آ
- بي وفا ساڻ گڏ گُذاريان ٿو
- ساٿ تُنهنجو جي سدائين رهندو
- شهر ڇڏيون ٿو وڃان پر دُعا ڪندو ٿو وڃان
- ڀَڄندي ڀَڄندي لُڇندي لُڇندي، ڪُجهه گُذري وَئي ڪُجهه گُذري پَئي
- تو سان پنهنجو نينهن نرالو ڳايان ٿو
- هي پيار ڏاڍو مِٺو مِٺو آ
- تنهنجي مئخاني ۾ آ يل آهيان
- درد جي رات وڏي رات آ گُذري ئي نٿي
- دل جي دُنيا کي اُجاڙي تون هليو وئين ڪاڏي
- عزت واري ڳالهه ڪنداسين
- سَڀُ قيمتي پل آهن
- تون چوين ٿو ته مان خاموش رهان ڪيئن رهان
- پيار پنهنجي جو اڃان آهي زمانو ساڳيو
- ڪم ته سڀني جو آهي پر ڪير ڪندو
- جِتان وَفا نه مِلي آ اُتي وَري نه وَڃو
- تو سِوا ڇا ڪجي
- عاشقو ايڏو ظلم ڇو ٿا ڪيو
- اي حَسينو هي قهر ڇو ٿا ڪيو
- جيءَ کي اهڙو جيئاري ڇَڏجي
- مُنهنجي مَنَ ۾ ائين رَهيو آ مُنهنجي مَنَ جو ميت الا
- سارو جڳ اَپ سيٽ لڳي ٿو
- درد جي ديس ۾ سُورَنَ جو سَتايل ماڻهو
- ڪروڙين ڪهاڻيون فليٽن ۾ آهن
- اَندَر مَنجهه آ دم بَدم عاشقي
- جتي ٿي وفائون ڏئي دوستي
- پنهنجي دل مون ائين ڏِٺي آهي
- سونهن تُنهنجي سدا ٿي اَنوکي لڳي
- واٽَ ۾ آهي ٻاٽَ ڏيئو ڪو ٻاري هَل–
- ڪيائين پيارمگر پيارَ کي سمجهي نه سگهي
- هي ڪيڏو ته پيارو شهر آ سَڄو
- دوستن ۾ ورهائجي ويا سين
- سدائين سوچَ ۾ ڪيڏو وَڏو سَفر ٿا ڪيون
- گُلن سان خاراٽڪي پيا وڻن سان ڏار اٽڪي پِيا
- ناهي نَشو شراب جي پُر جوش ڍُڪن ۾
- مِٺا اَنب ٿي وِيا پَڪا ڏَنگَ ڏوڪا–
- نه مِلڻ جي ڪا آرزو نه وڇوڙي جو غم–
- ڏِنئي جاءِ دل ۾ رَکيُئي جيءَ ۾ جاني–
- بي وَسيون پُڪارن ٿيون زندگي ڪٿي آهين–
- جي ڪنهن جي دل سان سَچو دل جو عشق ٿي ٿو پوي،
- نظر نظر سان مِلائي خُمار ڏئي وئي آ–
- عجب نيڻ آهن غضب ٿا ڪَرِن–
- شال ٿڌڪار ۾ رَهين راڻا – مان ته سَحرا ۾ ٿو سَڙان تو لئه
- دَڳن ۾ درد مِلن ٿا بَچي بَچي هَلجو–
- مُحبتَ به ڪيئون ٿا ته سَچائيءَ سان ڪيئون ٿا–
- ڪائنات ۾ تخليق جو شاهاڪار آ عورت
- ڏاڍي ڏور منزل نه ڪو ساڻ ساٿي جَڏو جيءُ آهي جيئاريون پَيا
- نانءُ تُنهنجو لِکيم دِل مَٿان ساري دُنيا وِساري ڇَڏيَم–
- ڪُونجَ نِماڻي ڪيٽي بَندَر جي راڻي–
- سُڪونَ جي تلاش آ سُڪون آ ڪِٿي–
- راتِ رولي نه ڇَڏي راهَه پُڇڻ بَهِتَر آ–
- عشق سُرن جو آهي اعلى–
- دوستن جا دلبرن جا - گهر سدا وسندا رهن
- بئڪ ٽائيٽل پيج
اُن جي عُمرِ اجائي هوندي
ماڻهو ڪو ٿو سوئر سَڏجي،
آخر ڳالهه ته ڪائي هوندي
پنهنجيءَ ڳالهه ۾ پڌرو ٿيندو،
جنهن جي من ۾ ٻيائي هوندي
سونهون ڏُکَ جو سوئي هوندو،
جنهن تي مُشڪل آئي هوندي
پاڻ پريت جا راهي زاهدَ،
هر ڪا وک سَجائي هوندي