ٽام ۽ جيري
"گُڙ گُڙ گُڙ...گُڙ گُڙ گُڙ ..."
عجيب قسم جي لاڳيتو ايندڙ آوازن جي ڪري، جيريءَ جي اک کلي پئي.ھُو پنھنجي ماچيسَ جي دَٻيءَ واري بستري(ھنڌَ) تان اُٿيو ۽ ٻِرَ جي مُنھنَ وٽان ٻاھر جهاتي پاتائين.
گهرَ جي وڏي ھالَ ۾ قالينَ تي ٽام ليٽيل ھو ۽ گُڙ گُڙ جو آواز سندس پيٽَ مان پئي آيو.
صبح جو وقت ھو.گهرَ جي مالڪياڻي رَنڌِڻي ۾ ڪم ڪار ڪري رھي ھئي .
جيريءَ جي چپن تي مرڪَ اچي وئي.کيس چڱيءَ ريت ڄاڻَ ھئي تہ گُڙ گُڙ جا اھي آواز ٽام جي پيٽَ مان ڇو پئي آيا.
ڪالھہ صبح ئي ٽام کي نيرن ۾ ڇِيڇڙا ۽ کيرَ جو پيالو مليا ھئا.جيڪي ھنَ کائڻَ کان انڪار ڪري ڇڏيو ھو ۽ ھر ھرَ فرج ڏانھن اشارا پئي ڪيائين تہ کيس ان ۾ رکيل ٻاڪري گوشتَ جي ٻُوٽي کپي .
"ٽام کائڻو اٿئي تہ اھو ئي کاءُ. فرج ۾ رکيل گوشت رات مھمانن جي دعوت لاءِ آھي تو جھڙي بيڪار ٻِلَي لاءِ نہ."مالڪياڻيءَ ڪاوڙ ۾ چيو ھو .
پرَ ٽام ضد ۾ اچي ڇِيڇڙا کائڻَ کان انڪار ڪري ڇڏيو ۽ کير بہ نہ پِيتو ھئائين.منجهند بہ ھنَ ايئن ڪيو ۽ رات جو بہ دعوت کا پوءِ بچيل ھڏا ڪو نہ کاڌا ھئائين.اھو ئي سبب ھو جو ھنَ مھلَ بک جي ڪري سندس پيٽَ مان گُڙ گُڙ جا آواز پئي آيا.
نيٺ لاچار ٿي ٽام رنڌڻي ڏانھن ويو ۽ ڏاڍي معصوميتَ سان چيائين..."مِيائون مِيائون". پوءِ پنھنجا پِيلا ڏندَ ٽيڙي . مالڪياڻيءَ ڏانھن نھارڻ لڳو .
اھو ڏسي،جيري ٽھڪَ ڏيڻَ لڳو
"ٽام تون ھڪ ناشڪرو ٻلو آھين. ھاڻ تو کي سڀاڻي صبحَ جو ئي ماني ملندي.اھا تنھنجي سزا آھي." مالڪياڻيءَ جو آواز آيو ۽ ٽام بيمارن جيان ھلندو واپس پنھنجي ھنڌَ تي ليٽي پيو.کيس ڏاڍي بک لڳي ھئي.
"صبح تائين تہ مان مري ويندس. مون کي پيٽ ڀرڻ لاءِ ڪجهہ نہ ڪجهہ ڪرڻو ئي پوندو."ٽام سوچيو .
اُنھيءَ مھلَ ئي ٻاھر روڊَ تي ڪي کَڙڪا ٿيا .
ٽام اُٿيو ۽ ھالَ جو درُ کولي ٻاھر اڱڻَ ۾ ھليو ويو .
جيري،ٽام کي ويندو ڏسي تڪڙ ۾ ھالَ جي دريءَ وٽ پھتو ۽ شيشي مان ٽام ڏانھن ڏسڻَ لڳو .
ٽام ٻاھرين درَ جي چاٻيءَ واري سوراخَ مان ڪجهہ ڏسي رھيو ھو .
"ھي ڇا پيو ڏسي؟"جيري سوچيو
جلد ئي ٽام مڙيو ۽ درَ سان ٽيڪَ ڏئي بيھي رھيو. ھاڻ ھنَ جي مُنھن تي خوشي ھئي.سندس اکيون ايئن پئي چمڪيون ڄڻ سندس آڏو ٻُوٽين سان ڀريل پليٽ پئي ھجي .
اھو ڏسي جيري،دريءَ جي تاڪن جي وِٿيءَ مان ٽَپي اڱڻَ ۾ ھليو آيو ۽ ٽام کان لڪندو لڪندو ٻاھرين ڀت تي چڙھي ٻاھر روڊ ڏانھن ڏسڻَ لڳو .
ٻاھر روڊَ تي محمود ڪُڪڙين واري جِي گاڏي بيٺل ھئي.جنھن جي پوئين کليل حصي ۾ ڪيترائي لوھي سِيخن وارا پڃرا رکيل ھئا.جن ۾ محمود بازار ۾ وڪڻڻ لاءِ پنھنجون پاليل ديسي ڪڪڙيون ۽ بيدن جون پيتيون رکي رھيو ھو.
محمود ھڪ سٺو انسان ھو.سندس ايمانداري سڄي شھر ۾ مشھور ھئي .
جيري ٽام ڏانھن نھاريو جيڪو ٻيھر چاٻيءَ واري سوراخَ مان ٻاھر ڏسي رھيو ھو .
جيري ھڪ ذھين ڪوئو ھو سو سمجهي ويو تہ ٽام،محمود جون ڪُڪڙيون کائڻ جو ارادو ڪيو آھي.جيري کي اھا ڳالهہ نہ وڻي.ھن پڪو پھہ ڪيو تہ ھو محمود جي ڪڪڙين کي ڪجهہ بہ ٿيڻ نہ ڏيندو .
محمود درَ کي تالو ڏنو ۽ گاڏيءَ ۾ چڙھي بازار ڏانھن روانو ٿي ويو .
ٽام،محمود جي ويندي ئي،بنا ڪو آواز ڪرڻَ جي درُ کوليو ۽ ٻاھر نڪري محمود جي درَ وٽ پھچي وِٿين مان اندر نھارڻَ لڳو
جيري بہ ڀت تان لٿو ۽ ٽام کان بچندو ھڪ پائيپ وسيلي محمود جي گهرَ جي ڀت تي چڙھي ويو. ھنَ ڏٺو تہ ٽام بہ درَ تي چڙھڻَ جي ڪري رھيو ھو.
جيري ڀت تي ڊڪڻ شروع ڪيو ۽ محمود جي گهرَ جي پٺئين حصي ڏانھن وڌي ويو .
محمود جي گهر جي پٺئين حصي ۾ بہ ويڪرو اڱڻ ھو.جتي ھڪُ لوھي ڄاريون لڳل ڪمري ۾، ڪُڪڙيون ۽ چُوزا واڙيلَ ھوندا ھئا .
انَ ڪمري جي درَ وٽ ئي نم جو گهاٽو وڻ ھو.جنھن جي ھڪ ڏارَ تي جيري جو نئون دوست ڪُڪڙو ڪُو اکيون ٻُوٽي ويٺل ھو .
ڪُڪڙو ڪُو ھڪ ديسي ڪڪڙِ جو چوزو ھو.جنھن کي مٿي تي ڳاڙھي رنگ جو پتڪڙو تاج ھو.ھنَ جي بَتَ تي ڳاڙھسرا کنڀَ ھئا ۽ ھنَ جون کَڙھون چُھنبدار ۽ تکيون ھيون.ڏسڻَ ۾ ڪنھن وڏي ڪڪڙَ جيان لڳندو ھو .
محمود ٻہ ٽي ڏينھن اڳُ ئي ڪُڪڙو ڪُو ڪنھن ڳوٺَ مان وٺي آيو ھو.پھرين ڏينھن ئي جيري ۽ ڪُڪڙو ڪُو جي پڪي دوستي ٿي وئي ھئي .
جيري ڀت تي ڊڪندو وڻَ وٽ پھتو ۽ ڪُڪڙو ڪُو کي جاڳائڻَ لاءِ سيٽي وڄايائين. سيٽيءَ جي آواز تي ڪُڪڙو ڪُو ڇرڪ ڀريو ۽ اڌ کليل اکين سان جيري ڏانھن نھاري ھڪ وڏي اوٻاسي ڏئي ٻيھر اکيون ٻُوٽي ڇڏيائين.
جيري ڪاوڙ وچان ھڪ ڀيرو ٻيھر سيٽي وڄائي. ھيلَ ڪُڪڙو ڪُو چُريو بہ ڪو نہ.
انھيءَ مھلَ ئي ٽام ٻِلو اچي پھتو.
پڃرن ۾ واڙيلَ ڪڪڙين ۽ چوزن تي نظر پوندي ئي ھنَ جي گِگَ ڳڙي پئي ۽ ھُو ھوشياريءَ سان ڪمري جي درَ ڏانھن وڌڻَ لڳو.
ڪڪڙين ۽ چوزن جي جيئن ٽام تي نظر پئي اھي سڀ ڀوَ وچان ڪمري جي ڪُنڊَ ۾ ڪٺا ٿي ويا ۽ پرَ ھڻندي ڪُڙ ڪُڙ ڪُڙُڪ جا آواز ڪڍڻَ لڳا.
جيري ڀت تي ڍُونڍو ٿي ويھي رھيو تہ جيئن ٽام کيس ڏسي نہ سگهي.
ايترو گوڙ ٿيڻ کان پوءِ بہ،ڪُڪڙو ڪُو جي اک نہ کلي.اھو ڏسي جيري کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي.ھنَ ھيڏانھن ھوڏانھن نھاريو تہ کيس ھڪ پٿرُ ڏسڻَ ۾ آيو.ھنَ تڪڙ ۾ اھو پٿرُ کنيو ۽ ڏارَ تي ويٺل ڪُڪڙو ڪُو کي ھڻي ڏنو.پٿر لڳندي ئي ڪُڪڙو ڪُو جاڳي پيو ۽ ڪاوڙ وچان جيري ڏانھن ڏسڻَ لڳو.جيري کيس ھيٺ ڏسڻَ جو اشارو ڪيو.ڪُڪڙو ڪُو ھيٺ نھاريو ۽ جيئن ئي سندس نظرَ ٽام تي پئي ھنَ کان دانھن نڪري وئي ۽ ھن ڏارَ تان ھيٽ ٽَپو ڏنو.
ڪُڪڙو ڪُو سڌو اچي ٽام جي ڀرسان لٿو ۽ ڪاوڙ ۾ ٽام ڏانھن نھارڻ لڳو.
ٽام جي جيئن ھن تي نظرَ پئي سندس وات پَٽجي ويو ۽ ھو لوڀَ مان ڪُڪڙو ڪُو کي ڏسڻَ لڳو.
"بک ڪاٽڻَ کان پوءِ ان چُوزي جي نيرن ملي تہ پوءِ ٻيو ڇا کپي؟"ٽام،چپن تي زبان ڦيريندي سوچيو.
"ڪُڙ ڪُڙ ڪُڙ ڪُڙ..."ڪُڪڙو ڪُو ڪاوڙ ۾ آواز ڪڍيو
."گُڙ گُڙ گُڙ گُڙ..."ٽام جي پيٽَ مان آواز آيو
ڪُڪڙو ڪُو حيرت مان ٽام جي پيٽَ ڏانھن نھاريو .
ٽام پنھنجي ڦِڪائپَ لڪائڻ لاءِ پھرين پنھنجن چَنبن مان نَنھن ڪڍيا ۽ پوءِ چَپَ ٽيڙي ڏندَ ڏيکارڻَ لڳو .
"ڪُڙ ڪُڙ..."ڪُڪڙو ڪُو،ٽام جي وات مان ايندڙ ڌَپَ جي ڪري تڪڙ ۾ پوئتي ٿي ويو .
ٽام "مِي....يا....ئووووو" جو ڀوائتو آواز ڪڍي ڪُڪڙو ڪُو کي ڊيڄاريو ۽ کيس کائڻَ لاء اڳتي وڌيو .
اھو لقاءُ ڏسي ڀت تي ويٺل جيري وڻَ جي ھڪ ٽاريءَ کي ڇڪي پاڻَ ڏانھن ڪيو ۽ ٻي گهڙي ھو ٽارزن جيان ٽاريءَ تي لڙڪندي اڳتي وڌيو ۽ ٽام جي مٿان پھچي ٽاريءَ کي ڇڏي ڏنائين.
ھو سڌو اچي ٽام جي ڀرسان لٿو .
ٽام جي نظر جيئن ئي مٿس پئي ھو ڪاوڙ ۾ ڳاڙھو ٿي ويو.ھن موقعي تي جيري کي ڏسي ھنَ کي شڪار پنھنجي ھٿن مان ويندو نظر آيو .
جيري ڪاوڙ وچان ٽام کي ڏٺو ۽ ھٿَ سان کيس ھليو وڃڻ جو اشارو ڪيو .
ٽام اھو ڏسي ٽوڪَ مان ٽھڪ ڏنو ۽ ڪُڪڙو ڪُو ڏانھن ڏسي چپن تي زبان ڦيري .
اھو ڏسي ڪُڪڙو ڪُو،جيري کي ھڪَ پاسي ٿيڻ جو اشارو ڪيو ۽ پاڻَ ڪاوڙ وچان ٽام ڏي ڏٺو .
جيري ڊڪندو محمود جي گهر ۾ ويو ۽ فرج مان جوسَ جو دٻو کڻي واپس اچي ٽنگَ،ٽنگَ تي چاڙھي ويھي رھيو.
ڪُڪڙو ڪُو وڏي آواز ۾ ٻانگ ڏني ۽ ٽام ڏانھن وڌيو.ٽام ھنَ کي ڏسي اوٻاسي ڏني ۽ لاپرواھي سان ٻي پاسي نھارڻَ لڳو .
"ڪُڪڙو ڪُو..."ڪُڪڙو ڪُو جو آواز آيو ۽ ٻي گهڙي ھو ٽپ ڏئي،پرَ ھَڻندو مٿي وڻَ ۾ گم ٿي ويو .
جيري کان ڇرڪ نڪري ويو .
"ڇا ڪُڪڙو ڪُو ڀڄي ويو؟"جيري سوچيو
ٽام پھرين تہ حيران ٿي ويو ۽ پوءِ ڪاوڙ مان جيري ڏانھن ڏسڻ لڳو.جيري کي پڪَ ٿي وئي تہ ھاڻي سندس خير ناھي.ھنَ ڳيتَ ڏني ۽ ڀَڄڻَ لاءِ رستو ڳولهڻ لڳو .
انھيءَ مھل ئي آسمان ڏانهن ڪنھن جيٽ جھازَ جي اُڏامڻَ جو آواز آيو .
ٽام ۽ جيري مٿي نھارڻَ لڳا ۽ اھو ڏسي ٽام جون اکيون ڦوٽارجي ويون تہ نِم جي ٻِن ڏارن جي وچ مان ڪُڪڙو ڪُو ڪنھن جيٽ جھاز جيان ھن ڏانھن اچي رھيو ھو .
ٽام ڀَوَ مان ڀڄي پاسو وٺڻَ جي ڪوشش ڪئي پر ان کان اڳ ئي ڪُڪڙو ڪُو سندس مٿي تي ٽي چار ٺُونگا ھڻي فرش تي لھي آيو .
ٽام جي مٿي تان وارَ پٽجي ويا ۽ ٽِڪڻ تي ننڍڙي بالَ نموني جي سوجِ ظاھر ٿي پئي.تڪليف مان ھو دانھون ڪرڻ لڳو
اھو ڏسي جيري ۽ ڪُڪڙو ڪُو کلڻ لڳا .
کين کلندو ڏسي ٽام جي ڪاوڙ اڃان وڌي وئي ھُو تيزيءَ سان اڳتي وڌيو پر ان کان اڳ جو ڪُڪڙو ڪُو کي ڌڪُ ھڻي ھا،ڪُڪڙو ڪُو پنھنجا پرَ پکيڙيا ۽ ڳچي جُهڪائي ھن ڏانھن وڌيو ۽ ٽپُ ڏئي پنھنجون ٻئي کَڙون ٽام جي بُتَ ۾ کُپائي ڇڏيائين. پوءِ تہ ٽام جي دانھُنِ آسمان لوڏي ڇڏيو.ھُو زمين تي ڪِريو ۽ ڦَٿڪڻَ لڳو .
جيري افسوس وچان ڪنڌ لوڏيندو جوس پيئندو رھيو.جڏھن تہ ڪُڪڙو ڪُو ٽام جي اُٿڻَ جو انتظار ڪرڻ لڳو.
ٻِن ڌَڪن،بُکايل ٽام کي ساڻو ڪري وڌو ۽ ھو اٿڻَ بدران اٿي ئي پيو رھيو.جڏھن جيري،ٽام جي ڀَرسان بيھي جُوس جي خالي دَٻي جو ٺَڪاءُ ڪڍيو تڏھن بہ ٽام ڪو نہ چُريو.اھو ڏسي ڪمري ۾ واڙيلَ ڪڪڙيون ۽ چوزا ڏاڍيان ڪُڙ ڪُڙ ڪرڻ لڳا.
"اميدَ آھي تہ مانيءَ بدران مارَ کائي ٽام اھو سبق ضرور سکيو ھوندو تہ کاڌي جو ادب ڪرڻ گهرجي." جيري سوچيو ۽ ڪُڪڙو ڪُو سان ھٿُ مِلائي،ٽام کي پُڇَ کان پڪڙي ٻاھر پاسي گِھلڻَ لڳو.